แนวทางการพัฒนาแบบฝึกหัดการแสดงขั้นพื้นฐานสำหรับผู้เรียนในศตวรรษที่ 21
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาแบบฝึกหัดการแสดงขั้นพื้นฐานสำหรับผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 วิธีดำเนินการวิจัยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงบรรยาย ประชากรเลือกแบบเจาะจง คืออาสาสมัครจำนวน 10 คน ที่ไม่มีพื้นฐานการศึกษาด้านการแสดง เครื่องมือในการวิจัยได้แก่ แบบฝึกหัดการแสดง 10 แบบฝึกหัด มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด แบบสอบถามความคิดเห็นผู้เข้าร่วมโครงการก่อนและหลังเรียนการแสดง แบบสอบถามความพึงพอใจของผู้ชมการแสดงภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ผลวิจัยพบว่ามี 3 องค์ประกอบสำคัญที่เป็นแนวทางในการพัฒนาแบบฝึกหัดเพื่อการแสดง 1. ทักษะผู้เรียนการแสดงในศตวรรษที่ 21 คือ 1) การเป็นผู้ชี้นำตนเอง 2) การประเมินตนเอง 3) ทักษะชีวิตและอาชีพ 4) ทักษะการเรียนรู้และนวัตกรรม 5) ทักษะสารสนเทศ สื่อเทคโนโลยี 2. ยุทธศาสตร์ที่ 3 ด้านพัฒนาเสริมสร้างศักยภาพมนุษย์ การพัฒนาศักยภาพคนตลอดช่วงชีวิต ช่วงวัยเรียน ได้แก่ 1) ทักษะการคิดวิเคราะห์สังเคราะห์การทำงานร่วมกับผู้อื่น 2) การยืดหยุ่นทางความคิด ความสามารถอยู่ร่วมและทำงานกับผู้อื่นได้ภายใต้สังคมพหุวัฒนธรรม 3. ทักษะสำคัญของนักแสดง มี 1) การแสดงอารมณ์ 2) จินตนาการ 3) ความคิดสร้างสรรค์ 4) การคิดวิเคราะห์ 5) การเคลื่อนไหว 6) พลังในการแสดง 7) สมาธิในการแสดง 8) การสื่อสาร 9) การใช้เสียง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Dekdeedotcom. (2019). S̄t̄hābạn thī̀ peid s̄xn thāng d̂ān kār s̄ædng [Institute of acting courses]. Retrieved from https://www.dek-d.com/tcas/28420/ (inThai)
เด็กดี ดอทคอม. (2562). สถาบันที่เปิดสอนทางด้านการแสดง. สืบค้นจาก https://www.dek-d.com/tcas/28420/
Joyruksa, Nummon. (2017). Kār s̄ædng reīyn læ̂w dị̂ xarị. [What is studying acting then?]. Retrieved from https://storylog.co/story/56bf3c8d3c6195db3ccc7af6 (inThai)
น้ำมนต์ จ้อยรักษา. (2560). การแสดงเรียนแล้วได้อะไร. สืบค้นจาก https://storylog.co/story/56bf3c8d3c6195db3ccc7af6
Maneewattana, C. (2007). Khwām rū̂ keī̀yw kạb ṣ̄ilpa kār lakhr xeks̄ar prakxb kār s̄xn rāywichā kār kảkạb [Knowledge of theater arts Documentation for the course of directing 1] (pp. 46). Bangkok: Faculty of Fine Arts Suan Sunandha Rajabhat University. (inThai)
ชุติมา มณีวัฒนา. (2550). ความรู้เกี่ยวกับศิลปะการละคร เอกสารประกอบการสอนรายวิชาการกำกับการแสดง 1. กรุงเทพฯ: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
Panich, V. (2012). Wit̄hī s̄r̂āng kār reīyn rū̂ pheụ̄̀x ṣ̄is̄ʹy̒ nı ṣ̄twrrs̄ʹ thī̀ 21 [The ways to create learning for students in the 21st century]. (pp. 16-21). Bangkok: Sodsri-Saritwong Foundation. (in Thai)
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
Rattanin, M. (2003). Khwām rū̂ beụ̄̂xngt̂n keī̀yw kạb ṣ̄ilpa kār kảkạb kār s̄ædng lakhr wethī. [Basic knowledge the art of theater directing]. (pp. 1). Bangkok: Thammasart University. (in Thai)
มัทนี รัตนิน. (2546). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละครเวที. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Yuthṭhṣ̄ās̄tr̒ chāti d̂ān kār phạtʹhnā læa s̄erim s̄r̂āng ṣ̄ạkyp̣hāph thrạphyākr mnus̄ʹy̒ ch̀wng wạy reīyn læa wạyrùn [National strategy on human resource development and capacity development during school age and adolescence]. (pp. 36-37). (12 July 2519, Rattanabundit University. (in Thai)
ยุทธศาสตร์ชาติ: ยุทธศาสตร์ระดับชาติด้านการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และการพัฒนาขีดความสามารถในช่วงวัยเรียนและ วัยรุ่น (เอกสารประกอบการอบรม). (2562). (12 กรกฎาคม 2562, มหาวิทยาลัยรัตนบัณฑิต, กรุงเทพฯ).
Simon Brooke. (2012). Making the case for a mandatory introductory acting class in the general education paradigm. In Partial fulfillment of requirements for the degree master of fine arts, The Department of Theatre Arts, California State University, Long Beach.
