ดังนภสร ณ ป้อมเพชร
รูปแบบเครือข่ายและการขับเคลื่อนเครือข่ายผู้สูงวัยเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงวัย ในตำบลหนองแสง อำเภอปากพลี จังหวัดนครนายก
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพการณ์และรูปแบบเครือข่ายผู้สูงอายุที่มีศักยภาพในการดำเนินการพัฒนาคุณภาพชีวิตอย่างยั่งยืน และวิเคราะห์แนวทางการขับเคลื่อนเครือข่ายผู้สูงอายุ โดยทำการเก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยแบบสอบถามจากผู้สูงอายุจำนวน 288 คน และข้อมูลเชิงคุณภาพจากการสัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องจำนวน 13 คน เพื่อนำมาวิเคราะห์หาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และการวิเคราะห์ประกอบเชิงยืนยัน ร่วมกับ การวิเคราะห์เนื้อหาจากข้อมูลเชิงคุณภาพ โดยมีผลการวิจัย ดังนี้
- ผู้สูงอายุที่เป็นกลุ่มตัวอย่างมีคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุอยู่ในระดับสูงมาก โดยมีค่าความต้องการเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต และการมีส่วนร่วมในการขับเคลื่อนเครือข่ายของผู้สูงอายุในระดับปานกลาง
- รูปแบบเครือข่ายเป็นแบบมีพี่เลี้ยงภายใต้การดำเนินงานของโรงเรียนผู้สูงอายุ ซึ่งมีองค์ประกอบสำคัญ 3 ประการคือทุนมนุษย์ ทุนด้านความรู้ และทุนด้านสังคม อันเป็นข้อได้เปรียบในการขับเคลื่อนเครือข่าย
- ลักษณะกิจกรรมที่เหมาะสมในการขับเคลื่อนเครือข่ายควรมีทั้ง1) กิจกรรมแนวราบคือ การแสวงหาหน่วยงานและเครือข่ายภายนอกชุมชนที่มีการร่วมมือกันอย่างเป็นทางการ และ 2) กิจกรรมแนวดิ่ง คือ กิจกรรมที่มีความหลากหลายตามความต้องการของผู้สูงอายุ โดยจะต้องมีความต่อเนื่องในการทำกิจกรรมเพื่อให้เกิดการขับเคลื่อนได้อย่างยั่งยืน
คำสำคัญ: ผู้สูงอายุ คุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ การขับเคลื่อนเครือข่าย โรงเรียนผู้สูงอายุ
เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สู่ความสำเร็จ. กรุงเทพฯ : ซัคเซส มีเดีย.
เจริญ นุชนิยม. (2561). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุด้วยวิธีพุทธบูรณาการ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์. 6(2): 619-631.
เจษฎา นกน้อย และวรรณภรณ์ บริพันธ์. (2560). คุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดสงขลา. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์. 9 (3), 94-105.
ดวงใจ คำคง. (2554). ปัจจัยที่มีผลต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ ตำบลลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง. วิทยานิพนธ์ ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการระบบสุขภาพบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ธาริน สุขอนันต์, สุภาวัลย์ จาริยะศิลป์, ทัศนันท์ ทุมมานนท์. และปิยรัตน์ จิตรภักดี. (2554). คุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลเมืองบ้านสวน จังหวัดชลบุรี. วารสารสาธารณสุขศาสตร์. 41(3): 229-239.
ธิติรัตน์ ราศิริ และ อาจินต์ สงทับ. (2561). แนวทางการมีส่วนร่วมภาคีเครือข่ายในการส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุเพื่อก้าวสู่ “ศตวรรษที่ 21”. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้. 5(1): 315-328.
นิภาภรณ์ จงวุฒิเวศย์, รังสรรค์ สิงหเลิศ และสมสงวน ปัสสาโก. (2553). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจชุมชนในเขตอำเภอเมือง จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 4(2): 103-112.
