การเตรียมความพร้อมของรัฐไทยเพื่อการให้สัตยาบันต่ออนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนจากการหายสาบสูญโดยถูกบังคับ: ศึกษากรณีการคุ้มครองเด็กที่ถูกบังคับให้สูญหายหรือได้รับผลกระทบจากการบังคับให้สูญหาย

บทคัดย่อ

ประเทศไทยได้ลงนามในอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนจากการสูญหายโดยถูกบังคับแล้วเมื่อปี พ.ศ. 2555 ซึ่งได้รวมถึงการคุ้มครองเด็กจากกรณีดังกล่าวด้วย ซึ่งกฎหมายภายในของประเทศไทยที่มีเนื้อหาในการคุ้มครองดูแลสิทธิของเด็กยังไม่มีกฎหมายฉบับใดมีเนื้อหาครอบคลุมในการคุ้มครองดูแลสิทธิของเด็กที่เกี่ยวข้องกับการหายสาบสูญโดยถูกบังคับที่เกิดขึ้นกับเด็กและที่ส่งผลกระทบต่อเด็ก งานวิจัยนี้จึงได้ศึกษากฎหมายภายในของประเทศไทยได้แก่ ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (การกำหนดความหมายของผู้เสียหาย การร้องทุกข์ และการนำคดีขึ้นสู่ศาล) การกำหนดความหมายของเหยื่อตามพระราช บัญญัติค่าตอบแทนผู้เสียหายและค่าทด แทนและค่าใช้จ่ายจำเลยในคดีอาญาพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ. 2553 กฎหมายอาญา (ฐานความผิดในการพรากเด็กและผู้เยาว์ การกักขังหน่วงเหนี่ยว การทรมาน การจับกุม กักขัง ลักพาตัว หรือการกระทำในรูปแบบใด ๆ ก็ตาม ที่เป็นการลิดรอนเสรีภาพ) พระราชบัญญัติคุ้มครองเด็ก พ.ศ. 2546 การสอบสวนตามพระราชบัญญัติการสอบสวนคดีพิเศษ พ.ศ. 2547 การรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรมตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และการรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรมตามพระราชบัญญัติการรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรม พ.ศ. 2522 เปรียบเทียบกับเนื้อหาของอนุสัญญาระหว่างประเทศว่า[1]

ด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนจากการหายสาบสูญโดยถูกบังคับที่ประเทศไทยได้เข้าเป็นภาคีในอนุสัญญาฯ เพื่อเสนอแนวทางการแก้ไขกฎหมายภายในของไทยให้เป็นไปตามอนุสัญญาฯ  และเป็นการเตรียมความพร้อมเพื่อการให้สัตยาบันต่ออนุสัญญาฯ ดังกล่าว  4   ประการประกอบด้วย (1) การกำหนดความหมายของเหยื่อหรือผู้เสียหาย (2) การกำหนดฐานความผิดที่เกี่ยวข้องกับกรณีที่เด็กตกเป็นเหยื่อการหายสาบสูญโดยถูกบังคับ (3) กระบวนการสอบสวน และ (4) กฎหมายเกี่ยวกับการรับเด็กเป็นบุตรบุญธรรม