THE REFLECTIVE COACHING MODEL FOR DEVELOPING 4.0 LEARNING MANAGEMENT SKILLS AT WAT TUK MAHACHAYARAM (SAMUTKHUNAKON) MUNICIPAL SCHOOL, MUEANG SAMUT SAKHON DISTRICT, SAMUT SAKHON PROVINCE

Main Article Content

Jumnain Jujaraun

Abstract

This research article aims to 1) study and analyze the basic data on the problems and needs of using the reflective coaching model to develop 4.0 learning management skills, 2) create and develop a reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills, 3) carry out an experiment the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills, 4) evaluate the results of using the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills. The R&D process consisted of four steps 1. Research (R1); studied the basic data, current situation, problems, and needs for developing the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills. 2. Design and Development (D&D); developed and tested the efficiency of the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills. 3. Research (R2); carried out an experiment on the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills. 4. Development (D2); evaluated and revised the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills. The findings were as follows; 1) The study and analysis of the basic data on the problems and needs of using the reflective coaching model to develop 4.0 learning management skills at Wat Tuk Mahachayaram (Samutkhunakon) Municipal School revealed that the surrounding community was an urban community. The main occupations of the community were wage earners and traders. Most parents had an educational background below Grade 12 or a vocational certificate. The school had opportunities for development as it was opportunity expansion school under municipality to help the burden of parents, most of whom had low income and were poor. The school was located near a temple and therefore, it had been supported by the temple in terms of learning resources. 2) The reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills at Wat Tuk Mahachayaram (Samutkhunakon) Municipal School had an effective average of 82.14/89.07. 3) After using the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills, the 4.0 learning management skills of teachers at Wat Tuk Mahachayaram (Samutkhunakon) Municipal School were significantly improved at a statistical level of .05. 4) The evaluation results of the use of the reflective coaching model for developing 4.0 learning management skills at Wat Tuk Mahachayaram (Samutkhunakon) Municipal School in all 4 aspects, namely analytical thinking skills, creative thinking skills, critical thinking skills, and 4.0 learning skills, were at the highest level.

Article Details

How to Cite
Jujaraun, J. . (2024). THE REFLECTIVE COACHING MODEL FOR DEVELOPING 4.0 LEARNING MANAGEMENT SKILLS AT WAT TUK MAHACHAYARAM (SAMUTKHUNAKON) MUNICIPAL SCHOOL, MUEANG SAMUT SAKHON DISTRICT, SAMUT SAKHON PROVINCE. Journal of Bovorn Multi-Education and Human Social Sciences ( JOB_EHS ), 5(1), 76–87. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JOB_EHS/article/view/275812
Section
Research Article

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2543). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). การประชุมปฏิบัติการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนบูรณาการในโรงเรียนขนาดเล็กตามจุดเน้น สพฐ. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). ครูไทย 4.0. แหล่งที่มา Http://www.moe.go.th สืบค้นเมื่อ 24 ม.ค. 2560.

กองบริหารและประกันคุณภาพการศึกษา. (2559). พิมพ์เขียว Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทยสู่ความมั่งคั่ง มั่นคง และยั่งยืน. แหล่งที่มา www.libarts.up.ac.th สืบค้นเมื่อ 20 เม.ย. 2560.

กำพล วิลยาลัย. (2549). การศึกษาการดำเนินงานการนิเทศภายในโรงเรียนในโครงการหนึ่งอำเภอหนึ่งโรงเรียนในฝัน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2559). อนาคตใหม่ของการศึกษาไทยในยุค Thailand 4.0. แหล่งที่มา www.li.mahidol.ac.th สืบค้นเมื่อ 24 ม.ค. 2560.

เกรียงศักดิ์ สังข์ชัย. (2552). การพัฒนารูปแบบการนิเทศการสอนครูวิทยาศาสตร์เพื่อพัฒนาศักยภาพนักเรียนที่มีแวววความสามารถพิเศษทางวิทยาศาสตร์. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชนิตว์สรณ์ ตรีวิทยาภูมิ. (2558). นิยามธุรกิจ: การบริหารทรัพยากรมนุษย์ TPI. แหล่งที่มา http://www.uptraining.co.th สืบค้นเมื่อ 28 ก.พ. 2558.

ดิเรก พรสีมา. (2559). ครูไทย 4.0. แหล่งที่มา http://www.moe.go.th สืบค้น 25 ม.ค. 2560.

ธีระเกียรติ เจริญเศรษฐศิลป์. (2559). Education Reform & Entrance 4.0. แหล่งที่มา http://www.chiangmainews.co.th สืบค้น 25 ม.ค. 2560.

ธีระเกียรติ เจริญเศรษฐศิลป์. (2559). การศึกษาไทย 4.0 ในบริบทการจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ประชุมวายุภักษ์โรงแรมเซ็นทราศูนย์ราชการและคอนเวนชันนเซ็นเตอร์แจ้ง.

นพพงษ์ บุญจิตรดุล. (2540). ก้าวเข้าสู่ผู้บริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: บพิธการพิมพ์.

นิพนธ์ กินาวงศ์. (2543). หลักการบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. พิษณุโลก: ตระกูลไทย.

บุญชม ศรีสะอาด. (2532). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เจริญผลการพิมพ์.

