Trans-Communication through Character Makeup in Movie “Khun Pan 2”
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to analyze aspects of trans-communication through special effect makeup for character in the movie and post-modern concept influencing signification for meaning through character makeup in the movie “Khun Pan 2”.
The study revealed that the aspect through special effect makeup appearing that former media transformed into messages in following media in the correlation between media and message. However, the significance through makeup of character “Khun Pan” and “Khun Jone” in the movie of digital era/ postmodern era required 4 concepts including 1) first dimension, reproduction of meaning of heroes and villains character makeup in the ideal of Thai culture as archetypes 2) second dimension, transtextuality of character makeup among intertextuality, paratextuality and hypertextuality 3) third dimension, nostalgia of the makeup from simulation to simulacrum with society acceptation of the truth to illustrate receivers the past memorable characters and 4) final dimension, discontinuity of hyperreality makeup conveying the dynamic of discontinuing between time and place.
Article Details
References
กฤตยา ณ หนองคาย. (2556). พระเอกและผู้ร้ายในภาพยนตร์แนวต่อสู้ผจญภัยของไทย: การวิเคราะห์ลักษณะการผสมผสานทางวัฒนธรรม. วิทยานิพนธ์ปริญญา อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กฤษณ์ ทองเลิศ. (2554). การผสานรูปแบบ การสื่อความหมายและจินตสาระของผู้รับสารเป้าหมาย ที่มีต่องานภาพถ่ายกับลายลักษณ์อักษรในงานโฆษณาทางสื่อสิ่งพิมพ์. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). สัมพันธบท (Intertexuality): เหล้าเก่าในขวดใหม่ในการสื่อสารศึกษา. วารสารนิเทศาสตร์, 27(2): 1-29.
กาญจนา แก้วเทพ. (2553). แนวพินิจใหม่ในสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
กำจร หลุยยะพงศ์. (2547). หนังอุษาคเนย์: การศึกษาภาพยนตร์แนววัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพฯ: โครงการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดีภาพยนตร์. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฐิติพงศ์ อินทรปาลิต. (2560). การเล่าเรื่องขุนโจรจากเหตุการณ์จริง ในนวนิยายชุด “เสือใบ-เสือดำ” ของ ป.อินทรปาลิต. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐ สุขสมัย. (2551). การสร้างความหมายใหม่ของ “วีรบุรุษและยอดวีรบุรุษ” ในภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐปคัลภ์ อัครภูริณาคินทร์. (2563). กลวิธีการเล่าเรื่อง และการใช้ภาษาภาพยนตร์ ในภาพยนตร์ที่กำกับโดย หม่อมหลวงพันธุ์เทวนพ เทวกุล. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 24(3): 207-219.
ธิคุณ สุภาสัย. (2550). แนวความคิดยุคหลังสมัยใหม่ในภาพยนตร์: กรณีศึกษางานภาพยนตร์ของหว่องกาไว. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสื่อศิลปะและการออกแบบสื่อ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นพพร ประชากุล. (2552). ยอกอักษรย้อนความคิดเล่ม 1. กรุงเทพฯ: อ่านและวิภาษา.
พัฒนา กิตติอาษา. (2546). มานุษวิทยากับการศึกษาปรากฏการณ์โหยหาอดีตในสังคมไทยร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินทร.
เพ็ญสิริ เศวตวิหารี. (2541). อิทธิพลของแนวคิดยุคหลังสมัยใหม่ที่ปรากฎในภาพยนตร์ไทยของผู้กำกับรุ่นใหม่ ระหว่างปี พ.ศ.2538-2540. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิธร คนทน. (2558). การพัฒนาเนื้อดินสี สำหรับโมเสกเซรามิกโทนสีซีเปีย. วารสารวิชาการคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 8(1): 59-69.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2559). ทฤษฎีควอนตัมฟิสิกส์กับการควบรวมและการแปลงรูปองค์ประกอบการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 15(19): 7-9.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558ก). แบบจำลองการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 13(15): 8-13.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558ข). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16): 7-11.
สาธิดา เตชะภัทรพร. (2541). บทบาทของการแต่งหน้าในฐานะเป็นส่วนขยายความรู้สึกทางด้านจิตใจในสื่อวิทยุโทรทัศน์. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สายสม วงศาสุลักษณ์. (2536). บทบาทของงานพิธี ในฐานะที่เป็นสื่อ. วิทยานิพนธ์ ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุธรรม อารีกุล. (2559). การเจริญเติบโต. ค้นเมื่อวันที่ 12 เมษายน 2564, จาก http://kanchanapisek.or.th/kp6/sub/book/page=t19-5-infodetail02.html.
เสาวณิต จุลวงศ์. (2557). วงวรรณกรรมไทยในกระแสหลังสมัยใหม่ (จบ). สงขลานครินทร์ฉบับ สังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 20(1): 3-28.
อริชัย อรรคอุดม และ สราวุธ อนันตชาติ. (2553). การพัฒนาแนวคิดและมาตรวัดต้นแบบตราสินค้าวีรบุรุษในเชิงการสื่อสารการตลาด. วารสารนิเทศศาสตร์, 28(4): 1-20.
Baudrillard, J. (1981). Simulacra and Simulation. (Sheila Faria Glaser, Trans.). Michigan: Michigan UP.
Benjamin, W. (1933). “The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction” in Illuminations. H. Arendt (ed.). New York: Schocken Brooks.
Bolter, J.D. (2002). Formal analysis and cultural critique in digital media theory. Convergence: The International Journal of Research into New Media Technologies, 8(4): 77–88.
Brown, S.D. (2013). In praise of the parasite. Informática na Educação: Teoria e Prática, 16(1): 83-100.
Burton, G. (2002). More Than Meets the Eyes: An Introduction to Media Studies. New York: Arnold.
Fidler, Roger F. (1997). Mediamorphosis: understanding new media. Thousand Oaks, Calif: Pine Forge Press.
Genette, G. (1997). Literature in the Second Degree. Translated by Channa Newman and Claude Doubinsky. London: University of Nebraska Press.
McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.
Morley, D. (1996). Postmodernism: the rough guide. in J.Curran, D. Morley and V. Walkerdine (eds) Cultural Studies and Communication, Arnold, New York.
Radhika Patel, (2020). Wrong the humanity issue. Retrieved may 25th, 2021, from https://online.fliphtml5.com/zauxk/uvms/#p=1.
Real, M. (1996). Exploring Media Culture. London: Sage Publications.
Shannon, C. E. & Weaver, W. (1949). The Mathematical Theory of Communication. Urbana. IL: University of Illinois Press.