COMMUNITY DEVELOPMENT GUIDELINES TO ENHANCE TOURISM MANAGEMENT POTENTIAL: A CASE STUDY OF OLD TOWN, PHUKET
Main Article Content
Abstract
This research article aims to 1) Study the potential of tourism management in the old town of Phuket Province and 2) Propose community development guidelines to enhance the potential for area-based tourism management. It is a qualitative study involving 12 key informants, consisting of 7 in-depth interviews and 5 focus group discussions, selected purposefully. The selection criteria included tourism management officials, stakeholders involved in tourism management, individuals with at least 3 years of tourism management experience, and those willing to provide information throughout the research. The data were analyzed using content analysis and validated with triangulation techniques. The research findings indicate that 1) The study on the potential for tourism management in the old town of Phuket reveals that the province possesses strong tourism management capabilities, with local community members actively establishing community enterprises aimed at enhancing the quality of life. 2) The study on community development guidelines to strengthen area-based tourism management suggests recommendations for achieving sustainability, including: Enhancing community capacity through education for community members, promoting community participation by establishing community enterprise groups, selecting community leaders, and holding regular meetings; Fostering sustainable tourism through awareness and consideration of environmental and community needs; Creating networks and collaborations by sharing knowledge with other provinces and adapting successful practices; and developing community leaders’ capacities through continuous learning and vision enhancement.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566 - 2570). กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการการท่องเที่ยวแห่งชาติ.
กิจอุดม เสือเจริญ และรัชยา ภักดีจิตต์. (2562). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตเมืองเก่าจังหวัดน่าน. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 11(3), 223-250.
จักรพงษ์ บุณยัษเฐียร. (2566). ความเป็นมาของ “ชิโน-โปรตุกิส” เอกลักษณ์แห่งเคหสถานร่วมสมัยของภูเก็ต. เรียกใช้เมื่อ 26 สิงหาคม 2566 จาก https://www.silpa-mag.com/history/article_9384
เทิดศักดิ์ เตชะกิจขจร และคณะ. (2563). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวในเขตอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรม (สถาปัตยกรรม) เมืองเก่าลำพูน แพร่ น่าน. วารสารมนุษย์ สังคมศาสตร์, 37(2), 38-63.
นิธิกิตติกานต์ เหมสุวรรณ์ และสันติธร ภูริภักดี. (2565). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเมืองเก่าสงขลา ตำบลบ่อยาง อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 14(2), 457-473.
พระครูโสภรณรัตนบัณฑิต และคณะ. (2567). การพัฒนาพื้นที่เชิงสร้างสรรค์บริเวณเมืองเก่าในจังหวัดสงขลา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 11(1), 300-310.
พาฝัน นิลสวัสดิ์ ดูฮาเมลน์. (2563). การพัฒนาศักยภาพมรดกทางประวัติศาสตร์ของเมืองเก่าสงขลาเพื่อเพิ่มมูลค่าในรูปแบบของการท่องเที่ยวเมืองเก่า. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 9(2), 52-64.
สกาวรัตน์ บุญวรรโณ และคณะ. (2563). ย้อนอดีต มองปัจจุบัน กำหนดอนาคต: ทิศทางการจัดการท่องเที่ยวเมืองเก่าตะกั่วป่าผ่านการมีส่วนร่วมของชุมชน. วารสารวิชาการเครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ, 10(2), 127-140.
สำนักงานจังหวัดภูเก็ต. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดภูเก็ต (พ.ศ. 2566 - 2570). ภูเก็ต: กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด.
Ruiz-Ballesteros, E. (2011). Social-ecological resilience and community-based tourism: An approach from Agua Blanca, Ecuador. Tourism Management, 32(2011), 655-666.
Spenceley, A. (2008). Local impacts of community-based tourism in Southern Africa. In A. Spenceley (Ed.), Responsible tourism: Critical issues for conservation and development. London: Earthscan.
Stone, L. & Stone, T. (2011). Community- based tourism enterprises: Challenges and prospects for community participation; Khama Rhino Sanctuary Trust, Botswana. Journal of Sustainable Tourism, 19(1), 97-114.