ประเวศ วะสี, สันนต โรภิกขุ, พรชัย พัชรินทร์ตนะกุล, บัญชา ธนบุญสบัติ, สมเกียรติ ตั้งกิจวานิช, วิสุทธิ์ ใบไม้, อนุชาติ พวงสำลี, ศรีศักรวัลลิโภดม และประสาน ต่างใจ. (2547). ธรรมชาติของสรรพสิ่ง: การเข้าถึงความถึงทั้งหมด. กรุงเทพมหานคร: ร่วมด้วยช่วยกัน.

ปวีณา หมดราคี. (2547). ผลของการนิเทศแบบเพื่อนให้คำปรึกษาเพื่อนที่มีต่อความสามารถในการจัดการเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญของครูในโรงเรียนอนุบาลเอกชน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พนัส หันนาคินทร์. (2523). หลักการบริหารโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

พัชรี สร้อยสกุล. (2559). การพัฒนาทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 สำหรับนักศึกษาอาชีวศึกษาเอกชนในเขตพัฒนาอุตสาหกรรมชายฝั่งทะเลตะวันออก. ดุษฏีนิพนธ์ปรัชญาดุษฏีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). โรงเรียนผลิตภาพ: สัตตทัศน์เพื่อการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). เอกสารประกอบการบรรยาย การศึกษาไทย 4.0 เป็นยิ่งกว่าการศึกษา. แหล่งที่มา http://www.dpu.ac.th สืบค้นเมื่อ 7 เม.ย. 2560.

ไพโรจน์ บุญลักษณ์ศิริ. (2549). ความพึงพอใจของนักศึกษาแพทย์กับการเรียนกลุ่มย่อยแบบใช้ปัญหาเป็นหลักร่วมกับการใช้ทักษะการแพทย์เชิงประจักษ์. สงขลานครินทร์เวชสาร. 24(5). 389-393.

ไพศาล หวังพาณิช. (2523). การวัดผลการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักทดสอบทางการศึกษาและจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร

ภิญโญ สาธร. (2519). หลักการบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: วัฒนาพานิช.

เมธี ปิลันนานนท์. (2525). การบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: เมธีทิปส์.

ยอดหทัย เทพธรานนท์. (2552). Mentor-mentee-mentoring. แหล่งที่มา http://meeting.trf.or.th สืบค้นเมื่อ 3 มี.ค. 2558.

รัตนาภรณ์ วามะสุรีย์. (2550). การศึกษาการจัดการนิเทศภายในโรงเรียนของโรงเรียนเครือข่ายการใช้หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544 สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน เขตตรวจราชการที่ 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

รุ่งทิวา จักรกร. (2528). การบริหารโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์รุ่งเรือง.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2531). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สุวิราสาส์น.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2531). หลักการวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ศึกษาพร.

วชิรา เครือคำอ้าย. (2552). การพัฒนารูปแบบการนิเทศนักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูเพื่อพัฒนาสมรรถภาพการจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมการคิดของนักเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฏีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วรรณวรางค์ ทัพเสนีย. (2553). กระแสคน กระแสโลก (เปิดโลกความรู้พัฒนาทุนมนุษย์). แหล่งที่มา http://www.uptraining.co.th สืบค้นเมื่อ 5 มี.ค. 2558.

วิจารณ์ พานิช. (2554). การจัดการเรียนรู้สำหรับศตวรรษที่ 2. แหล่งที่มา www.scbfoundation.com สืบค้นเมื่อ 14 พ.ค. 2556.

วิจารณ์ พานิช. (2554). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพลับลิเคชั่น.

สมคิด บางโม. (2544). การบริหารการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สถาบันราชภัฏพระนคร.

สาวิตรี ลำดับศรี. (2558). ศูนย์ศึกษาและพัฒนาชุมชนสระบุรีกรมการพัฒนาชุมชน. แหล่งที่มา http://www.acn.ac.th สืบค้นเมื่อ 10 มี.ค. 2558.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2540). เกณฑ์มาตรฐานผู้บริหารสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว0

สุรเชษฐเวชชพิทักษ์. (2555). รากฐานแห่งชีวิต วัฒนธรรมชนบทกับการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทย์การพิมพ์.

สุรพล ธรรมร่มดี, ศนีย์ จันอินทร์ และคงกฤช ไตรยวงค์. (2553). อาศรมศิลป์วิจัย: การวิจัยและพัมนาชุมชนแห่งการเรียนรู้แนวจิตตปัญญา. นครปฐม: เอมี่เอ็นเตอร์ไพรส์.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2552). สภาพการจัดการศึกาในจังหวัดชายแดนใต้. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: วี.ที.ซี.คอมมิวนีเคชั่น.

อนงค์ศิริ วิชาลัย. (2554). แหล่งการเรียนรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่น. เชียงใหม่: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

อัญชลี ธรรมะวิธีกุล. (2558). เทคนิคการนิเทศ : ระบบพี่เลี้ยงและการให้คำปรึกษาเป็นวิทยากร. แหล่งที่มา Https://panchalee.wordpress สืบค้นเมื่อ 10 มี.ค. 2558.

อารมณ์ สนานภู่. (2539). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.

อำนวยรุ่งรัศมี. (2525). การสอนวิทยาศาสตร์แบบก้าวหน้า. มหาสารคาม: ภาควิชาชีววิทยาคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

Britton, Linda R., and Kenneth A Anderson. (2009). Peer coaching and pre-service teachers : Examination an underutilized concept. Teaching and eacher Education. 1-9. Doi: 10.1016/j.2009.03.008.

Zwart et al. (2008). Teacher learning through reciprocal peer coaching: An Analysis of activity sequences. Teaching and Teacher Educaion. 24. 982-1002.