รูปแบบการศึกษาพระพุทธศาสนาในวัดกวางเสี่ยวและสถานศึกษาเฉพาะทาง ประเทศจีน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อรูปแบบการศึกษาพระพุทธศาสนาในวัดกวางเสี่ยวและสถานศึกษาเฉพาะทางในประเทศจีน วิเคราะห์บทบาทของวัดกวางเสี่ยวในการส่งเสริมการศึกษาพระพุทธศาสนาในบริบทของประเทศจีน และเปรียบเทียบรูปแบบการจัดการศึกษาพระพุทธศาสนาในวัดกวางเสี่ยวกับสถานศึกษาเฉพาะทางในประเทศจีน โดยใช้ข้อมูลเชิงคุณภาพจากการสัมภาษณ์กลุ่มตัวอย่างที่มีส่วนเกี่ยวข้อง จำนวน 11 คน และทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อรูปแบบการศึกษาพระพุทธศาสนาในบริบทดังกล่าว สามารถแบ่งออกเป็น 4 ปัจจัยหลัก ได้แก่ 1) ปัจจัยด้านสถาบันและหลักสูตร 2) ปัจจัยด้านบุคลากร 3) ปัจจัยด้านนโยบายและบริบททางสังคม 4) ปัจจัยด้านเทคโนโลยีและปัจจัยส่วนบุคคล วัดกวางเสี่ยวมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมการศึกษาพระพุทธศาสนาในประเทศจีนในด้านต่างๆ เช่น เป็นศูนย์กลางการศึกษาพระพุทธศาสนา เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม และเป็นศูนย์กลางการเผยแผ่พระพุทธศาสนา เมื่อเปรียบเทียบรูปแบบการจัดการศึกษาพระพุทธศาสนาในวัดกวางเสี่ยวกับสถานศึกษาเฉพาะทางในประเทศจีน พบว่ามีความแตกต่างกันในหลายด้าน เช่น บทบาทและรูปแบบการจัดการศึกษา หลักสูตรและเนื้อหาการเรียนการสอน วิธีการเรียนการสอน และสภาพแวดล้อมในการเรียนรู้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์. (2545). พระพุทธศาสนาในจีน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระวัชระ เทวสิรินาโค, พระครูพรหมเขตคณารักษ์ และจรวยพร เหมรังสี. (2563). รูปแบบการจัดการศึกษาของศูนย์ศึกษาพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 4(2), 1–11.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2556). การศึกษาพระพุทธศาสนาในระดับอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
ศุภลักษณ์ เศษธะพานิช. (2550). การพัฒนาระบบการบริหารที่มุ่งเน้นความเป็นเลิศของสถานศึกษาเอกชน. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Azizan, F. Z. (2010). Blended learning in higher education institution in Malaysia. In Proceedings of regional conference on knowledge integration in ICT.
Goossaert, V. and Palmer, D. A. (2011). The religious question in modern China. Chicago: University of Chicago Press.
Harvey, P. (2013). An introduction to Buddhism: Teachings, history and practices. Cambridge: Cambridge University Press.
Jones, C. B. (2016). Buddhism in China: A historical overview. Honolulu: University of Hawai'i Press.
Nedostup, R. (2020). Superstitious regimes: Religion and the politics of Chinese modernity. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Asia Center.
Wan Fatimah Bt Wan Ahmad, Afza Bt Shafie and Josefina Barnachea Janier. (2008). Students Perceptions Towards Blended Learning in Teaching and Learning Mathematics: Application of Integration. Petronas University of Technology, Malaysia.
Wei, X. (2018). Buddhist revival in post-Mao China. Oxford: Oxford University Press.
