BUDDHIST MORALITY: NEXT STEP TO THE CURRENT THAI POLITICAL COMMUNICATION

Main Article Content

Pairat Chimhad
Pichit Purimart
Benyapa Atcharoek

Abstract

Principle of political communication consisting transferring the political information and news or exchanging the news or information that related political directly bout the individual and the person group with the government. It might be an interactive communication of the political institutes such as the government, House of Representatives, political parties, various interest groups and public, communication between politicians and public and between the politicians and the political institutions to other parts of the political system. Therefore, principle of communication in the crisis is demonstrating the information about the both sides or the stakeholders, propose to trust based on mercy and kindness. The communication shall not be based on self-benefit without caring the society circumstance. The Buddhist morality in communication by the Buddha mentioned that the communication by processing is the deeply principle make the efficiency communication. In addition to doctrine of the Buddha about communication is covered the principle of moral and ethics. Thai society follows these principles, the political communication also be a principle that assist the individual gain more happiness, good relationship with each other and it is a principle that assist all level of society to maintain the peace. That is when people has performance in acknowledgement political information and knowledge politics in height level from opportunity this community. Upon political participation local government height too

Article Details

How to Cite
Chimhad, P. ., Purimart, P. ., & Atcharoek, B. . (2020). BUDDHIST MORALITY: NEXT STEP TO THE CURRENT THAI POLITICAL COMMUNICATION. Journal of MCU Nakhondhat, 7(2), 1–15. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/241029
Section
Academic Article

References

กาญจนา แก้วเทพ. (2541). ทฤษฏีการสื่อสารมวลชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์. (2518). ศาสนา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2523). หลักพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: คณะมนุษย์ศาสตร์ มหาวิทายลัยรามคำแหง.

เดือน คำดี. (2541). ศาสนศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2551). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์บริษัท สหธรรมิก จำกัด.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย . กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วีรยุทธ วิเชียรโชติ และนวลเพ็ญ วิเชียรโชติ. (2560). “จิตวิทยาการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์” ในการศึกษาตามแนวพุทธ (เล่ม 2). กรุงเทพมหานคร: สมาคมการศึกษาแห่งประเทศไทย.

สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

Anura Goonasekara. (1997). Asia and the Information Revolution. Asian Journal of Communication, 7(2), 12-33.