พุทธพาณิชย์ในสถาบันพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
จากกระแสโลกาภิวัตน์ภายใต้ระบบทุนนิยม หลักคิดการผลิตเพื่อแสวงหากำไรและผลประโยชน์ โดยใช้เงินเป็นสื่อกลางการแลกเปลี่ยนสินค้า แม้แต่ความคิดความเชื่อในศาสนาที่ถูกแลกเปลี่ยนความศรัทธาผ่านเงินตรา พุทธพาณิชย์ มีวิธีการในการสร้างคุณค่าและความต้องการให้กับผู้ที่มีความเชื่อและศรัทธา การบริการพุทธพาณิชย์ที่มีประสิทธิภาพจะนำมาซึ่งรายได้อย่างมากมาย แต่การนำเอาความเชื่อทางพุทธศาสนามาแปรเป็นสินค้าบนฐานของอิทธิปาฏิหาริย์สร้างผลกระทบที่เป็นอุปสรรคต่อการบรรลุถึงการเข้าใจทุกข์
พัฒนาการของพุทธพาณิชย์เริ่มจากพระเครื่องที่ปรากฏในสังคมไทย ในยุคต้นการกำเนิดพระเครื่องมีพัฒนาการจากพุทธธรรม พระเครื่องหรือพระพิมพ์ในยุคนี้จึงโดดเด่นด้าน “พุทธธรรม” ยุคต่อมาก็คือการมองพระเครื่องในแง่ “พุทธคุณ” เช่น ความเชื่อเรื่องอิทธิปาฏิหาริย์ พระเครื่องจึงเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องรางของขลังที่มีไว้เพื่อปลุกขวัญกำลังใจสู้รบยามสงคราม ต่อมายุคที่นิยมพระเครื่องเป็นเรื่อง “พุทธศิลป์” ความนิยมนี้ในราวสมัยปลายรัชกาลที่ 4 จัดว่าพระเครื่องโดดเด่นในด้านพุทธศิลป์มากที่สุดเห็นได้จากความนิยมและเก็บสะสมไว้เป็นสมบัติส่วนตัว ในยุคปัจจุบันที่โดดเด่นชัดเจนที่สุดก็คือ “พุทธพาณิชย์” พุทธพาณิชย์จะมีวิธีการในการสร้างคุณค่า และความต้องการให้กับรูปแบบสินค้าและบริการ ความเชื่อทางพุทธศาสนามาแปรเป็นสินค้าบนฐานของอิทธิปาฏิหาริย์ ซึ่งก็ย่อมที่จะสร้างผลกระทบที่เป็นอุปสรรคต่อการบรรลุถึงการเข้าใจทุกข์และแนวทางในการดับทุกข์ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ในปัจจุบัน อนาคต และประโยชน์สูงสุดของพุทธธรรม
Article Details
References
ณัฐพล อยู่รุ่งเรืองศักดิ์. (2555). ประวัติศาสตร์ผ่านพระเครื่อง: คติความเชื่อและพุทธพาณิชย์. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุศรา สว่างศรี. (2549). พุทธพาณิชย์: พระเครื่อง. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสื่อสารมวลชน. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ปรีชา ช้างขวัญยืน และสมภาร พรมทา. (2552). มนุษย์กับศาสนา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิม์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระครูสังฆรักษ์ศุภณัฐ ภูริวฑฺฒโน และศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์. (2559). มอดศาสนา ภัยคุกคามที่พระสงฆ์อาเซียนต้องระวัง. วารสารพุทธอาเซียนศึกษา, 1(2), 7-8.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2538). พจนาพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภณกุล ภวคุณวรกิตติ์. (2555). พุทธพาณิชย์และไสยพาณิชย์ในพุทธศาสนาเชิงปฏิบัติของไทย: กรณีศึกษาวัดในจังหวัดนครปฐม. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนามนุษย์และสังคม. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อักษรเจริญทัศน์.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2552). แนวคิดในการใช้พุทธธรรมเพื่อดำเนินการทางเศรษฐกิจในสังคมทุนนิยม: กรณีศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีรยุทธ เกิดในมงคล. (2560). รูปแบบและวิธีการทางธุรกิจกับพุทธพาณิชย์ในสถาบันพระพุทธศาสนา. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 24(1), 62-67.
ศรีศักร วัลลิโภคม. (2527). การถือผีในเมืองไทย. วารสารศิลปวัฒนธรรม, 5(4), 6-17.
ศรีศักร วัลลิโภคม. (2527). พระเครื่องในเมืองสยาม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติชน.
สงคราม สุเทพากุล. (2556). พุทธพาณิชย์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาทัศนศิลปศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สราญมิตร์ ประชาญสิทธิ์. (2547). โลกศักดิ์สิทธิ์ (The sacred) และโลกสามัญ (The profane) นัยความหมายของทุนวัฒนธรรมการท่องเที่ยวต่อระบบเศรฐกิจและการจัดการ. ใน ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์ และพัชรินทร์ สิรสุนทร (บรรณาธิการ). ทุนสังคม และทุนวัฒนธรรมในระบบเศรฐกิจและการจัดการยุคใหม่ (หน้า 87 - 134). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ พี.เอ.ลีฟวิ่ง จำกัด.