THE SYNTHESIS OF INDICATORS OF ACTIVE AGING ENHANCEMENT ACCORDING OF BUDDHIST INTEGRATION FOR THE RETIREMENT OF ELDERLY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research was to the synthesis of indicators of active aging enhancement according to Buddhist integration for the retired elderly. The study was a qualitative research. The field data was collected by in-depth academic documents, researches, and articles related to the indicators. Presentation framework was made following World Health Organization (WHO), consisting of health, happiness, life balance. It was the integration of 4 dimensions which were health, mind, society and intelligence.
Result of the study found that:
Indicators active aging enhancement consisted of element 1’s retired elderly health were 1) regularly exercise, 2) physical service access, 3) physical security and 4) well mental health. Element 2 was about retired elderly participation which consisted of 1) volunteer activity participation, 2) child care in family, 3) elderly care in family and 4) political participation. Element 3 was about retired elderly stability which consisted of 1) jobs after retirement, 2) income after retirement, 3) stable habitat after retirement and 4). Lifelong learning and mind conditions.
Article Details
References
ดวงเดือน รัตนะมงคลกุล และคณะ. (2558). ภาพสุขภาวะของผู้สูงอายุผ่านมุมมองพฤฒพลังในชุมชนจังหวัดนครนายก. วารสารการแพทย์และวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 22(2), 48-60.
ปณิธี บราวน์. (2557). พฤฒพลัง: บทบาทของกลุ่มผู้สูงอายุและ “ทุน” ที่ใช้ในการขับเคลื่อนงานด้านผู้สูงวัย. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์, 31(3), 97-120.
ปาริชาติ ชาลีเครือ. (2561). ยุทธศาสตร์การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชัยภูมิ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(3), 1620-1632.
พระครูปลัดกวีวัฒน์. (2561). การนำหลักพุทธธรรมไปใช้ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน ในชุมชนศรีธรรมโศก 1 ตำบล ในเมือง อำเภอ เมือง จังหวัด นครศรีธรรมราช. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 3(3), 319-334.
พระครูศรีปริยัติวิธาน. (2562). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพของแรงงานตามหลักภาวนา 4 เพื่อส่งเสริมประชาคมอาเซียนให้เข้มแข็งในจังหวัดสมุทรสาคร. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 4(1), 17-28.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2557). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 40). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พุทธชาติ แผนสมบุญ. (2561). กระบวนการเสริมสร้างภาวะพฤฒิพลังในผู้สูงอายุ. วารสารมหาจุฬานาคทรรศน์, 5(2), 267-283.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รศรินทร์ เกรย์ และคณะ. (2556). มโนทัศน์ใหม่ของนิยามผู้สูงอายุ: มุมมองเชิงจิตวิทยาสังคม และสุขภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
แววดาว พิมพ์พันธ์ดี. (2562). การเสริมพลังความแข็งแกร่งในชีวิตของผู้สูงอายุ ในเขตระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออกตามหลักพุทธธรรม. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(3), 737-752.
ศิริพันธุ์ สาสัตย์ และคณะ. (2551). การศึกษารูปแบบการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุระยะยาวในสถานบริการ. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.). (2559). ร่างแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สุทธิพงศ์ บุญผดุง. (2554). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในท้องถิ่นโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานตามหลักเศรษฐกิจพอเพียง (ระยะที่ 1). ใน รายงานผลการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
Sundstrom, G., Malmberg, B. and Johansson, L. (2006). Balancing family and state care: Neither, either of both? The case of Sweden. Cambridge Journals, 26(5), 767-782.
World Health Organization. (2002). Active ageing: A Policy Framework. Geneva: orld Health Organization.