การป้องกันปัญหายาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน บ้านปากด่าน ตำบลบางเหรียง อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การป้องกันปัญหายาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน บ้านปากด่าน ตำบลบางเหรียง อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา ใช้วิธีวิจัยแบบผสานวิธี วัตถุประสงค์ (1)เพื่อศึกษาการป้องกันปัญหายาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน (2)เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางการป้องกันปัญหายาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน กลุ่มตัวอย่าง ชาวบ้านปากด่าน หมู่ 5 ตำบลบางเหรียง อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา วิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 20 คน เชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างจำนวน 264 คน โดยใช้สูตรทาโรยามาเน่ เครื่องมือที่ใช้วิจัยเชิงคุณภาพ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก เชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถาม การเก็บรวบรวมข้อมูล ผู้วิจัยลงพื้นที่เก็บข้อมูลด้วยตนเอง การวิเคราะห์ข้อมูล เชิงคุณภาพใช้การพรรณนา เชิงปริมาณ ใช้ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน(S.D) ผลการวิจัย การป้องกันปัญหายาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน บ้านปากด่าน ตำบลบางเหรียง อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา มีค่าเฉลี่ยระดับมาก ( =4.21) เรียงลำดับจากมากไปหาน้อย พบว่า ด้านการส่งเสริมป้องกัน มีค่าเฉลี่ยระดับมากที่สุด (
=4.51) รองลงมา ด้านการลดอันตรายจากการใช้ยา (
=4.37) ด้านการติดตามดูแลช่วยเหลือ (
=4.37) ด้านการคัดกรอง ( =3.94) ด้านการบำบัดรักษาและฟื้นฟูสมรรถภาพ มีค่าเฉลี่ยในระดับน้อยที่สุด (
=3.81) ข้อเสนอแนะพบว่า รณรงค์การป้องกันยาเสพติดสร้างเสริมความอบอุ่นในครอบครัว ค้นหากลุ่มเสี่ยงคัดแยกประเภทผู้ป่วยเข้าสู่การบำบัดรักษามีกิจกรรมบำบัดฟื้นฟูภายในชุมชนใช้บริบทพื้นที่ ผู้เข้าบำบัดเต็มใจที่จะรักษา ให้มีการติดตามช่วยเหลือผู้ที่ผ่านการบำบัด อาสาสมัครติดตามผู้ผ่านการบำบัด ให้ความรู้เกี่ยวกับอันตรายจากการใช้เข็มฉีดยาหรือใช้สารเสพติดต่างๆ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จิรวุฒิ ลิปิพันธ์. (2564). มาตรการทางกฎหมายในการลดอันตรายจากการใช้ยาเสพติด. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ชูศรี วงศ์รัตน์. (2541). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: เทพเนรมิต.
ไชยยา รัตนพันธ์. (2562). การบำบัดรักษาผู้ติดยาเสพติด. เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.
นิตยา ฤทธิ์ศรี. (2565). รูปแบบการบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ใช้ยาเสพติดโดยชุมชุมเป็นศูนย์กลาง : กรณีศึกษาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง อำเภอเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม. วารสารโรงพยาบาลมหาสารคราม:มหาสารคราม, 19(2),50-63.
บุรฉัตร จันทร์แดง. (2560). บทวิเคราะห์สถานการณ์ปัญหายาเสพติดในปัจจุบัน. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา : มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 4(2), 37-56.
พระนรินทร์ สาไชยันต์. (2562). พุทธจริยศาสตร์เพื่อการป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติดของชุมชนในจังหวัดขอนแก่น. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 6(1),73-85.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2537). สถิติสำหรับงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรีสุดา ลุนพุฒิ. (2564). การบำบัดฟื้นฟูผู้ใช้สารเสพติดโดยชุมชนเป็นศูนย์กลาง: กรณีศึกษาชุมชนแห่งหนึ่งจังหวัดขอนแก่น. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ : ขอนแก่น, 39(2), 107-116.
ศูนย์อำนวยการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด กระทรวงสาธารณสุข. (2561). แนวทางการบำบัด ฟื้นฟูผู้ใช้ยาเสพติด โดยใช้ชุมชนเป็นศูนย์กลาง (Community Based Treatment and care. สมุทรสาคร: บริษัท บอร์น ทูบีพับลิชชิ่ง จำกัด.
ส่งศรี ชมพูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. นครศรีธรรมราช : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีธรรมาโศกราช.
สถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนีและโรงพยาบาลธัญญารักษ์ภูมิภาค. (2562). แนวทางการดำเนินงานการบำบัดฟื้นฟูโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน และแนวปฏิบัติที่ดี. นนทบุรี: บริษัท เดอะกราฟิโก ซิสเต็มส์ จำกัด.
สมนึก นวลคํา. (2565). การพัฒนากลยุทธ์การบําบัดฟื้นฟูผู้ใช้ยาเสพติดโดยใช้ชุมชนเป็นศูนย์กลางในเขตพื้นที่จังหวัดกําแพงเพชร. กำแพงเพชร: มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
เสมอ แสงสนธิ์. (2559). ยุทธศาสตร์การป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติดในเยาวชน โดยชุมชนในจังหวัดกำแพงเพชร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์:กำแพงเพชร, 22(1), 107-118.
องค์การบริหารส่วนตำบลบางเหรียง. (2565). บันทึกข้อมูลประชากร อบต.บางเหรียง. พังงา : อบต.บางเหรียง.
