ENGAGED BUDDHISM: ROLES OF SANGHA IN PUBLIC WELFARE A CASE STUDY OF PRA RAJTHAMNITHET, SUAN KAEW TEMPLE, NONTHABURI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research article were to studying Pra Rajthamnithet’ roles, concepts and patterns of public welfare under the framework of the Sangha Supreme Council of Thailand and that of public welfare of the Buddhist sustainable path. The study used the Qualitative methods via in - depth interviews of five target persons: 1) Pra Rajthamnithet 2) Somporn (assumed name)3) Siri (assumed name) 4) Wilai (assumed name) and 5) Decha (assumed name). The data were then analyzed qualitatively by means of description and context. The findings reveal as follows: 1) Pra Rajthamnithet’s role in Public Welfare could be found in assisting, developing and integrating people’s life quality, aiming primarily at propagating Buddhist morale to implant people’s honest livelihood; 2) in relation to the concept and patterns of the Sangha Supreme Council of Thailand, Pra Rajthamnithet’s work focuses on developing public welfare via three main ideas: man - power building, work building and career building leading to the society filled with happiness and well - being. This is to make a peaceful society applying Buddhist Basis for success (Passion, Grit, Focus, Monitoring). A strategy of reciting four mantras: willing, self - enforcing, intending, and understanding what to be done; 3) in line with Buddhist sustainable public work development, Pra Rajthamnithet is outstanding in applying the Tripitaka Dhamma/ Doctrine to initiate public welfare activities in consistence with and responding to social problem solving. Research recommendations are to thrive knowledge transfer; more participation in mobilizing the work of monks and novices as well as better teamwork between the personnel of Suan Kaew are to be encouraged.
Article Details
References
เดชา (นามสมมติ). (12 กุมภาพันธ์ 2563). บทบาทการทำงานด้านสาธารณสงเคราะห์ของพระราชธรรมนิเทศ. (พิรญาณ์ แสงปัญญา, ผู้สัมภาษณ์)
พระใบฎีกาสมคิด นาถสีโล และคณะ. (2561). บทบาทของพระสังฆาธิการในการช่วยเหลือเกื้อกูลประชาชน อำเภอวังทรายพูน จังหวัดพิจิตร. วารสารสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2 ฉบับพิเศษ), 265-274.
พระมหาอนุชา สิริวณฺโณ (พละกุล). (2556). การศึกษาพระสงฆ์กับการพัฒนาท้องถิ่น : กรณีศึกษาวัดเทพปูรณาราม ตำบลท่าพระ อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการพัฒนาสังคม. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระราชธรรมนิเทศ (พระพยอม กลฺยาโณ). (20 กันยายน 2562). บทบาทการทำงานด้านสาธารณสงเคราะห์. (พิรญาณ์ แสงปัญญา, ผู้สัมภาษณ์)
พระอรุณเมธี พุทธิภัทรานนท์ และนรินทร์ชัย พัฒนพงศา. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาชุมชนบนพื้นที่สูงของโครงการพระธรรมจาริกในพื้นที่ภาคเหนือ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 8(2), 113-127.
พินิจ ลาภธนานนท์. (2562). อดีต ปัจจุบัน และอนาคตงานสาธารณสงเคราะห์วิถีพุทธของคณะสงฆ์ไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 1). นนทบุรี: นิติธรรมการพิมพ์.
วิไล (นามสมมติ). (9 มิถุนายน 2562). บทบาทการทำงานด้านสาธารณสงเคราะห์ของพระราชธรรมนิเทศ. (พิรญาณ์ แสงปัญญา, ผู้สัมภาษณ์)
สมพร (นามสมมติ). (9 มิถุนายน 2562). บทบาทการทำงานด้านสาธารณสงเคราะห์. (พิรญาณ์ แสงปัญญา, ผู้สัมภาษณ์)
สำนักข่าวไทย. (2563). บทบาทพระพุทธศาสนากับการเป็นที่พึ่ง ช่วงโควิด - 19. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2563 จาก https://www.mcot.net/viewtna/5e99bcece3 f8e40af142f6b7
สำนักข่าวไทยโพสต์. (2563). วธ.ร่วมตั้งโรงทานสู้พิษโควิดตามพระบัญชาสมเด็จพระสังฆราช. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2563 จาก https://www.thaipost.net/main/detail/ 61500
สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ. (2563). “ธรรมนูญสงฆ์” รวมพลังชุมชน พระ วัดทั่วไทย ต้านภัยโควิด19. เรียกใช้เมื่อ 5 พฤษภาคม 2563 จาก https://www.national health.or.th/node/3093
สิงห์คำ อินทะมีไชย. (2561). บทบาทของพระพุทธิญาณมุนีในการบริหารจัดการวัดให้เป็นศูนย์กลางชุมชนบ้าน สบคำ ตำบลเวียง อำเภอเชียงแสน จังหวัดเชียงราย. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 9(2), 82-83.
สิรี (นามสมมติ). (9 มิถุนายน 2563). บทบาทการทำงานด้านสาธารณสงเคราะห์ของพระราชธรรมนิเทศ. (พิรญาณ์ แสงปัญญา, ผู้สัมภาษณ์)
สุริยนต์ น้อยสงวน. (2560). รูปแบบการปฏิบัติงานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์ในจังหวัดศรีสะเกษ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.