TEACHING AND LEARNING MANAGEMENT BASED ON THE TPACK FRAMEWORK TO PROMOTE LEARNERS IN THE 21ST CENTURY
Main Article Content
Abstract
TPACK is a concept of teaching management that is necessary in the 21st century by introducing technology into the classroom. Teachers must have knowledge according to the framework of the concept with 3 main components: content knowledge, teaching knowledge, and technology knowledge, combined as a whole to make learning management interesting and effective. In addition, there is new knowledge that arises from the relationship between each pair: knowledge of technology combined with content knowledge, knowledge of technology combined with knowledge of teaching management, and knowledge of teaching management combined with content knowledge. When all knowledge is combined, it means knowledge of teaching management with content by using technology for maximum efficiency. Teachers must understand the relationship between knowledge in each area and apply it appropriately. Teaching management according to the TPACK framework must use both science and art because it requires many techniques: knowledge of academic content, knowledge of learners, teaching processes, and the selection of teaching methods that are consistent with technology and teaching media to provide maximum benefit to learners. This is consistent with the concept of teaching management in the 21st century that focuses on learners, encourages learners to practice, seek and create knowledge by themselves, emphasizes teamwork, and integrates many subjects together with teachers as facilitators. There are various teaching formats to develop learners to learn to their full potential.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
กุลิสรา จิตรชญาวณิช. (2562). การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ แก้วพันงาม. (2561). แนวทางในการผสมผสานดิจิทัลเทคโนโลยีเพื่อการสอนภาษา. ภาษาปริทัศน์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 18(33). 15-20.
ณิรดา เวชญาลักษณ์. (2561). หลักการจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2545). ศาสตร์การสอน. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2550). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ปรัชญา เวสารัชช์. (2545). หลักกการจัดการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักปฏิรูปการศึกษา.
ปรีดา ชัยนาจิตร. (2566). รูปแบบการสอนที่จำกัดอาจขัดขวางการพัฒนาด้านการศึกษา. วิทยาจารย์. 122(1). 76-79.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2557). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). การเรียนรู้เกิดขึ้นอย่างไร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เอส.อาร์.พริ้นติ้ง.
เมธวิน ปิติพรวิวัฒน์ และภีศเดช เพชรน้อย. (2564). ออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 อย่างไรให้เหมาะกับผู้เรียน. แหล่งที่มา https://www.tkpark.or.th/tha/articles_detail/1637488774552/ออกแบบการเรียนรู้ในศตวรรษที่-21-อย่างไรให้เหมาะกับผู้เรียน สืบค้นเมื่อ 1 ส.ค. 2567.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2546. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
วรงค์ศรี แสงบรรจง. (2555). เครื่องมือและโมเดลการวัดทีแพค-เอสของนิสิตนักศึกษาครู: การพัฒนาและวิเคราะห์เปรียบเทียบโมเดลแข่งขัน. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วัลลภา เทพหัสดิน ณ อยุธยา. (2543). การพัฒนาการเรียนการสอนทางอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2543). การพัฒนาหลักสูตรแบบครบวงจร. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์รุ่งเรืองธรรม.
สายหยุด จำปาทอง. (2531). แนวคิดในการพัฒนางานทางวิชาการของวิทยาลัยครู. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2564). รายงานการศึกษาไทย พ.ศ. 2562-2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2561). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมิตร คุณานุกร. (2540). การบริหารโรงเรียนด้านวิชาการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.
Archambault, L. M. & Barnett, J. H. (2010). Revisiting technological pedagogical content knowledge: Exploring the TPACK framework. Computers & Education. 55(4). 1656-1662.
Gagne, R. M., Wager, W.W., Golas, K. C. & Keller, J. M. (2005). Principles of Instructional Design. 5th edition. Wadsworth, California.
Koehler, M.J. & Mishra, P. (2008). Handbook of Technological Pedagogical Content Knowledge (TPCK) for Educators. Routledge, New York: Washington, DC.
Mishra, P. & Koehler, M. J. (2006). Technological pedagogical content knowledge: a framework for teacher knowledge. Teachers College Record. 108(6). 1017-1054.
Shulman, L.S. (1986). Those Who Understand: Knowledge Growth in Teaching. Educational Researcher. 15. 4-14.