A MODEL FOR USING ONLINE PLATFORMS TO PROMOTE LEARNING ACTIVITIES OF STUDENTS OF THE FACULTY OF SOCIAL STUDIES EDUCATION MAHACHULALONGKORNRAJAVIDYALAYA UNIVERSITY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research article was to develop the use of an online platform model to promote learning activities for students in the Faculty of Education, Mahachulalongkornrajavidyalaya University. It was divided into 3 phases: Phase 1: Studying the problems and needs of the formats using a questionnaire with a sample group of 62 students of the Faculty of Education, Department of Social Studies, Mahachulalongkornrajavidyalaya University, using a purposive sampling method. Data were analyzed using statistical values, including mean and standard deviation. Phase 2: Developing the formats using focus group discussions with 9 experts to examine the appropriateness and structural consistency of the formats. Data were analyzed using content analysis and statistical analysis such as mean and standard deviation. Phase 3: Evaluating the effectiveness of the development of the formats by testing the skills test and questionnaires on satisfaction with the formats with 62 sample students. Data were analyzed using statistics such as t-tests, mean and standard deviation.
The results of the research found that: The online platform model was structurally consistent, overall, it was at the highest level, consisting of 1) Principles, 2) Objectives, 3) Learning management processes, 4) Learning content, and 5) Measurement and evaluation. The results of the evaluation of learning in using online platforms skills found that after studying, it was higher than before studying, with statistical significance at level 0.05, and students were satisfied with the model overall at the highest level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารฯ ได้กำหนดความซ้ำของผลงาน ด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์และวารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
กัมปนาท คูศิริรัตน์ และนุชรัตน์ นุชประยูร. (2566). การพัฒนานวัตกรรมสื่อดิจิทัลสำหรับแพลตฟอร์มการเรียนรู้ผ่านอุปกรณ์การเคลื่อนที่. วารสารสนเทศ, 22(1), 29-43.
จิตติการณ์ เหมเภตรา และคณะ. (2566). การบริหารจัดการเรียนรู้ผ่านดิจิทัลแพลตฟอร์มในโรงเรียนประถมศึกษา. วารสารการบริหารและสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(4), 277-288.
จิรภา อรรถพร. (2557). การพัฒนารูปแบบการสอนเชิงรุกออนไลน์เพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิตปริญญาบัณฑิต. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(4), 122-136.
ชัชฎาภรณ์ แหวนเงิน และคณะ. (2566). สมรรถนะของผู้บริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัลที่ส่งผลต่อการบริหารงานวิชาการ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสระแก้ว เขต 1. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(12), 163-172.
ประกาศ เรื่อง ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). (2561). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอน 82 ก หน้า 1-71. (13 ตุลาคม 2561).
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2556). การศึกษาไทย 4.0: การศึกษาเชิงสร้างสรรค์และผลิตภาพ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด. (2565). อนาคตประเทศไทย พุทธศักราช 2585. เชียงใหม่: มูลนิธิสถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ.
วิจารณ์ พานิช. (2556). ครูเพื่อศิษย์สร้างห้องเรียนกลับทาง. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิ สยามกัมมาจล.
วิจารณ์ พานิช. (2565). เอื้อระบบนิเวศเพื่อครูเป็นผู้ก่อการ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิ สยามกัมมาจล.
สุพรรณี บุญหนัก และคณะ. (2564). รูปแบบการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีล้านช้าง. วารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์, 7(2), 53-70.
สุรัตน์ จันทโช และคณะ. (2566). บทบาทของผู้บริหารสถานศึกษายุคพลิกผันที่ส่งผลต่อการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อการเรียนการสอน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาตราด. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(6), 117-127.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of Psychological Testing. 5th ed. New York: Harper.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Prentice Hall.
Lindblom Charles E. V. (1986). The Policy-Making Process. Englewood Cliffs. N.J.: Prentice-Hall. Massic and Douglas.
Sahlberg, P. (2011). Finnish lessons: What can the world learn from educational change in Finland? Teachers College Press.
