สัปปุริสธรรมกับการบริหารจัดการตนเองในยุคโรคติด เชื้อไวรัสโคโรนา (COVID-19)

Main Article Content

พระปลัดธีรภัทร์ นาถสีโล

บทคัดย่อ

สัปปุริสธรรมกับการบริหารจัดการตนเองในยุคโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา (COVID - 19) เป็นรูปแบบการบริหารจัดการตนเองที่มีชีวิตเปลี่ยนแปลงจากอดีตอย่างสิ้นเชิง การปฏิบัติตนเองที่เปลี่ยนแปลง เป็นการให้ความสำคัญกับตนเองมากกว่าการให้ความสำคัญกับบุคคลรอบข้างนั้น แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่สำหรับ การใช้ชีวิตในสมัยใหม่ คำสอนในพระพุทธศาสนา มีจุดมุ่งหมายสูงสุดเพื่อดับทุกข์ โดยเฉพาะความทุกข์ทางใจ ที่สังคมชุมชนและตนเองในสมัยใหม่กำลังประสบปัญหามากมาย ซึ่งสังคมปัจจุบันนี้ มีรูปแบบในการบริหารจัดการตนเองได้เปลี่ยนแปลง จากอดีตอย่างสิ้นเชิง ส่งผลให้แนวความคิดของคนเปลี่ยนแปลง มุ่งเน้นในการให้ความสำคัญกับตน สนใจประโยชน์ของตน มากกว่าการให้ความสำคัญกับบุคคลรอบข้าง หรือประโยชน์ส่วนรวม ดังนั้น การเอาหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาที่มีชื่อว่า   หลักสัปปุริสธรรมมาบริหารจัดการตนเองในยุคโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา (COVID - 19) เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่ไม่พึงประสงค์ ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น โดยเฉพาะความทุกข์ทางใจที่มีมากเกินไปในยุคสมัยที่มีโรคร้ายรุมเร้า และสามารถอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขได้ การนำหลักสัปปุริสธรรม 7 ประการ ซึ่งประกอบด้วย คือ ธัมมัญญุตา ความรู้จักธรรม อัตถัญญุตา ความรู้จักอรรถ   อัตตัญญุตา ความรู้จักตน มัตตัญญุตา ความรู้จักประมาณ กาลัญญุตา ความรู้จักกาล    ปริสัญญุตา ความรู้จักบริษัทหรือชุมชน และปุคคลปโรปรัญญุตา ความรู้จักบุคคล สำหรับหลักสัปปุริสธรรมนี้จะช่วยให้ผู้ยึดถือและปฏิบัติตาม ใช้เป็นหลักการบริหารจัดการตนเองสามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้โดยไม่เกิดปัญหา ซึ่งผลที่ได้จากตัวบุคคล จะส่งผลต่อเป็นกลุ่ม เป็นสังคมที่ดีต่อไป

Article Details

How to Cite
นาถสีโล พ. . (2021). สัปปุริสธรรมกับการบริหารจัดการตนเองในยุคโรคติด เชื้อไวรัสโคโรนา (COVID-19) . วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(6), 123–135. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/252701
บท
บทความวิชาการ

References

เทพพนม เมืองแมน และสวิง สุวรรณ. (2549). พฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
บุญทัน ดอกไธสง. (2537). การจัดองค์การ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประสงค์ สุ่นศิริ. (2562). ค่านิยมที่เปลี่ยนไปในสังคมไทย. เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2564 จาก https://www.naewna.com/politic/columnist/42108
ปราณี รามสูตร และจำรัส ด้วงสุวรรณ. (2545). พฤติกรรมมนุษย์กับการพัฒนาตน. กรุงเทพมหานคร: สถาบันราชภัฏธนบุรี.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
. (2546). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระมหาสมควร ศรีสงคราม. (2550). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างสัปปุริสธรรมและพละธรรมกับการปฏิบัติงานของผู้นำสถานศึกษากลุ่มเขตธนใต้สังกัดกรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิเชษฐ์ บัญญัติ. (2548). หน้าที่หลักทางการบริหาร. กรุงเทพมหานคร: โกทูโนว์.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย. ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมพงศ์ เกษมสิน. (2514). การบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เกษมสุวรรณ.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2536). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
สุรชัย โชคครรชิตไชย. (2563). การระบาดของไวรัสโคโรนา (โควิด-19) ในประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 8 มิถุนายน 2563 จาก https://he01.tci-thaijo.org/index.php/JPMAT/ article/view/242185
อนันต์ เกตุวงศ์. (2523). การบริหารการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อนุตรา รัตน์นราทร. (2563). รายงานผู้ป่วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ผู้ป่วยรายแรกของ ประเทศไทยและนอกประเทศจีน. วารสารสถาบันบำราศนราดูร, 14(2), 68-79.