การประยุกต์ใช้หลักอปริหาริยธรรมของศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพ บ้านกุดนาขาม อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร

Main Article Content

พระมหาสงวน สีละวงศ์

บทคัดย่อ

                บทความฉบับนี้ ศึกษาเรื่องนี้ การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมของศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร มีวัตถุประสงค์ของการวิจัยไว้ 3 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาวิถีชีวิตของสมาชิกศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม 2) เพื่อศึกษาหลักอปริหานิยธรรมของสมาชิกศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม และ 3) เพื่อศึกษาการประยุตก์ใช้หลักอปริหานิยธรรมของสมาชิกศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยศึกษาข้อมูลจากเอกสาร และลงภาคสนามเพื่อทำการเก็บรวบรวมข้อมูล สัมภาษณ์ สรุปผลการวิจัยได้ดังนี้ ผลการวิจัยพบว่า การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมของศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร ด้านวิถีชีวิตชุมชนบ้านกุดนาขาม อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร พบว่า สมาชิกศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพเป็นชาวบ้านส่วนใหญ่และมีอาชีพเกษตรกร มีการทำนา และเพาะปลูกพืชผลทางการเกษตรเป็นหลัก มีการเลี้ยงปศุสัตว์แบบครัวเรือน ไม่ได้เลี้ยงเป็นฟาร์ม มีแหล่งน้ำเรียกว่าอ่างเก็บน้ำห้วยนกเค้า เป็นแหล่งน้ำในการดำรงชีวิต วิถีชีวิตของชาวบ้านกุดนาขามเป็นวิถีชีวิตแบบพอเพียง แสวงหาความรู้โดยสมาชิกของศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพบ้านกุดนาขาม ได้พัฒนาผีมือทางอาชีพของตนบวกกับวัฒนธรรมพื้นบ้านอีสาน การสร้างผลงานทางศิลปะ บวกกับความคิดสร้างสรรค์ในการประดิษฐ์ผลงานต่าง ๆ เช่น ผ้าท่อซิ่นไหม ตุ๊กตาเซรามิค โถเซรามิค งานแกะสลักไม้ และงานปักลายโขน ทำให้บ้านกุดนาขาม ได้รับความนิยมจากผู้คนต่างถิ่น

Article Details

How to Cite
สีละวงศ์ พ. (2021). การประยุกต์ใช้หลักอปริหาริยธรรมของศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพ บ้านกุดนาขาม อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(1), 201–213. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/249600
บท
บทความวิจัย

References

ชำนาญ ปัญญาเสาร์. (2558). ศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการป้องกันไฟป่าตามหลักอปริหานิยธรรมในเขตตำบลทาสบหล้า อำเภอแม่ทา จังหวัดลำพูน. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ฐิติวรรณ แสงสิงห์. (2556). การศึกษาวิถีชีวิตของผู้สูงอายุตามหลักธรรม: กรณีศึกษาชุมชนบ้านลือคำหาญ อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ณรัชช์อร ศรีทอง. (2558). กระบวนการสร้างชุมชนที่เข้มแข็งพึ่งตนเองได้อย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

ทิพย์อาภา รัตนวโรภาส. (2541). ศิลปหัตถกรรมผ้าไหม ในโครงการศูนย์ศิลปาชีพ บ้านกุดนาขาม จังหวัดสกลนคร: กรณีศึกษาเกี่ยวกับการส่งเสริมศิลปหัตถกรรมท้องถิ่น. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตรศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พระตรีระศักดิ์ สุเมโธ. (2554). การบริหารงานบุคคลตามหลักอปริหานิยธรรม 7 โรงเรียนมัธยมศึกษา เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระใบฎีกาสุพจน์ ตปสีโล. (2560). การเชื่อมโยง ชุมชนเศรษฐกิจพอเพียง และหมู่บ้านศีล 5 ในจังหวัดอุบลราชธานี ศรีสะเกษ บุรีรัมย์ และสุรินทร์ . ใน ทุนวิจัยสถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ การพัฒนาชุมชนที่ยั่งยืน. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหานเรศ โฆสกิตฺติโก (ฤทธิเดช). (2557). การพัฒนาชุมชนเชิงพุทธบูรณาการของเทศบาลตำบลศรีรัตนะ อำเภอศรีรัตนะ จังหวัดศรีสะเกษ. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2554). พุทธธรรมกับการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจ. กรุงเทพมหานคร: 21 เซ็นจูรี.

สุชาดา โพธิ์จักร. (2559). การให้บริการสาธารณะด้านสังคมสงเคราะห์และพัฒนาคุณภาพชีวิตโดยใช้หลักพุทธธรรมของเทศบาลในประเทศไทย. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์ , 2(1), 13-25.

เสนอ อัศวมันตา. (2557). รูปแบบการบริหารจัดการตามหลักอปริหานิยธรรมขององค์การบริหารส่วนจังหวัดนนทบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.