BUDDHIST SOLUTIONS TO POLITICAL PROBLEMS IN ORGANIZATIONS: THE CASE OF THE SCHOOL CURRICULUM ADMINISTRATION
Main Article Content
Abstract
This article presented the Buddhist solution to political process problems in organizations that affected the curriculum administration process of the school administrators, which was the key to driving education to quality, consists of 6 parts: 1) the concept of politics in the organization at 3 levels: individual, group and agency level, 2) the political theory that was the criteria or rules reflecting political behavior, 3) the political theory in the organization which related to powers, including dutiful power, control power, power to reward or punish, referral power and authority as an expert, 4) the concept of school curriculum administration as a tool to effective education management achieving the objectives, 5) the political problems in educational institutions that affected the administration of the school curriculum, there were politics within and outside school, 6) Buddhist ways to solve political problems in educational institutions which aimed to solve problem of people by resolving the cause of the conflict both mentally and intellectual and both outside and within oneself with peaceful way, namely Saṅgahavatthu 4 and Aparihaniyadhamma 7
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
จรูญ สุภาพ. (2528). ลัทธิการเมืองและเศรษฐกิจเปรียบเทียบ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
จันทร์จิรา บุรีมาศ และอดุล นาคะโร. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารหลักสูตรสถานศึกษาของโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพังงา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชโอกเก็ต. 9(2). 114-115.
จารุณี เก้าเอี้ยน. (2557). เทคนิคการบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา: กลยุทธ์และแนวทาง การปฏิบัติสำหรับผู้บริหารมืออาชีพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. สงขลา: ชานเมืองการพิมพ์.
จิติมา วรรณศรี. (2557). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณการพิมพ์.
จิรารัตน์ เขียนรูปครุฑ. (2558). การบริหารความขัดแย้งของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชลบุรี เขต 3. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ชรินรัตน์ สีเสมอ และสถาพร มันเต. (2555). สภาพและปัญหาการใช้หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาขอนแก่น เขต 4. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 6(1). 30.
ชวลิต ชูกำแพง. (2559). การวิจัยและพัฒนาหลักสูตร แนวคิดและกระบวนการ: Curriculum Research and Development Concept and Process. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยอนันต์ สมุทวณิ. (2552). รัฐ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สถาบันนโยบายการศึกษา.
ตวงทอง สินชัย และโยธิน นวบุตร. (2563). วิธีการและผลกระทบของการเมืองในองค์กร. วารสารรัชต์ภาคย์. 14(34). 1.
ธีระ รุญเจริญ. (2545). สภาพและปัญหาการบริหารและการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานของสถานศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
บรรณสิทธิ์ สลับแสง. (2515). เทคนิคการวางแผนและควบคุม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์วิบูลกิจ.
บุญเลี้ยง ทุมทอง. (2553). การพัฒนาหลักสูตร: Curriculum Development. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: แอคทีฟพริ้น.
ประสิทธิ์ กุลบุญญา. (2557). ความขัดแย้งและการจัดการความขัดแย้งตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 5(1). 18.
ปรัชญา เวสารัชช์ และอรุณ รักธรรม. (2522). อำนาจและอิทธิพลในองค์กร. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์. 19(4). 517-534.
ปริยาภรณ์ ตั้งคุณานันต์. (2558). พื้นฐานและหลักการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: มีน เซอร์วิส ซับพลาย.
พระครูปลัดไพฑูรย์ เมธิโก (มหาบุญ). (2557). อปริหานิยธรรม 7 : สันติภาพสู่สังคมไทย. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา. 8(2). 78-88.
พระครูสุตพัฒโนดม (วรเมศร์ จารุวณโณ). (2561). การขจัดความขัดแย้งตามแนวโอวาทปาฏิโมกข์. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 6(1). 370-380.
พระไพศาล วิสาโล. (2554). การไกล่เกลี่ยความขัดแย้งแบบพุทธ. แหล่งที่มา http://www.visalo.org/article/P_karnKlaiKlear.htm. สืบค้นเมื่อ 22 ต.ค. 2563.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2562). หลักคิดการจัดการหลักสูตรและการสอน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์ราชมหาวิทยาลัย.
มนตรี รัตนพันธ์. (2545). การจัดการความขัดแย้งในโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานการประถมศึกษา จังหวัดสุราษฎร์ธานี เขตปฏิบัติการที่ 3. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รังสันต์ โยศรีคุณ. (2556). การบริหารหลักสูตรสถานศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัดชัยภูมิ. สารนิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
วชิรวัชร งามละม่อม. (2561). การเมืองคืออะไร. แหล่งที่มา http://file.siam2web.com/trdm/article/2013715_36161.pdf. สืบค้นเมื่อ 21 ต.ค. 2562.
วัดไทยนวราชรัตนาราม 960. (2556). พุทธวิธีแก้ความขัดแย้ง : “อริยสัจ 4” สัจธรรมเหนือกาลเวลา. แหล่งที่มา https://th-th.facebook.com/WatThai960/posts/519110368111368/ สืบค้นเมื่อ 22 ต.ค. 2562.
วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (2562). สังคหวัตถุ 4. แหล่งที่มา https://th.wikipedia.org/wiki/สังคหวัตถุ_4 สืบค้นเมื่อ 22 ต.ค. 2562.
วินัย ผลเจริญ. (2556). ทฤษฎีสังคมและการเมือง. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมเกียรติ วันทะนะ. (2557). อำนาจของประเทศ. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. 40(2). 1-18.
สมบัติ จันทรวงศ์. (2527). ตัวบท (The text) กับการเรียนการสอนวิชาปรัชญาการเมือง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุขุม นวลสกุล และโกศล โรจนพันธุ์. (2548). ทฤษฎีการเมืองสมัยโบราณและสมัยกลาง. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2560). การเมืองในองค์กรมีทุกที่...จริงหรือไม่?. แหล่งที่มา https://www.kroobannok.com/20406 สืบค้นเมื่อ 21 ต.ค. 2562.
Richard Kraut. (2010). Socrates and Plato; in the Rutledge Companion to Ethics. John Skorup-ski. London: Routledge.
Robert E. (1970). The Style and SIudy of Political Science. Greenview. Illinois: Scott, Foresman and Company.