การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครูในสถานศึกษากลุ่มโซนกรุงเทพเหนือ สังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยกรุงเทพมหานคร

Main Article Content

ปรีชา ผลชมภู่

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครู 2) ดำเนินการใช้รูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครูและ 3) ประเมินรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครู โดยใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสมวิธี ประชากรคือกลุ่มที่ 1 ผู้เรียน จำนวน 7 เขต รวมจำนวน 13,705 คน กลุ่มที่ 2 ครูและบุคลากร จำนวน 99 คน กลุ่มตัวอย่างโดยวิธีเปิดตารางของเครซี่และมอร์แกนได้ จำนวน 375 คน และกลุ่มที่ 3 สัมภาษณ์ผู้นำเชิงนโยบาย ผู้เชี่ยวชาญ นักวิชาการ และผู้อำนวยการสถานศึกษาทั้ง 7 เขต รวมจำนวน 15 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ นำไปหาค่าความเชื่อมั่นแบบสอบถามได้ .85 สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ การแจกความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับสร้างรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้าง โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านมากไปน้อย พบว่า มากที่สุด 3 ด้านคือ ด้านความเป็นไปได้ของรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครู ด้านความเหมาะสมของรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครู ด้านอัตถประโยชน์ มาก 3 ด้านคือด้านการเห็นพ้องต้องกัน ด้านความเพียงพอและด้านจริยธรรม 2) เพื่อดำเนินการใช้รูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้าง พบว่า ด้านการมีจิตสำนึกการช่วยเหลือ ด้านการเสริมสร้างจิตสาธารณะ เป็นไปในแนวเดียวกัน และ 3) เพื่อประเมินรูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้าง พบว่าการพัฒนาจิตสาธารณะต้องมีการพัฒนา 3 ด้าน คือ ด้านความรู้ความเข้าใจ ด้านการใช้เหตุผลในการตัดสินใจ และด้านพฤติกรรม ด้านความรู้ความเข้าใจเป็นความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับสิทธิหน้าที่

Article Details

How to Cite
ผลชมภู่ ป. . . (2022). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะของครูในสถานศึกษากลุ่มโซนกรุงเทพเหนือ สังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยกรุงเทพมหานคร. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(3), 16–30. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/259785
บท
บทความวิจัย

References

โกศล มีคุณ และณรงค์ เทียมเมฆ. (2545). ผลการฝึกใช้เหตุผลเชิงจริยธรรมที่มีจิตสาธารณะและพฤติกรรมของครูรายงานการวิจัยทุนสนับสนุนจากโครงการแม่บท. กรุงเทพมหานคร: การวิจัยและพัฒนาระบบ.

จุมพล พูลภัทรชีวิน. (2552). จิตตปัญญาศึกษา: รุ่งอรุณแห่งจิตสำนึกใหม่ทางการศึกษา. จุลสารประชาคมประกันคุณภาพการศึกษา, 7(5), 6-9.

โฉมฉาย กาศโอสถ. (2554). รูปแบบการบริหารกิจการนักเรียนแบบมีส่วนร่วมในสถานศึกษาระดับประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์ สาขาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2552). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. กรุงเทพมหานคร: วิพริ้น.

นริศรา ริชาร์ดสัน. (2556). เก่งได้ไร้ขีดจำกัด. เอกสารสำเนาเอกสารประกอบการประชุมนิสิต. ใน วิทยานิพนธ์ สาขาการศึกษาเพื่อพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. มหาวิทยาลัยทักษิณ.

วัลยา ธรรมอภิบาล. (2555). การพัฒนาหลักสูตรเสริมสร้างจิตสาธารณะสำหรับนิสิต ระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตสงขลา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). จิตสานึกที่ดีต่อสังคมส่วนรวม การพัฒนาทักษะ. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2564 จาก https://www.nesdc.go.th/main.php?filename=index

อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา. (2556). คุณธรรมนำความรู้ : รูปแบบการสอนแบบบูรณาการ คุณค่าความเป็นมนุษย์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: วี.ที.ซี คอมมูนิเคชั่น.

Goleman, D. (1998). What Make the Leader? Harvard business review, 7(6), 93-104.

Krejcie & Morgan. (1970). Approach in Quantitative Research. วารสารวิชาการศิลปศาสตร์ประยุกต์, 7(2), 112-125.