GUIDELINES FOR EDUCATIONAL ADMINISTRATION INTEGRATING SELF - SUFFICIENCY ECONOMY PHILOSOPHY OF CHAOPRAYA CENTER ANGTHONG PROVINCE EDUCATIONAL SERVICE AREA OFFICE 1

Main Article Content

Supawadee Pitikhet
Lampong Klomkul
Yudthawee Keawtongyai

Abstract

The purposes of this research were 1) to study the conditions of educational administration in the Chaophraya Center, Angthong Province, 2) to develop methods for educational administration integrating self-sufficiency economy philosophy, and 3) to propose guidelines for educational administration integrating self-sufficiency economy philosophy. Mixed methods research was conducted which consisted of 1) quantitative research, a questionnaire was used for data collection from a sample group of educational administrators and educational personnel in the Chaophraya Center, Angthong Province of 164 samples. Data were analyzed using descriptive statistics, including frequency, percentage, mean, standard deviation, and 2) qualitative research, by using in-depth interview with 7 key informants with purposive sampling and data were analyzed by using analytic induction. The research results found that:1) Conditions of educational administration in the Chaophraya Center, Angthong Province in overall was at a high level. When considering each aspect by ranking practices from highest to lowest found that the highest in practice was general administration and it was at a high level, and the lowest in practice was student affairs which was at a high level. 2) Methods for educational administration integrating self-sufficiency economy philosophy found that (1) General administration, educational institutions had established educational administration policies related to the philosophy of Sufficiency Economy into the annual action plan; (2) Academics, analyzing and developing the curriculum by incorporating the self-sufficiency economy philosophy into the course teaching plans; (3) Student affairs, education institutions should create a network of learning activities integrating with the self-sufficiency economy philosophy by cooperating with community; (4) Personnel, supporting personnel to attend training, seminars, and studying at various learning resources to gain knowledge and understanding about applying self - sufficiency economy philosophy in performing duties and living life; and (5) Community relations, communities participated in learning activities by applying the self - sufficiency economy philosophy in utilization. 3). Guidelines for educational administration integrating self-sufficiency economy philosophy consisted of (1) General administration, the educational institution had an analysis of the educational institution's data to be used to create policy, vision, mission, and goals of the educational institution and annual action plan; (2) Academics,  having an analysis of the educational institution's curriculum and the local curriculum by inserting learning units about self-sufficiency economy philosophy into the teaching plan; (3) Student affairs, organizing activities for students to encourage students to learn about self-sufficiency economy philosophy; (4) Personnel, encouraging personnel to attend training or seminars on self-sufficiency economy philosophy to be used in daily life; and (5) Community relations, communities participated in policy making and operations by inviting community leaders or people with professional skills to participate in teaching and learning.

Article Details

How to Cite
Pitikhet, S. ., Klomkul, L. ., & Keawtongyai, Y. . (2024). GUIDELINES FOR EDUCATIONAL ADMINISTRATION INTEGRATING SELF - SUFFICIENCY ECONOMY PHILOSOPHY OF CHAOPRAYA CENTER ANGTHONG PROVINCE EDUCATIONAL SERVICE AREA OFFICE 1. Journal of Bovorn Multi-Education and Human Social Sciences ( JOB_EHS ), 5(3), 630–644. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JOB_EHS/article/view/281509
Section
Research Article

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2554). แนวทางการนำปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปจัดการศึกษาในสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

กาญจนี มุลนี. (2555). การนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปใช้ในการบริหารจัดการศึกษาของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 26. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

กำธร ทาเวียง. (2553). การขับเคลื่อนปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสู่สถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครปฐม เขต 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ดาหวัน หุตางกูร. (2551). ประสิทธิผลการบริหารโรงเรียนตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษานครพนม เขต 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ธิปกรณ์ บุญทัน. (2562). การพัฒนาแนวทางการบริหารตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง (โรงเรียนพอเพียงท้องถิ่น) สำหรับโรงเรียนสังกัดเทศบาลกลุ่มจังหวัดการศึกษาท้องถิ่นที่ 12. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

นิคม กกขุนทด. (2553). การพัฒนาศักยภาพครูด้านการจัดการเรียนรู้ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง โดยการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

เปรมฤทัย พงษ์พันธุ์. (2555). การบริหารสถานศึกษาแบบอย่างการจัดกระบวนการเรียนการสอนและการบริหารจัดการตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเพชรบุรี เขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

มงคล อินทรโชติ. (2552). การบริหารโรงเรียนโดยใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของโรงเรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 3. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

มานิตย์ พานแสวง. (2561). การบริหารสถานศึกษาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 40. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ.

ราษฎร์ธานี กิมเสาร์. (2561). การบริหารสถานศึกษาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 3. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.

ศรินยา ดวงสัน. (2547). การประเมินหน่วยการเรียนรู้บูรณาการเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนวารีเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ศรีชล ร้ายไพรี. (2558). ประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาราชบุรี เขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎหมู่บ้านจอมบึง.

ศรีพร แก้วโขง. (2554). การบริหารจัดการสถานศึกษาตามแนวปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในศูนย์เครือข่ายสถานศึกษารัตนมิตรสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาลำพูน เขต 2 วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สนั่น สุขเหลือ. (2547). บทบาทของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานต่อการส่งเสริมโครงการตามแนวพระราชดำริ (เศรษฐกิจพอเพียง) จังหวัดสุรินทร์. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎสุรินทร์.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2551). จากปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง สู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 (2555 – 2559). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สิริชัย วิชโรท. (2525). การพัฒนาชนบทแบบบูรณาการ : ยุทธวิธีที่เป็นความหวังเพื่อการพัฒนาชนบท. วารสารพัฒนาบริหารศาสตร์. 22(1). 59-72.

สุดารัตน์ กุมขุนทด. (2559). แนวทางการบริหารสถานศึกษาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครสวรรค์ เขต 3. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

อุณารัตน์ เสมามิ่ง. (2560). การบริหารจัดการสถานศึกษาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกรณีศึกษา : โรงเรียนเซนต์ยอแซฟกาฬสินธุ์ สังกัดสำนักเงานเขตพื้นที่การศึกษากาฬสินธุ์ เขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.