MODEL OF TOURISM MANAGEMENT OF CREATIVE COMMUNITY-BASED TOURISM ON SUSTAINABLE AGRICULTURE USING DIGITAL TECHNOLOGY IN THAP – NAM BANMA SUBDISTIRCT, BANG PAHAN DISTRICT, PHRA NAKHON SI AYUTTHAYA PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This Article aimed to study 1) the creation problem and the needs and readiness of the Thap Nam-Ban Ma Community to develop a tourism model, 2) study factors and limitations in tourism management, 3) study tourism management guidelines, and 4) propose a tourism model. This research was mixed-method research, and the instrument for collecting data was interviews and questionnaires—data analysis by percentage, arithmetic mean, and standard deviation.
The research results were found as follows: 1) Seven agricultural areas in the community were ready to develop their potential to be prototypes of agricultural tourism. Still, there needed to be a concrete policy and budget to develop agricultural areas into agricultural tourism. 2) The community had unique agricultural areas. There was a wide variety of plants. There were personnel who could transfer knowledge on agriculture and the concept of sufficiency economy. There are also opportunities from the trend of agricultural tourism and the use of technology for tourism today that could help promote the development of agricultural areas into agricultural tourism. But the community still needed more tourism management and the budget for developing tourist attractions. 3) Management guidelines for developing the potential of agricultural tourism of the Thap Nam-Ban Ma community are as follows: Support service attraction and technology. and 4) The tourism model emphasized community participation in tourism management. There was a travel program design, and there were proactive public relations to promote and develop the potential to support tourism and bring technology to help support tourism.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560 -2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2562). จำนวนนักท่องเที่ยวปี พ.ศ. 2537-2561. สืบค้น 8 พฤศจิกายน2564. จาก www.tat.or.th.
ทัชชญา ทรงอิทธิสุข และ ณัฐนุช จันทวิมล. (2563). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศจากมุมมองของนักท่องเที่ยวกรณีศึกษา อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย, 15(29), 29–43.
ทัศนีย์ นาคเสนีย์, ชลธิชา พันธ์สว่าง และ สมเนตร จันทวิชชประภา. (2561). บริบทเชิงพื้นที่ของจังหวัดราชบุรีในการรองรับการท่องเที่ยวเชิงเกษตรแบบมีส่วนร่วมของชุมชน. การประชุมวิชาการ ระดับชาติ ราชภัฏหมู่บ้านจอมบึงวิจัย 2561. ราชบุรี.
นำขวัญ วงศ์ประทุม และคณะ. (2561). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรหมู่บ้านวาวี จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(2), 132–150.
นิตยา งามยิ่งยง และ ละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 149-116.
เบญจมาภรณ์ คงชนะ และ เรณุกา ขุนชำนาญ. (2561). พฤติกรรมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศของนักท่องเที่ยวเชิงเกษตร. วารสารวิทยาการจัดการ, 5(1), 145–166.
พลวัฒน์ ชุมสุข. (2563). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยววัดเชิงวัฒนธรรมในเขตเมืองพระนครศรีอยุธยาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 5(1), 68–75.
ไพศาล กาญจนวงศ์ และ รักธิดา ศิริ. (2561). พฤติกรรมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารทางการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวจีนที่เดินทางมาเที่ยวในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 13(1), 101–113.
เพียงฤทัย เสงี่ยมศิลป์ และคณะ. (2561). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของพื้นที่ ตำบลวังยาง อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี. ใน รายงานการวิจัย. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. Electronic Journal of Open and Distance Innovative Learning, 8(2), 52–83.
ยุคลวัชร์ ภักดีจักริวุฒิ์ และ เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2562). ศักยภาพชุมชนด้านการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวแก่แหล่งท่องเที่ยว โดยชุมชนในพื้นที่พิเศษเมืองพัทยาและพื้นที่เชื่อมโยง. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 7(2), 254–264.
วริษา ต่างใจ, สุมิตรา เรืองพีระกุล และ ธัญยธรณ์ วราพงศ์พิศาล. (2564). รูปแบบการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(2), 281–292.
ศิคริษฐ์ คุณชมภู, วรปภา อารีราษฎร์ และ ธรัช อารีราษฎร์. (2560). การติดตามผลการใช้ระบบการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วม. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 5(1), 50–60.
สถาพร เกียรติพิริยะ และคณะ. (2563). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเมืองรองด้วยเทคโนโลยีสื่อดิจิทัล. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(12), 436–450.
องค์การบริหารส่วนตำบลทับน้ำ. (2561). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ.2561-พ.ศ.2565). สืบค้น 23 กุมภาพันธ์ 2565. จาก http://tubnum.go.th.
อัจฉริยาพร คันธมาลาเจริญ. (2564). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวในแนวทางการท่องเที่ยว 4.0 กรณีศึกษาพื้นที่ตำบลกี้ดช้าง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
Government Savings Bank Research Center. (2020). รายงานการพัฒนาอย่างยั่งยืน ประจําปี 2562. สืบค้น 12 พฤษภาคม 2565. จาก https://www.gsb.or.th/media/2020/08/GSB-SR-2019_TH.pdf.
Kemmis, S. & McTaggart, R. (1988). The Action Research Planner (3rd ed.). Geelong, Australia: Deakin University Press.