การศึกษาสถิติด้านระยะเวลาเพื่อพัฒนาหลักนิติธรรมในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ ศึกษาเกี่ยวกับการพัฒนาองค์ความรู้เกี่ยวกับหลักนิติธรรมในกระบวนยุติธรรมทางอาญาที่เกี่ยวข้องกับระยะเวลา โดยมีวัตถุประสงค์หลักในการจัดเก็บข้อมูลสถิติในประเด็น เรื่อง ระยะเวลาที่ใช้ในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา พัฒนาฐานข้อมูลสถิติและตัวชี้วัดด้านระยะเวลาที่ใช้ในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา เป็นการวิจัยเชิงปริมาณผสมผสานกับเชิงคุณภาพ โดยกลุ่มตัวอย่างเก็บข้อมูลระยะเวลาในแต่ละขั้นตอนตามกฎหมายตั้งแต่เริ่มคดีจนจบคดีจากคดีอาญา คดียาเสพติด คดีพิเศษที่อยู่ในศาลอาญา (รัชดา) พ.ศ. 2559 หรือ 2560 ทุกคดี คิดเป็น 100 เปอร์เซ็นต์ โดยมีวิธีการเก็บข้อมูลสถิติ : บันทึกลงใน “แบบการจัดเก็บข้อมูลคดีอาญา” ซึ่งออกแบบโดยคณะผู้วิจัย ข้อมูลในส่วนนี้จะทำการวิเคราะห์โดยการนำผลที่ได้จากแบบการจัดเก็บข้อมูลคดีอาญามาทำการวิเคราะห์ทางสถิติด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปสำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์ ประชุมกลุ่มย่อยและสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ นำผลการศึกษาวิจัยไปใช้ส่งเสริมการขับเคลื่อนประเด็นการปฏิรูปประเทศด้านกฎหมายและกระบวนการยุติธรรม เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน และนโยบายการบริหารงานยุติธรรมที่เกี่ยวข้อง คณะผู้วิจัยได้ผลของศึกษากระบวนการยุติธรรมทางอาญากับระยะเวลาตามกฎหมายตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงขั้นตอนสุดท้าย (คดีถึงที่สุด) ในการเอาตัวบุคคลไว้ในอำนาจรัฐในระหว่างสอบสวนฟ้องร้องและพิจารณาคดี ตามขั้นตอนของกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ยังคงมีปัญหาด้านการดำเนินการให้เป็นไปตามหลักนิติธรรม ซึ่งเป็นการใช้อำนาจรัฐที่มีผลกระทบต่อประชาชนผู้อยู่ภายใต้กฎหมายอย่างมาก ระยะเวลาที่ใช้ในการดำเนินคดีแต่ละขั้นตอนบางคดียังไม่มีความเหมาะสมตามหลักนิธิธรรม เกิดผลกระทบและความเสียหายต่อผู้ต้องหาและจำเลยในระหว่างคดีมาอย่างต่อเนื่อง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมราชทัณฑ์. (2561). สถิติผู้ต้องขังที่กระทำผิดต่อพระราชบัญญัติยาเสพติด. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศกรมราชทัณฑ์.
โกเมศ ขวัญเมือง, และคณะ. (2566). ว่าด้วยหลักนิติธรรม. วารสารวิจยวิชาการ, 6(2), 255 - 268.
คณิต ณ นคร. (2547). กฎหมายอาญาภาคความผิด. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
คณิต ณ นคร. (2560). ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา หลักกำหมายและพื้นฐานการเข้าใจ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
ฉัตรสุมน พฤฒิภิญโญ. (2560). กฎหมายควบคุมยาเสพติดเปรียบเทียบ. วารสารกฎหมายสุขภาพและสาธารณสุข, 3(2), 148 - 166.
ธานี วรภัทร์. (2555). หลักกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
ปกป้อง ศรีสนิท. (2564). สิทธิที่จะพบศาลภายหลังถูกจับและถูกควบคุมตัว. เรียกใช้เมื่อ 2 มีนาคม 2564 จาก https://www.the101.world/the-right-to-liberty-and-securityof-person/
พรรณชฎา ศิริวรรณบุศย์. (2559). แนวการปฏิรูประบบงานสอบสวนของตำรวจไทย. วารสารสังคมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(2), 131 - 146.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). นิติศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
พัทธ์อิทธิ์ จินต์วุฒิ. (2568). จากนักโทษสู่นักธรรม. กรุงเทพมหานคร: พีอาร์.
วรพจน์ วิศรุตพิชญ์. (2538). สิทธิและเสรีภาพตามรัฐธรรมนูญ. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
สำนักกรรมาธิการ 3 สำนักเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2550). เจตนารมณ์รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
อิงครัต ดลเจิม. (2564). การสอบสวนฟ้องร้องคดีอาญาที่เป็นเอกภาพ. วารสารกฎหมายและสังคมรังสิต, 3(3), 29 - 43.
Garner, B. A. (1999). Black’s Law Dictionary (7th Edition). St. Paul, MN.: West Group.