SOCIAL MEDIA INNOVATION TO PROPAGATE BUDDHISM
Main Article Content
Abstract
This academic article on “Social Media Innovation to Propagate Puddhism” aims to study the concept of innovation theory of social media to propagate Buddhism with social media innovation and to propagate Buddhism among monks in today's society. It should be given.
The importance of rapid change is present because it is a modern society where there is freedom in receiving information. Studying Buddhism is easy and convenient for the general public. Because there is no need to travel to search for information in various places to find knowledge about Buddhism, just having a mobile phone or computer can search for information by yourself. Just like today's monks must adapt to the modern era because social media is not only useful for searching for information but can also be applied among monks. Through applications such as Line, Google Meet, or Zoom, and also showing Dhamma through Facebook and YouTube channels, we can disseminate to people around the world the teachings of the Buddha. If the use of these social media should be considered and considered to be restrained in the monks' precepts in order to be an example for the people. As for the propagation of Buddhism by monks, it is necessary to study the current social conditions. To develop principles, educational methods, and improve formats and skills in using technology in propagating Buddhism to keep up with social changes. The Buddhist Dhamma communication model must have connections regarding the elements of the communication process. Because the form will be complete or not depends on the messenger, message, channel, and receiver so that the Buddhist propagation of the monks will have more potential and efficiency and bring the principles of Buddhism to be used in creativity and can be applied further.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ธันยพัชร์ ขำเลิศ. (2566). การเผยแผ่พระพุทธศาสนาผ่านสื่อสังคมออนไลน์. เรียกใช้เมื่อ 28 กันยายน 2566 จาก https://tonkit360.com/94 885?fbclid=Iw AR1fla12GlkiTG _Z4s_s_FVJkamU18n3cHQfZuKRU 3q3ngKkvvnAT5fzo4U
บริษัทฟอร์ทูเดย์. (2566). การใช้สื่อสังคมออนไลน์ของประชาชนในแต่ละรุ่น. เรียกใช้เมื่อ 3 กันยายน 2566 จาก https://www.foretoday.asia/articles/generationgap/
พจนารถ สุพรรณกุล. (2565). การเผยแผ่พระพุทธศาสนากับเทคโนโลยีสารสนเทศ. เรียกใช้เมื่อ 27 กันยายน 2566 จาก https://phd.mbu.ac.th/index.php/2014-08-28-08-57-4/106-2014-09-2008-27-56
พระครูสังฆรักษ์พิทยา ญาณธโร (ปิยวรากุล). (2561). ศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคดิจิทัล. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2548). พุทธวิธีการบริหาร. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัทสหธรรมิกจำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส.อาร์.พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์จำกัด.
พระมหาสมชาย ฐานวุุฑโต. (2549). วิธีการเผยแผ่พระพุทธศาสนาสมัยพุธกาล, ลมหายใจเข้าออกของพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพีวีพีซัพพลายส์จำกัด.
พระอนันต์์ อภินนฺโท (ผากา). (2549). แนวทางการใช้สื่อสังคมออนไลน์เพื่อเผยแผ่พระพุทธศานาของพระสงฆ์ในสังคมปัจจุบัน. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 13(2),61-79.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมศักดิ์ บุญปู่. (2558). การพัฒนาคณะสงฆ์ไทย. เรียกใช้เมื่อ 20 กันยายน 2566 จาก https://www.mcu .ac.th/article/detail/14295
เสถียร พันธรังษี. (2516). ศาสนาเปรียบเทียบ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ผดุงวิทยาการพิมพ์.