ทัศนคติต่อการฝึกสอนของครูฝึกสอนชาวไทยที่เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ

บทคัดย่อ

          การฝึกการเป็นครูเป็นข้อบังคับในการศึกษาของครู ซึ่งครูฝึกสอนจะต้องปฏิบัติการสอนในโรงเรียนจริง วิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจทัศนคติของนักศึกษาในการฝึกการเป็นครูสอนภาษาอังกฤษชาวไทยที่เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศและปัญหาที่เกิดจากการฝึกสอนนั้น ระเบียบวิธีวิจัยเป็นแบบผสมผสานโดยมีการเก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยวิธีการสุ่มแบบเจาะจงจากกลุ่มประชากรนักศึกษาที่ได้ออกฝึกสอนอย่างน้อยหนึ่งภาคการศึกษาจำนวน 104 คน และมีนักศึกษาอาสาสมัครจำนวน 70 คนที่ตอบกลับแบบสอบถาม (ร้อยละ 72.8) และมีการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพจากการสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างจากนักศึกษาอาสาสมัครจำนวน 16 คน (ร้อยละ 15.4) ผลการวิจัยพบว่านักศึกษาแสดงความคิดเห็นทั้งเชิงบวกและเชิงลบต่อการฝึกสอน โดยนักศึกษาฝึกสอนมีทัศนคติเชิงบวกสูงสุดสองด้านคือ ด้านความสัมพันธ์กับผู้อื่น (ร้อยละ 87.45) และด้านโรงเรียนและหลักสูตร (ร้อยละ 85.10) อาทิเช่น ด้านความสัมพันธ์กับครูพี่เลี้ยง ด้านการจัดการของครูพี่เลี่ยง และด้านการนิเทศโรงเรียน นักศึกษาฝึกสอนรับรู้ด้านเหล่านี้สูงอาจเนื่องมาจากการถูกบ่มเพาะทักษะระหว่างบุคคลและทักษะการปรับตัวก่อนการออกฝึกสอน และยังพบว่านักศึกษาฝึกสอนมีทัศนคติต่ำสุดในสองแง่มุม คือด้านต่อตนเอง (ร้อยละ 76.31)และด้านประสิทธิภาพในการสอนของตนเอง (ร้อยละ 72.20) อาทิเช่น ความพร้อม ความมั่นใจ และประเด็นเกี่ยวกับการสอนอื่น นักศึกษาฝึกสอนรับรู้ด้านเหล่านี้ค่อนข้างต่ำอาจเนื่องมาจากความสามารถทางภาษาอังกฤษไม่เพียงพอ ความรู้วิชาภาษาอังกฤษและการใช้ภาษาอังกฤษจริงตามที่กำหนดไว้ในหลักสูตรไม่เพียงพอ รวมถึงการขาดความพร้อมในการรับมือภาระงานเกินพิกัดของครูและการเกิดโรคระบาดที่ไม่คาดคิดทำให้การฝึกสอนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง