การพัฒนาระบบนิเวศศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยของประเทศไทยด้วยการวิเคราะห์ห่วงโซ่คุณค่า: การพัฒนาระบบนิเวศศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยของประเทศไทยด้วยการวิเคราะห์ห่วงโซ่คุณค่า

เกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว

ผู้แต่ง

เกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

คำสำคัญ:

ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย, ระบบนิเวศทางวัฒนธรรม, การวิเคราะห์ห่วงโซ่คุณค่า, นโยบายวัฒนธรรม, เศรษฐกิจสร้างสรรค์, การปรับเปลี่ยนสู่ดิจิทัล

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มุ่งวิเคราะห์การพัฒนาระบบนิเวศศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยในประเทศไทยผ่านกรอบการวิเคราะห์ห่วงโซ่คุณค่า ด้วยการศึกษาองค์ประกอบสำคัญสามส่วนของระบบนิเวศ ได้แก่ ต้นน้ำ (การพัฒนารากฐาน) กลางน้ำ (การบริหารจัดการและการดำเนินงาน) และปลายน้ำ (ผลลัพธ์และผลกระทบ)

ผลการวิเคราะห์พบความท้าทายที่สำคัญ ได้แก่ ข้อจำกัดด้านโครงสร้างพื้นฐาน การขาดแคลนบุคลากรที่มีทักษะ และปัญหาด้านความยั่งยืนทางการเงิน อย่างไรก็ตาม ยังมีโอกาสจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมผู้บริโภค และความสนใจที่เพิ่มขึ้นในวัฒนธรรมไทยจากนานาชาติ ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายที่มุ่งเน้นการพัฒนากรอบกฎหมาย การยกระดับระบบการศึกษา และการบูรณาการเทคโนโลยี โดยได้ศึกษากรณีความสำเร็จจากประเทศในเอเชีย โดยเฉพาะเกาหลีใต้ ญี่ปุ่น และสิงคโปร์ เพื่อนำมาประยุกต์ใช้กับการพัฒนาระบบนิเวศของไทย งานวิจัยนี้มีส่วนสำคัญทั้งในด้านความเข้าใจเชิงทฤษฎีเกี่ยวกับระบบนิเวศทางวัฒนธรรมและกลยุทธ์การนำไปปฏิบัติสำหรับการพัฒนานโยบายวัฒนธรรม ทั้งได้นำเสนอกรอบแนวคิดสำหรับการพัฒนาที่ยั่งยืนของภาคศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยของไทย ที่สามารถใช้เป็นแนวทางในการดำเนินการของผู้กำหนดนโยบายและผู้ปฏิบัติงานด้านวัฒนธรรม ผลการศึกษาเน้นย้ำความสำคัญของความร่วมมือระหว่างผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย การปรับเปลี่ยนสู่ดิจิทัล และการพัฒนาที่สมดุลระหว่างการอนุรักษ์วัฒนธรรมและนวัตกรรมเชิงพาณิชย์

เอกสารอ้างอิง

Agostino, D., Arnaboldi, M., & Lampis, A. (2020). Italian state museums during the COVID-19 crisis: From onsite closure to online openness. Museum Management and Curatorship, 35(4), 362-372. doi:10.1080/09647775.2020.1790029

Bamford, A. (2006). The wow factor: Global research compendium on the impact of the arts in education. Münster: Waxmann.

DeVereaux, C. (Ed.). (2018). Arts and cultural management: Sense and sensibilities in the state of the field. New York: Routledge.

Florida, R. (2002). The rise of the creative class: And how it's transforming work, leisure, community and everyday life. New York: Basic Books.

Holden, J. (2015). The ecology of culture: A report commissioned by the Arts and Humanities Research Council's cultural value project. Wiltshire: Arts and Humanities Research Council.

Howkins, J. (2013). The creative economy: How people make money from ideas. (2nd ed.). London : Penguin Books.

Iwabuchi, K. (2015). Pop-culture diplomacy in Japan: Soft power, nation branding and the question of 'international cultural exchange'. International Journal of Cultural Policy, 21(4), 419-432. doi:10.1080/10286632.2015.1042469

Jin, D. Y. (2016). New Korean wave: Transnational cultural power in the age of social media. Chicago : University of Illinois Press.

Massi, M., Vecco, M., & Lin, Y. (Eds.). (2022). Digital transformation in the cultural and creative industries: Production, consumption and entrepreneurship in the digital and sharing economy. New York: Routledge.

McCarthy, K. F., Ondaatje, E. H., Zakaras, L., & Brooks, A. (Eds.). (2004). Gifts of the muse: Reframing the debate about the benefits of the arts. Santa Monica: RAND Corporation.

Nye, J. S. (2011). The future of power. New York: Public Affairs.

Office of Contemporary Art and Culture.(2022).Annual report 2022. Bangkok: Ministry of Culture of Thailand. [in Thai].

Porter, M. E. (1985). Competitive advantage: Creating and sustaining superior performance. New York: Free Press.

Rentschler, R. & Kirchner, T.A. (2012). Arts management/marketing journal citation analysis: assessing external impact. Arts Marketing: An International Journal, 2(1), 6-20. doi:10.1108/20442081211232981

Throsby, D. (2008). The concentric circles model of the cultural industries. Cultural Trends, 17(3), 147–164. doi:10.1080/09548960802361951

UNESCO. (2022). Re|shaping policies for creativity: Addressing culture as a global public good. Paris: UNESCO Digital Library.

การพัฒนาระบบนิเวศศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยของประเทศไทยด้วยการวิเคราะห์ห่วงโซ่คุณค่า