การพัฒนาเส้นทางและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมพฤฒพลังของผู้สูงอายุในชุมชนเนินหอม จังหวัดปราจีนบุรี
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาเส้นทางและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อส่งเสริมพฤฒพลังของผู้สูงอายุในชุมชนเนินหอม จังหวัดปราจีนบุรี โดยอาศัยศักยภาพของทรัพยากรธรรมชาติ วิถีชีวิต และทุนวัฒนธรรมท้องถิ่น ได้แก่ การแปรรูปสมุนไพร การตีมีด การผลิตอังกะลุง และวิถีเกษตรอินทรีย์ กระบวนการวิจัยใช้กรอบ Participatory Action Research (PAR) เพื่อเปิดพื้นที่ให้ผู้สูงอายุและสมาชิกชุมชนมีส่วนร่วมในทุกขั้นตอนการออกแบบกิจกรรม ตั้งแต่การสำรวจทุนวัฒนธรรม การพัฒนารูปแบบกิจกรรม ไปจนถึงการประเมินศักยภาพของชุมชนในการรองรับการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์
การดำเนินงานวิธีวิจัยประกอบด้วย 3 ขั้นตอนสำคัญ ขั้นตอนแรกเป็นการรวบรวมและจัดหมวดหมู่ข้อมูลแหล่งท่องเที่ยวและทุนวัฒนธรรมของชุมชนเนินหอม ซึ่งพบว่าพื้นที่มีความพร้อมด้านภูมิปัญญาและแหล่งเรียนรู้ที่สามารถพัฒนาเป็นกิจกรรมท่องเที่ยวได้หลากหลาย ขั้นตอนที่สองเป็นกระบวนการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ร่วมกับผู้สูงอายุ ผู้นำชุมชน และกลุ่มวิสาหกิจ โดยมีการคัดเลือกกิจกรรมที่เหมาะสมกับศักยภาพของพื้นที่จำนวน 6 กิจกรรม ได้แก่ การทำทองม้วนสมุนไพร น้ำหอมไม้กฤษณา สบู่สมุนไพร ขนมหน่อไม้ สมุนไพรลูกประคบ และการเพาะเห็ด กิจกรรมเหล่านี้ถูกนำมาจัดโครงสร้างเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ “เรียนรู้วิถี สุขดี ที่เนินหอม” ซึ่งผู้สูงอายุมีบทบาทสำคัญในฐานะวิทยากร ผู้นำกิจกรรม และผู้ถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น ขั้นตอนที่สามเป็นการประเมินศักยภาพของชุมชน โดยใช้กลุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยวอาสาสมัครจำนวน 45 คน ผลการประเมินพบว่า ศักยภาพโดยรวมของชุมชนอยู่ในระดับมาก ( = 4.18, S.D. = 0.66) โดยกิจกรรมถูกออกแบบมาจากพื้นฐานของทุนวัฒนธรรมท้องถิ่น มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.52, S.D. = 0.72) รองลงมาคือระดับการมีส่วนร่วมของผู้สูงอายุในการจัดกิจกรรม ( = 4.35, S.D. = 0.42) และการมีบุคคลผู้ทรงภูมิปัญญา ปราชญ์ ศิลปิน เป็นผู้เล่าเนื้อหาของกิจกรรม ( = 4.35, S.D. = 0.74)
ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการบูรณาการทุนวัฒนธรรมกับแนวคิดพฤฒพลังช่วยส่งเสริมสุขภาวะทั้งกายและใจของผู้สูงอายุ มีส่วนช่วยลดภาวะพึ่งพิง เสริมรายได้ และสร้างคุณค่าเชิงสังคมผ่านความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่น ในเชิงคุณค่า งานวิจัยนี้เสนอรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ขับเคลื่อนโดยชุมชนและผู้สูงอายุ ซึ่งสามารถเป็นต้นแบบสำหรับการจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในพื้นที่ชนบทอื่น ตลอดจนเป็นกลไกสำคัญในการพัฒนาสังคมสูงวัยและเสริมสร้างเศรษฐกิจฐานรากในระดับพื้นที่
Downloads
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Articles)
หมวดหมู่
Copyright & License
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ขวัญชนก ทองเดช, ณัฐกฤตา งามมีฤทธิ์, และ สุรีพร อนุศาสนนันท์. (2564). การพัฒนาตัวชี้วัดพฤฒพลังของผู้สูงอายุไทย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 9(1), 83–86.
จักรวาล สุขไมตรี, บารมีบุญ แสงจันทร์, สัณหณัฐ จักรภัทรวงศ์, และ ชุมพล รอดแจ่ม. (2565). พฤฒพลังของผู้สูงวัยในเขตอำเภอเมืองระนอง จังหวัดระนอง. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 11(6), 156–166.
จติกา คุ้มเรือน, ชมพูนุช จิตติถาวร, ผกามาศ ชัยรัตน์, และ สันติธร ภูริภักดี. (2564). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดปราจีนบุรี. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 10(2), 189–198.