บัวพา บัวระภา, ชัยยง ขามรัตน์ และอัจฉรา จินวงษ์ (2559: 67). รูปแบบการส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุโดยชุมชน ตำบลสร้างก่อ อำเภอกุดจับ จังหวัดอุดรธานี. วารสารการพยาบาล การสาธารณสุขและการศึกษา. 17(2): 57-70.
ประภาพรรณ อุ่นอบ. (2552). เครือข่าย: กลไกสำคัญในการขับเคลื่อนงานพัฒนาอย่างบูรณาการ. กรุงเทพฯ : เอสพีกราฟฟิค พรีเพส พริ้นติ้ง.
ปลื้มใจ ไพจิตร. (2558). คุณภาพในการดำรงชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารวิทยาการจัดการ ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 (2558). หน้า 157-179.
ยุพา อภิโกมลกร และพวงน้อย แสงแก้ว. (2557). การจัดการความรู้ : การจัดการสุขภาพชุมชนเพื่อผู้สูงอายุบ้านศรีหมวดเกล้า อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง. วารสารการส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม. 37(1): 89-98.
วิไลพร ขำวงษ์ จตุพร หนูสวัสดิ์ วรารัตน์ ประทานวรปัญญา และจิดาภา ศิริปัญญา. (2554). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ. 5 (2), 32-40.
ศศิภา พิทักษ์ศานต์. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการนำนโยบายส่งเสริมวิสาหกิจชุมชนไปปฏิบัติ กรณีศึกษาอำเภอเมืองกระบี่ จังหวัดกระบี่. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 24 (3): 33-46.
ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). ข้อมูลสถิติจำนวนผู้สูงอายุประเทศไทย ปี 2559. เข้าถึงเมื่อ 6 กุมภาพันธ์ 2561 จากhttp://www.dop.go.th/download/knowledge/knowledge_th_20170707092742_1.pdf
สมพร โพธินาม และคณะ. (2552). ผู้สูงอายุไทยบริบทของจังหวัดมหาสารคาม. ศรีนครินทร์เวชสาร, 24(3), 197-205.
สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ. (2541). เปรียบเทียบแบบวัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลกชุด 100 ตัวชี้วัด และ 26 ตัวชี้วัด. วารสารกรมสุขภาพจิต. ปีที่ 5 (2541, มิถุนายน-กันยายน). : 4-15.
สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ. (2545). เครื่องชี้วัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลกชุดย่อ ฉบับภาษาไทย (WHOQOL-BREF-THAI). โครงการจัดทําโปรแกรมสําเร็จรูปในการสํารวจสุขภาพจิตในพื้นที่ ปีพ.ศ.2545. กรุงเทพฯ.
อภินันท์ สนน้อย ปิยาภรณ์ ศิริภานุมาศ และสุรชัย ปิยานุกูล. (2559). รูปแบบการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ ในจังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 8 (2), 153-169.
อนุชา พิมายนอก และ ภควรรณ ลุนสำโรง. (2558). ปัจจัยที่เอื้อตอความสำเร็จในการพัฒนาชุมชนตามแนวทางปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชน บ้านน้ำซับ ตำบลวังน้ำเขียว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา. การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ประจำปี 2558: 579-590.
Arnstein, S. R., (1969). A Ladder of Citizen Participation. Journal of the American Planning Association. 35(4): 216-224.
WHO. (1995) The World Health Organization quality of life assessment (WHOQOL): Position paper from the World Health Organization. Social Science and Medicine 1995; 41: 1403-9.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 โรงเรียนกฎหมายและการเมือง มหาวิทยาลัยสวนดุสิต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารกฎหมายและการเมืองการปกครอง ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของโรงเรียนกฎหมายและการเมือง มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ห้ามผู้ใดนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรจากโรงเรียนกฎหมายและการเมือง มหาวิทยาลัยสวนดุสิต นอกจากนี้ เนื้อหาที่ปรากฎในบทความเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาดอันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
