DEVELOPMENT OF LEARNING ORGANIZATION OF THE GOVERNMENT ACCORDING TO SAṄGAHAVATTHU PRINCIPLE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to present the development of learning organization of the government according to Saṅgahavatthu principles. This is due to the changes of society, working conditions challenges, competition in the economy, advancement of technology and there were likely to be more changes. The government and private organizations must adapt to prepare themselves by developing the organization in terms of structure, systems, technology, and developing their personnel to have the ability to be actively ready to learn new things. Organizational development must be carried out in a way that was systematically interrelated with clear goals. In addition, it was necessary to develop the corporate culture at the same time. At present, government agencies pay attention to organization development through modern organization management methods as it is to develop the organization into a learning organization with knowledge management from both inside and outside the organization or from the academic work of personnel with expertise or knowledge from the work experience of retired civil servants in order for those explicit knowledge to be exchanged and transferred to new generations in order to improve work efficiency and effectiveness that resulted a continuous learning, a learning culture in the organization as a system of knowledge society. The government can apply Saṅgahavatthu principle: bases of sympathy, bases of social solidarity, making for group integration to be used as a guideline for the development of the learning organization. This will enable the organization to develop continuously and sustainably.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
จุฑามาศ แก้ววิจิตร และคณะ. (2556). 123 สู่การเป็นองค์กรแห่งความสุข. นนทบุรี: สองขาครีเอชั่น.
พระครูไพโรจน์กิจจาทร (สกุล สุภทฺโท). (2563). การพัฒนาผู้บริหารสถานศึกษาตามหลักสังคหวัตถุ 4 สำหรับโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดกรุงเทพมหานคร. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 7(2). 1-13.
ภาวิณี เพชรสว่าง. (2552). พฤติกรรมองค์กร. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: ซีวีแอลการพิมพ์.
มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วีรวุธ มาฆะศิรานนท์. (2540). วินัย 5 ประการ พื้นฐานองค์กรการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เอ็กซเปอร์เน็ท.
วีระวัฒน์ ปันนิตามัย. (2544). การพัฒนาองค์กรแห่งการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: ธีระป้อมวรรณกรรม.
วุฒิชัย อารักษ์โพชฌงค์. (2559). การสร้างองค์กรแห่งการเรียนรู้: มุมมองเชิงระบบ. วารสารคุณภาพชีวิตกับกฎหมาย. 12(2). 269-279.
สมยศ นาวีการ. (2543). การบริหารและพฤติกรรมองค์กร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: บรรณกิจ1991.
สัมมา คีตสิน. (2553). ผู้บริหารองค์กรภาครัฐ. แหล่งที่มา http://www.stabun damrong.go.th/ web/book/53/b9_53.pdf. สืบค้นเมื่อ 4 ส.ค. 2565.
สุรัสวดี ราชกุลชัย. (2543). การวางแผนและการควบคุมทางการบริหาร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จามจุรี.
อรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2544). ประมวลบทความนวัตกรรมเพื่อการเรียนรู้สำหรับครูยุคปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
George, J.M. & Jones, G.R. (1999). Organizational Behavior. 2nded. Massachusetts: Addison-Wesley.
Goh, S. and Richards, G. (1997). Benchmarking the Learning Capability of Organization. European Management Journal. 15(5). 575-583.
Marquardt, M. J. & Reynolds, A. (1994). The global learning organization. New York: Irwin.
Marquardt, M. J. (1996). Building the learning organization, a systems approach to quantum improvement and global success. New York: McGraw-Hill.
Pedler, M., Burgoyne, J. and Boydell, T. (1991). The Learning Company: A Strategy for Sustainable Development. London: The McGraw-Hill.
Senge, P. M. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. New York: Doubleday Currency.