ทัชชญา ทรงอิทธิสุข, และ ณัฐนุช จันทวิมล. (2563). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศจากมุมมองของนักท่องเที่ยว: กรณีศึกษาอำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย, 15(29), 29–43.
ทิชากร เกษรบัว, และ เปรมสิรี สุขปรีเปรม. (2566). การประยุกต์ใช้วงจรเดมมิ่งในการบริหารจัดการการท่องเที่ยวชุมชนบ้านเนินหอม อำเภอเมือง จังหวัดปราจีนบุรี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 11(1), 59–66.
นารีภรณ์ ศรีจริต, ชวลีย์ ณ ถลาง, เสรี วงษ์มณฑา, และ ชุษณะ เตชคณา. (2567). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในจังหวัดพัทลุง. วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 7(2), 58–74.
ประภาพร บุญปลอด, นวรัตน์ นิธิชัยอนันต์, เกศศิริ นวลใยสวรรค์, ระเบียบ วุฒิปิยพงศ์, และ สุรีย์ฉาย สุคันธรัต. (2567). ศักยภาพทุนทรัพยากรวัฒนธรรมชุมชนเพื่อเพิ่มมูลค่าเศรษฐกิจชุมชนสร้างสรรค์บนฐานทรัพยากรท้องถิ่นในพื้นที่ชุมชนชายแดนไทย–กัมพูชา จังหวัดสุรินทร์. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 8(3), 205–220.
พัชร์ศศิ ศรีพิพัฒน์พรกุล, และ จุฑามาศ พีรพัชระ. (2567). เส้นทางท่องเที่ยวสู่การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอาหารชุมชนกุฎีจีน. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 6(1), 179–193.
พรรณชลัท สุริโยธิน, พันธุมดี เกตะวันดี, และ รัชดา โชติพานิช. (2567). การต่อยอดและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมผ่านเส้นทางต้นไม้ประวัติศาสตร์ในเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 17(1), 72–90.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, และ วราภรณ์ ปัญญาวดี. (2561). การพัฒนาตัวชี้วัดการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(1), 79–104.
มณีรัตน์ สุขเกษม, เกิดศิริ เจริญวิศาล, และ สันติธร ภูริภักดี. (2563). รูปแบบการจัดการความรู้ของเมืองสมุนไพรจังหวัดปราจีนบุรีเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 14(2), 86–102.
วรรณวีร์ บุญคุ้ม, พจนา บุญคุ้ม, และ ธีรัช รำแพนเพชร. (2566). เส้นทางและรูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์ตามรอยพ่อหลวงในจังหวัดเพชรบุรี. Silpakorn University e-Journal (Social Sciences, Humanities, and Arts), 43(6), 119–131.
วรรษิดา บุญญาณเมธาพร, อารีฟ คามิซาน, พูซิราน, และ ยูไซนี่ จานิน. (2567). มุมมองของนักท่องเที่ยว: การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์และคุณลักษณะที่สำคัญ. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 64(1), 96–115.
ศิริวุฒิ วรรณทอง. (2563). การเตรียมความพร้อมของเมืองปราจีนบุรีในการเข้าสู่ระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออก (EEC). วารสารเศรษฐกิจและสังคม, 17(2), 65–80.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์, และคณะ. (2554). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ (Creative Tourism 21 Thailand). องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
สมพร ธุรี, รัตนฤทธิ์ จันทรรังสี, สุรพันธ์ จันทนะสุต, พัฒนา ฉินนะโสต, ธรรมรัตน์ บุญสุข, และ ฐานิญา รวิชวิกรณ์. (2567). การสร้างคุณค่าทุนวัฒนธรรมผ่านจินตภาพทุ่งหลวงรังสิต. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 16(2), 317–344.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). รายงานประชากรผู้สูงอายุ พ.ศ. 2565. กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. https://www.nso.go.th
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2567). รายงานประชากรของตำบลเนินหอม พ.ศ. 2567. กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. https://stat.bora.dopa.go.th
เสรี วงษ์มณฑา. (2564). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: นวัตกรรมการเคลื่อนไหวของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารศิลปศาสตร์ (วังนางเลิง) มทร.พระนคร, 1(1), 1–24.
วงศ์ระวิทย์ น้อมนำทรัพย์. (2565). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานภูมิปัญญาช่างศิลป์จังหวัดนครปฐม. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(3), 443–456.
Cooper, C., Fletcher, J., Fyall, A., Gilbert, D., & Wanhill, S. (2008). Tourism: Principles and practice (4th ed.). Pearson Education.
Richards, G. (2021). An impact self-assessment tool for creative tourism with insights from its application to the CREATOUR project. In G. Richards & N. Duxbury (Eds.), Creative tourism: A global conversation (pp. 215–230). https://www.researchgate.net/publication/355660457
United Nations. (2019). World population ageing 2019: Highlights. Department of Economic and Social Affairs, Population Division. https://www.un.org/en/development/desa/population/publications
UNWTO & UNDP. (2017). Tourism and the sustainable development goals: Journey to 2030. World Tourism Organization. https://www.e-unwto.org/doi/book/10.18111/9789284419401
World Health Organization. (2002). Active ageing: A policy framework. WHO.