การพัฒนาสมรรถนะนักศึกษาวิชาชีพครูด้านการวิจัยในชั้นเรียนโดยการชี้แนะสะท้อนคิด DOI:

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาสมรรถนะนักศึกษาวิชาชีพครูด้านการวิจัยในชั้นเรียน โดยการชี้แนะสะท้อนคิด และ 2) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาวิชาชีพครูที่มีต่อการพัฒนาสมรรถนะด้านการวิจัยในชั้นเรียน โดยการชี้แนะสะท้อนคิด กลุ่มเป้าหมาย คือ นักศึกษาวิชาชีพครู หลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู จำนวน 30 คน โดยเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) แบ่งเป็นกลุ่มควบคุม จำนวน 15 คน และกลุ่มทดลอง จำนวน 15 คน ด้วยวิธีจับสลากเลือก รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยโดยทำการศึกษากลุ่มเดียววัดก่อนและหลัง (Quasi-Experimental: Pretest-Posttest Control Group) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบประเมินสมรรถนะนักศึกษาวิชาชีพครูด้านการวิจัยในชั้นเรียนโดยการชี้แนะสะท้อนคิด ดัชนีความสอดคล้องอยู่ระหว่าง 0.60-1.00 ค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.84  2) แบบประเมินความพึงพอใจของนักศึกษาวิชาชีพครู สถิติที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ สถิติการแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

ผลการวิจัยพบว่า

1) สมรรถนะของนักศึกษาวิชาชีพครูด้านการวิจัยในชั้นเรียนที่ผ่านกระบวนการชี้แนะสะท้อนคิด โดยภาพรวมอยู่ในระดับดีมาก (µ=4.62,σ=0.56) และเมื่อเปรียบเทียบระหว่างก่อนดำเนินการชี้แนะสะท้อนคิดโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง (µ=3.42,σ=0.65) และหลังกระบวนการชี้แนะสะท้อนคิด พบว่า นักศึกษาวิชาชีพครูกลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยจากการประเมินคุณภาพสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนอยู่ในระดับดีมาก จำนวน 15 คน คิดเป็นร้อยละ 100 โดยมีค่าเฉลี่ยจากการประเมินคุณภาพผลงานการวิจัยในชั้นเรียนของนักศึกษาวิชาชีพครู โดยผ่านกระบวนการชี้แนะสะท้อนคิดเพิ่มขึ้นจาก µ=3.42 เป็น µ=4.62 หรือ (∆=1.20)

2) ความพึงพอใจของนักศึกษาวิชาชีพครู ที่มีต่อการสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียน โดยการชี้แนะสะท้อนคิด โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (µ=4.76,σ=0.53) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน เรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านประโยชน์ที่ได้รับ (µ=4.80,σ=0.45) ด้านบรรยากาศในการเรียน (µ= 4.76,σ=0.53) และด้านการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ (µ=4.72,σ=0.62)