Tourism Route Guidelines of Cultural Attractions in Bangkruai District, Nonthaburi Province

Main Article Content

Samornsri Khamtrong

Abstract

The objectives of this qualitative research were to audit of cultural tourism resources, assess potential of cultural tourism and create cultural tourism route in Bangkruai district, Nonthaburi province. The data were collected by using tourism resource audit form, evaluation form of cultural tourism management potential and semi – structure interviews with 14 samples who were government officials, private sector, community representatives and tourists that involved in the cultural tourism. The data analysis by content analysis and SWOT analysis.


The research result found that cultural tourism resources have most of them are religious attraction; Wat Sriruengboon, Wat Chalo, Wat Phobang-o, Wat Pleng, Wat Kaeofah, Wat Yangpa, Wat Bangkanun, Wat Bangaoichang, Wat Bangkrainai, Wat Takian, Wat Botbon and Shrine of the Goddess Tubtim, followed by cultural community attraction; Laddawan Agro-Farm and Ancient House. Strength of this site; there are many cultural attraction and unique, the communities have collaboration for tourism activities, and located not far from Bangkok. Weakness of this site; access to attractions and link to other attraction is not easy because lack of public transportation, some attractions are not maintained, and lack of personnel provided tourism information. Having the results of evaluated the potential of being a cultural tourism attraction in excellent level 3, very good 2, good 7, moderate 2 and inadequate 1. From the study, cultural tourism routes can be delided into 3 routes as follows: route 1 Shrine of the Goddess Tubtim-Ancient House, route 2 Wat Chalo-Wat Bangkanun, and route 3 Wat Bangaoichang-Wat Botbon.

Article Details

How to Cite
Khamtrong, S. (2021). Tourism Route Guidelines of Cultural Attractions in Bangkruai District, Nonthaburi Province. Journal of Humanities and Social Sciences, Rajapruk University, 7(2), 96–109. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rpu/article/view/254777
Section
Articles

References

กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.

กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ.2560-2564. กรุงเทพฯ: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

กาญจนา สุระ. (2558). การพัฒนาศักยภาพการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของท้องถิ่น จังหวัดเชียงใหม่ ปีที่ 3. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และ ศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. Executive Journal. 32(4): 139-146.

ชาย โพธิสิตา. (2562). ศาสตร์และศิลป์การวิจัยเชิงคุณภาพ: คู่มือนักศึกษาและนักวิจัยสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ทิวาวรรณ ศิริเจริญ และ นันทกานต์ ศรีปลั่ง. (2560). การออกแบบเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีไทหล่ม “เที่ยวไทหล่ม เมืองสงบ มากเสน่ห์”. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์ ครั้งที่ 4. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์: เพชรบูรณ์.

ธัญรดา ดวงแก้ว และนัทนิชา หาสุนทรี. (2563). การมีส่วนร่วมของประชาชนตามหลักการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านไทรน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 6(1): 41-52.

ประกิจ ลอยเลิศฤทธิ์ และระชานนท์ ทวีผล. (2560). การประเมินศักยภาพขององค์ประกอบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมสำหรับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุในจังหวัดเพชรบุรี กรณีศึกษา: พระราชนิเวศน์มฤคทายวัน. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล ครั้งที่ 9 “ราชมงคลสร้างสรรค์นวัตกรรมที่ยั่งยืนสู่ประเทศไทย 4.0”. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล: กรุงเทพมหานคร.

วงศ์ธีรา สุวรรณิน และคณะ. (2557). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดในจังหวัดปทุมธานี. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์. 8(3): 63-82.

วริศรา สมเกียรติกุล และคณะ. (2561). การสร้างเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. มังรายสาร. 6(2): 79-102.

ศิริ ฮามสุโพธิ์. (2543). สังคมวิทยาการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ศิริจรรยา ประพฤติกิจ. (2553). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวในอำเภอเมือง จังหวัดตราด เพื่อจัดทำเส้นทางท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สโรชา อมรพงษ์มงคล. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในมิติความจริงแท้ และการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษา: เมืองมัลลิกา ร.ศ.124 จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมรดกวัฒนธรรมและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดนนทบุรี. (2561). ข้อมูลจังหวัดนนทบุรี. ค้นเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน 2561, จาก http://www.nonthaburitour.com/home/.

สำนักงานจังหวัดนนทบุรี. (2561). บรรยายสรุปจังหวัดนนทบุรี. ค้นเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2562, จาก http://www.nonthaburi.go.th/Downloads/brief_nonthaburi.pdf.

สุภางค์ จันทวานิช. (2559). ทฤษฎีสังคมวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.