รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานการเกษตร แบบยั่งยืนด้วยเทคโนโลยีดิจิทัลในชุมชนทับน้ำ-บ้านม้า อำเภอบางปะหัน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) เพื่อสังเคราะห์ปัญหาและความต้องการ ความพร้อมของชุมชนทับน้ำ-บ้านม้า ที่จะพัฒนาไปสู่รูปแบบการท่องเที่ยวฯ 2) เพื่อศึกษาปัจจัยและข้อจำกัดในการจัดการท่องเที่ยวฯ 3) เพื่อศึกษาแนวทางการบริหารจัดการท่องเที่ยวฯ และ 4) เพื่อเสนอรูปแบบการท่องเที่ยวฯ การวิจัยครั้งนี้เป็นวิจัยแบบผสานวิธี เครื่องมือ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ชุมชนมีพื้นที่เกษตรที่มีความพร้อมในการพัฒนาศักยภาพเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรต้นแบบได้จำนวน 7 แห่ง แต่ขาดนโยบายและงบประมาณในการพัฒนาพื้นที่เกษตรเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างเป็นรูปธรรม 2) ชุมชนมีพื้นที่เกษตรที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ มีพืชพันธุ์ที่หลากหลาย มีบุคคลากรที่มีความสามารถถ่ายทอดความรู้ทางด้านการเกษตรและแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง นอกจากนี้ยังมีโอกาสจากกระแสนิยมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรและการใช้เทคโนโลยีเพื่อการท่องเที่ยวในปัจจุบัน ที่ช่วยส่งเสริมพัฒนาพื้นที่เกษตรเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรได้ แต่ชุมชนยังมีข้อจำกัดด้านการบริหารจัดการท่องเที่ยว และงบประมาณในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว 3) แนวทางการบริหารจัดการเพื่อพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนทับน้ำ-บ้านม้า ประกอบด้วย ด้านการจัดการ ด้านการรองรับ ด้านการให้บริการ ด้านการดึงดูดใจ และด้านเทคโนโลยี และ 4) รูปแบบการท่องเที่ยวฯ เน้นการมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารจัดการท่องเที่ยว มีการออกแบบโปรแกรมท่องเที่ยว ส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพเพื่อรองรับการท่องเที่ยว มีการประชาสัมพันธ์เชิงรุก และนำเทคโนโลยีมาช่วยในการสนับสนุนการท่องเที่ยว
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560 -2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2562). จำนวนนักท่องเที่ยวปี พ.ศ. 2537-2561. สืบค้น 8 พฤศจิกายน2564. จาก www.tat.or.th.
ทัชชญา ทรงอิทธิสุข และ ณัฐนุช จันทวิมล. (2563). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศจากมุมมองของนักท่องเที่ยวกรณีศึกษา อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย, 15(29), 29–43.
ทัศนีย์ นาคเสนีย์, ชลธิชา พันธ์สว่าง และ สมเนตร จันทวิชชประภา. (2561). บริบทเชิงพื้นที่ของจังหวัดราชบุรีในการรองรับการท่องเที่ยวเชิงเกษตรแบบมีส่วนร่วมของชุมชน. การประชุมวิชาการ ระดับชาติ ราชภัฏหมู่บ้านจอมบึงวิจัย 2561. ราชบุรี.
นำขวัญ วงศ์ประทุม และคณะ. (2561). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรหมู่บ้านวาวี จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(2), 132–150.
นิตยา งามยิ่งยง และ ละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 149-116.
เบญจมาภรณ์ คงชนะ และ เรณุกา ขุนชำนาญ. (2561). พฤติกรรมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศของนักท่องเที่ยวเชิงเกษตร. วารสารวิทยาการจัดการ, 5(1), 145–166.
พลวัฒน์ ชุมสุข. (2563). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยววัดเชิงวัฒนธรรมในเขตเมืองพระนครศรีอยุธยาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 5(1), 68–75.
ไพศาล กาญจนวงศ์ และ รักธิดา ศิริ. (2561). พฤติกรรมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารทางการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวจีนที่เดินทางมาเที่ยวในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 13(1), 101–113.
เพียงฤทัย เสงี่ยมศิลป์ และคณะ. (2561). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของพื้นที่ ตำบลวังยาง อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี. ใน รายงานการวิจัย. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. Electronic Journal of Open and Distance Innovative Learning, 8(2), 52–83.
ยุคลวัชร์ ภักดีจักริวุฒิ์ และ เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2562). ศักยภาพชุมชนด้านการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวแก่แหล่งท่องเที่ยว โดยชุมชนในพื้นที่พิเศษเมืองพัทยาและพื้นที่เชื่อมโยง. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 7(2), 254–264.
วริษา ต่างใจ, สุมิตรา เรืองพีระกุล และ ธัญยธรณ์ วราพงศ์พิศาล. (2564). รูปแบบการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(2), 281–292.
ศิคริษฐ์ คุณชมภู, วรปภา อารีราษฎร์ และ ธรัช อารีราษฎร์. (2560). การติดตามผลการใช้ระบบการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วม. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 5(1), 50–60.
สถาพร เกียรติพิริยะ และคณะ. (2563). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเมืองรองด้วยเทคโนโลยีสื่อดิจิทัล. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(12), 436–450.
องค์การบริหารส่วนตำบลทับน้ำ. (2561). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ.2561-พ.ศ.2565). สืบค้น 23 กุมภาพันธ์ 2565. จาก http://tubnum.go.th.
อัจฉริยาพร คันธมาลาเจริญ. (2564). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวในแนวทางการท่องเที่ยว 4.0 กรณีศึกษาพื้นที่ตำบลกี้ดช้าง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
Government Savings Bank Research Center. (2020). รายงานการพัฒนาอย่างยั่งยืน ประจําปี 2562. สืบค้น 12 พฤษภาคม 2565. จาก https://www.gsb.or.th/media/2020/08/GSB-SR-2019_TH.pdf.
Kemmis, S. & McTaggart, R. (1988). The Action Research Planner (3rd ed.). Geelong, Australia: Deakin University Press.