APPLICATION OF ISAN INCENSE WISDOM FOR COMMERCIAL PRODUCTION DEVELOPMENT
Main Article Content
Abstract
This research aimed to study wisdom and knowledge, the form of processing conservation and promotion, and the application of Isan incense wisdom for commercial product development. This is qualitative research. The data were gathered through interviews. Triangular data checking was used to conduct group discussions from 4 key informants, 6 casual informants, and 10 general informants. The descriptive analysis's results were presented. The research results showed that Ban Kham Doe used many herbs without certain ingredients because they could be substituted for each other. These herbs were Tang Tuon, Turmeric, Leb Khrut leaf, Niam leaf, Niam Kham Phong leaf, and Bastard Cardamom root. Mixing and steaming freshly chopped bulbs of the herbs together with the cloth. The lack of funds and promotion has prevented the transformation and promotion of commercial product use and development. Ban Mueangluang Silk Weaving Group preferred to use Luk Ta Khong, Leb Khrut leaf, Turmeric, and Wan Hom. Luk Ta Khong was roasted until becoming fragrant, pounded finely, and used only the peel. Leb Khrut fresh leaves were steamed with heat. Turmeric and aloe vera were chopped into pieces and mixed together. To prevent steam from getting in, wrapped the herbs tightly in banana leaves and steamed for approximately 30 minutes, then let them dry in the sun until they became completely dry. Store in a sealed plastic bag for future use. Guidelines for promoting the use and development of commercial products were to promote the extraction of herbs into essential oils to be mixed with fabric softener and laundry detergent, and to support the cultivation of herbs to be sold as raw materials. Controlling production to ensure quality and standards will build confidence among consumers. There should be cooperation with research institutes in product research and development, as well as packaging design.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2564). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่นในงานส่งเสริมการเกษตร. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: กลุ่มภูมิปัญญาท้องถิ่นและนวัตกรรมด้านการเกษตร.
กิตติภานันทร์ ลีจันทึก. (2553). อบผ้าด้วยสมุนไพร. สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จาก https://www.gotoknow.org/posts/418320
ฉลวย ชูศรีสัตยา. (19 กุมภาพันธ์ 2566). องค์ความรู้ รูปแบบการแปรรูป การอนุรักษ์และส่งเสริมการใช้สมุนไพรเครื่องหอมอีสาน. (ฐิติศักดิ์ เวชกามา ผู้สัมภาษณ์).
ชนินทร์ วะสีนนท์ และนันทกาญจน์ เกิดมาลัย, (2562). การพัฒนาและสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์สมุนไพรเถาเอ็นอ่อนเชิงพาณิชย์ของวิสาหกิจชุมชนขนาดกลางและขนาดย่อม. ในรายงานการวิจัย. สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ณิชา ลิวนานนท์ชัย. (2558). การออกแบบกราฟฟิกและบรรจุภัณฑ์สำหรั
บน้ำอบน้ำปรุงและเครื่องหอมตำรับไทย "ปราณ" (ปริญญานิพนธ์สาขาวิชานิเทศศิลป์). กรุงเทพมหานคร: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2549). องค์การแห่งความรู้: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
นเรศร์ บุญเลิศ. (2561). นวัตกรรมการใช้ประโยชน์ของสมุนไพรกับการสร้างความเข้มแข็งชุมชน.รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. เชียงราย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นำพน พิพัฒน์ไพบูลย์. (3 กุมภาพันธ์ 2566). แนวทางการพัฒนาและขั้นตอนการแปรรูปสมุนไพร. (ฐิติศักดิ์ เวชกามา ผู้สัมภาษณ์).
บุญชม ศรีสะอาด. (2532). วิธีการสถิติสำหรับนักวิจัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: เจริญผล.
ผู้จัดการออนไลน์. (2549). มหัศจรรย์เครื่องหอมไทย. สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จาก https://mgronline.com/qol/detail/9490000028533.
มติชนสุดสัปดาห์. (2563). สมุนไพรเพื่อสุขภาพ โครงการสมุนไพรเพื่อการพึงตนเอง กระแจะตะนาวตำรับโบราณ. สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จาก https://www.matichonweekly.com/column/.
มโน จันทร์อินทร์. (29 มกราคม 2566). องค์ความรู้ รูปแบบการแปรรูป การอนุรักษ์และส่งเสริมการใช้สมุนไพรเครื่องหอมอีสาน. (ฐิติศักดิ์ เวชกามา ผู้สัมภาษณ์).
รัตนา เพ็งเพราะ. (2562). ผลของสารต้านอนุมูลอิสระและสารสกัดหยาบเนียมหอมร่วมกับสมุนไพรพื้นบ้านต่อการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียก่อโรคบางชนิด. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 21(3), 208-224.
วีระ ทองเนตร. (2560). การศึกษารวบรวมข้อมูลภูมิปัญญาแป้งหอมผู้ไทยของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทยในตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวัฒนธรรม.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2566). ถึงเวลาโกยเงิน SME รุกตลาดสมุนไพร. สืบค้น 3 มกราคม 2566. จาก https://www.kasikornbank.com/th/business/sme/KSMEKnowledge/article.
สถาบันวิจัยและพัฒนาแห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2560). เพิ่มคุณสมบัติผ้าไหมด้วยสมุนไพรไทย.สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จาก https://www3.rdi.ku.ac.th/?p=40676.
สยามรัฐ. (2565). ราชมงคลสกลนคร เตรียมเปิดอบรมกลั่นน้ำมันหอมระเหยรุ่น 3 ต่อยอดเชิงพาณิชย์.สืบค้น 3 มกราคม 2566. จาก https://siamrath.co.th/n/108327.
สารภี สายหอม. (2553). การศึกษากระบวนการอบหอมผ้าไหมของชาวไทยกูย อำเภอสำโรงทาบ จังหวัดสุรินทร์. สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จาก https://www.gotoknow.org/posts/337070.
สิทธินันท์ วิวัฒนาพรชัย. (2561). การวิเคราะห์ความคุ้มค่าในการลงทุนผลิตสารหอมกฤษณาการวิเคราะห์ความคุ้มค่าในการลงทุนผลิตสารหอมกฤษณาหรือน้ำมันกฤษณา. วารสารแก่นเกษตร 46(1), 81-92.
เสรี พงศ์พิศ. (2536). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบท. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: อัมรินทร์พริ้นติ้ง.
ไหม สุดเขียน. (29 มกราคม 2566). องค์ความรู้ รูปแบบการแปรรูป การอนุรักษ์และส่งเสริมการใช้สมุนไพรเครื่องหอมอีสาน. (ฐิติศักดิ์ เวชกามา ผู้สัมภาษณ์).
อัสฉรา นามไธสง. (2565). การพัฒนาศักยภาพการผลิตและแปรรูปผลิตภัณฑ์สมุนไพรกลุ่มวิสาหกิจสมุนไพรไทหนองบัวเพื่อยกระดับเศรษฐกิจชุมชนสู่การเป็นมหานครแห่งพฤกษเวช. ใน รายงานการวิจัย. สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ไอดู น้ำหอม. (2565). น้ำปรุงในอดีตที่กลายมาเป็นน้ำหอมในสมัยนี้. สืบค้น 4 มีนาคม 2566. จากhttps://idofragrance.com/.
Kotler, Phillip; Armstrong, Gary. (2007). Marketing an Introduction. Saddie River, N.J.: Prentice-Hall, Inc.