อิทธิพลการเปิดรับสื่อออนไลน์และปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด ที่ส่งผลต่อความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์บ้านเดี่ยว ของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย

Main Article Content

อัยดา ไชยชำนาญ
ศรัณย์ธร ศศิธนากรแก้ว
วราพรรณ อภิศุภะโชค

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์ ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด และความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย 2) ศึกษาเปรียบเทียบการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์และความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย โดยจำแนกตามลักษณะประชากร 3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์ ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดและความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย โดยใช้รูปแบบการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย อายุ 25 - 40 ปี และมีความสนใจอสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยว จำนวน 400 คน ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการรวบรวมข้อมูล เพื่อทำการวิเคราะห์ข้อมูลสถิติเชิงพรรณนาหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานการวิจัยด้วยการวิเคราะห์สถิติเชิงอนุมาน โดยใช้การวิเคราะห์ t-test การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One Way ANOVA) และสถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน (Pearson's Product Moment Correlation Coefficient) พบว่า 1) การเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์ ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด และความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย โดยรวมอยู่ในระดับมาก 2) ปัจจัยด้านที่อยู่อาศัยปัจจุบัน รายได้ต่อเดือน รายได้ต่อครอบครัว ระดับการศึกษา และอาชีพแตกต่างกันมีการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์ต่างกัน และปัจจัยด้านรายได้ต่อเดือน อาชีพ แตกต่างกันมีความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวต่างกัน 3) ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย ส่วนการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์ไม่มีความสัมพันธ์กับความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ประเภทบ้านเดี่ยวของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย

Article Details

How to Cite
ไชยชำนาญ อ. ., ศศิธนากรแก้ว ศ., & อภิศุภะโชค ว. . (2022). อิทธิพลการเปิดรับสื่อออนไลน์และปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด ที่ส่งผลต่อความตั้งใจซื้ออสังหาริมทรัพย์บ้านเดี่ยว ของกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(5), 313–330. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/261267
บท
บทความวิจัย

References

กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2543). สื่อเพื่อสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ดวงนภา ชื่นจิตต์ และศุภชาต เอี่ยมรัตนากูล. (2562). การใช้สื่อออนไลน์ในการตัดสินใจซื้ออสังหาริมทรัพย์ในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารราชพฤกษ์, 13(29), 15-29.

ธนาคารเกียรตินาคินภัทร. (2564). สำรวจตลาดอสังหาฯ กลางมรสุมโควิด-19. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2564 จาก https://advicecenter.kkpfg.com/en/money-lifestyle/money/economic-trend/covid-19-impact-on-real-estate

บวรวิชญ์ คนราม. (2557). การเปิดรับสื่อและปัจจัยทางการตลาดที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อคอนโดมิเนียมในเขตกรุงเทพมหานคร กรณีศึกษา: บริษัท แอล พี เอ็น ดีเวลลอปเมนท์ จำกัด (มหาชน). ใน ดุษฏีนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารการตลาด. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.

ปิยศักดิ์ ขุนหมื่น. (2560). การรับรู้ในคุณค่า ประโยชน์ในการใช้งาน ความสะดวก และความพึงพอใจที่มีอิทธิลพต่อความตั้งใจในการใช้แอปพลิเคชั่นด้านอสังหาริมทรัพย์อย่างต่อเนื่องของผู้บริโภคในกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฏีนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ภิเษก ชัยนิรันตร์. (2556). การตลาดแนวใหม่ผ่าน social media. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น.

วิเชียร เกตุสิงห์. (2537). การวิจัยเชิงปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศรัญญา รัตนจงกล. (2554). กลยุทธ์การสื่อสารด้านการตลาดผ่านสื่อสังคมออนไลน์ (Social media) ของธุรกิจอาคารชุดกรณีศึกษา บริษัทแสนสิริ จำกัด (มหาชน) และ บริษัท เอเชี่ยน พร็อพเพอร์ตี้ ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด (มหาชน). ใน วิทยานิพนธ์เคหพัฒนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศูนย์ข้อมูลอสังหาริมทรัพย์. (2564). ตลาดอสังหาริมทรัพย์ในสภาวะที่มีการระบาดของเชื้อไวรัดโควิด-19. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2564 จาก https://www.reic.or .th/News/RealEstate/454109

สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2559). 12 ตัวชี้วัดสุขภาพคนต่างเจนเนอเรชั่น. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

สายธาร หนูเกลี้ยง และยุวดี ศิริ. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างที่อยู่อาศัยกับแหล่งงาน : กรณีศึกษา กระทรวงสาธารณสุข จังหวัดนนทบุรี. สาระศาสตร์, 4(4), 895-907.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2543). สำมะโนประชากรและเคหะ พ.ศ. 2543. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2564 จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/สิ่งพิมพ์สังคม/ผลสำมะโน/ปี2543/สำมะโนประชากรและเคหะ

หนึ่งฤทัย เนาว์คำ. (2556). อิทธิพลของการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการและปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดต่อการตัดสินใจซื้อคอนโดมิเนียมในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารการตลาด และการสื่อสาร, 1(2), 1-24.

อดุลย์ อุฬุมปานนท์. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อบ้านเดี่ยวสำเร็จรูปในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน ดุษฏีนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

อภิชิต สุขสินธ์. (2551). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการเลือกซื้อคอนโดมิเนียมของประชากรในกรุงเทพมหานคร. ใน สารนิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Cochran W. G. (1977). Sampling Techniques. New York: Sons Inc.

Fandos, C., & Flavian C. (2016). Intrinsic and extrinsic quality attributes, loyalty and buyingintention. British food, 8(108), 646-662.

Home Buyers Team. (2019). รีวิวบ้านเดี่ยว เอส เกต พรีเมี่ยม แจ้งวัฒนะ-ชัยพฤกษ์. Retrieved March 19, 2022, from https://www.home.co.th/review/topic-1929

Howard, J. A. (1994). Buyer behavior in marketing strategy. Englewood Cliffs: Prentice Hall.

Kotler, P. & Keller, K. (2016). Marketing Management. (15 ed.). New Jersey: Prentice-Hall.

Miller, D. (2013). Migration and New Media : Transnational Families and Polymedia. London: Routledge.