AYUTTHAYA HARVESTING SONGS: CONTEMPORARY INHERITANCE AND CONSERVATION INITIATED BY H.R.H. PRINCESS MAHA CHAKRI SIRIDHORN
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research article are 1) to study and gather knowledge on the wisdom of rice harvesting song in Phra Nakhon Si Ayutthaya province and 2) to propose a contemporary method for the inheritance and conservation of the Ayutthaya rice harvesting song. This research is a qualitative research that the tools used for data collection were interviews, questionnaires, group discussion, observation and rice harvesting song singing exercise from the sample group consisted of artists, village scholars and students. The data analysis was done with content analysis.
The results showed that the gathering of knowledge on rice harvesting song in Phra Nakhon Si Ayutthaya province and the creation of a lesson or knowledge disseminated to
sub-target groups were able to develop knowledge and abilities, cultivate conscience, motivate, create love and unity in the community. The building of network to inherit Ayutthaya rice harvesting from one institution to another, with any institution serving as the center for dissemination and access to resources for learning must be integrated with all sectors. The management of the learning center and the contemporary method of inheritance and conservation of the Ayutthaya rice harvesting song can be proceeded through the guidelines as follows: 1) Inheriting from the elderly in the family; 2) Inheriting from the local scholars; 3) Teaching from teachers and lecturers to students and graduates; 4) Encouragement of activities through the integration with all sectors in the management of learning centers to promote the method of inheritance, succession and conservation of contemporary boat music. There may be further development, inheritance, succession and conservation of rice harvesting song according to the royal initiatives of the Her Royal Highness Princess Maha Chakri Sirindhorn in various formats.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กาญจนา แก้วเทพ, เธียรชัย อิศรเดช และสุชาดา พงศ์กิตติวิบูลย์. (2549). ปฐมบทแห่งองค์ความรู้เรื่องสื่อพื้นบ้านสื่อสารสุข. นนทบุรี: โครงการสื่อพื้นบ้านสื่อสาธารณสุข (สพส).
ชาญวิทย์ ปรีชาพาณิชพัฒนา. (2558). แนวทางในการอนุรักษ์ภูมิปัญญาไทย. สืบค้น 16 กุมภาพันธ์ 2559, จาก https://sites.google.com/site/darunee555spk/2-prawatisastr-thiy/023.
ดารากร บุญสม. (2559). การวิเคราะห์เพลงพื้นบ้านจังหวัดอ่างทอง : กรณีศึกษาผลงานเพลงของพ่อเพลงมังกร บุญเสริม (การค้นคว้าอิสระ). กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นาฏอนงค์ พวงสมบัติ. (2561). บทบาทของเพลงพื้นบ้านที่มีต่อเยาวชนชุมนุมเพลงพื้นบ้านโรงเรียนเพชรบูรณ์วิทยา. วิวิธวรรณสาร, 2(1), 43-51.
บัวผัน สุพรรณยศ. (2561). การสืบทอดและการพิทักษ์รักษามรดกภูมิปัญญาด้านเพลงพื้นบ้านภาคกลาง. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎนครสวรรค์, 5(1), 301-304.
เบญจวรรณ รัตนพันธ์. (2555). ประเพณี และวัฒนธรรมไทย.สืบค้น 16 กุมภาพันธ์ 2559, จากhttps://sites.google.com/site/social071.
ปัณณทัต โตเทียบ. (2556). วิธีการอนุรักษ์ประเพณีไทยให้คงอยู่.สืบค้น 20 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://siamtradition.blogspot.com/2012/12/blog-post_3.html.
สัณชัย อินสิน. (2555). การอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย.สืบค้น 20 กุมภาพันธ์ 2559, จากhttps://sites.google.com/site/sinchai2125/d13-1.
อรพรรณ ลิ้มติ้ว. (2562). บทบาทของสื่อพื้นบ้านใน “รายการจำอวดหน้าจอ” กับการส่งเสริมวัฒนธรรมไทยของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหิดล. นิเทศสยามปริทัศน์, 17(22), 116-117.
เอนก นาวิกมูล. (2527). เพลงนอกศตวรรษ. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.