Local Tourism Management : A Case Study of Tourism Management in Ban Sasom, Khong Chiam District, Ubon Ratchathani Province

Main Article Content

Prayote Songklin

Abstract

This research, Local Tourism Management : A Case Study of Tourism Management in Ban Sasom, Khong Chiam District, Ubon Ratchathani Province, consists of three purposes of the study. They are : (1) to study the origin, background, processes and procedures of tourism management in Sasom village, (2) to study the roles of the involved parties relating to tourism management in Sasom village, and (3) to study the results of tourism management on the community in Sasom village. Methodology used in this study is qualitative research: documentary research, in-depth interview, and observation. For the first purpose, the study found that the origin and background of village’s tourism management come from the demand in preserving community’s natural resources and earning extra revenue of people in the village. The process of tourism management consists of four main procedures: (1) tourism resources management, (2) administrative structure management, (3) accommodation management, and (4) tourism activities management. For the second purpose, the study found that there are 3 levels of the involved parties relating to tourism management in the village. They are: (1) parties in the community level, (2) parties in the district and provincial level, and (3) parties in the national level. The key roles of these parties are: (1) provide the knowledge that the village’s tourism management base on, and (2) serve as organizations or agencies supporting and promoting tourism management in the village. For the third purpose, the study found that the results of tourism management on the community can be divided into 4 aspects: (1) economic aspect, (2) social aspect, (3) cultural aspect, and (4) natural resources and environment aspect.

Article Details

How to Cite
Songklin, P. . . (2015). Local Tourism Management : A Case Study of Tourism Management in Ban Sasom, Khong Chiam District, Ubon Ratchathani Province. Journal of Politics and Governance, 5(1), 105–117. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jopag/article/view/278707
Section
Research Articles and Academic Articles

References

กนิษฐา อุ่ยถาวร. (2548). โครงการการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนบริเวณหน่วยพิทักษ์อุทยานแห่งชาติทุ่งแสลงหลวงที่ ส.ล. 8 (หนองแม่นา) :ประสบการณ์การวิจัยจากพื้นที่ เล่มที่ 23. เพชรบูรณ์ : ม.ป.พ.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2553) (ร่าง) แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

กาญจนา ทองทั่ว. (2546). โครงการรูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบ้านวังอ้อตำบลหัวดอน อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี: ประสบการณ์การวิจัยจากพื้นที่ เล่มที่ 3. อุบลราชธานี : ม.ป.พ.

กุลดา เพ็ชรวรุณ. (2554). การท่องเที่ยวเชิงเทศกาล. รายงานการวิจัยภายใต้ชุดโครงการท่องเที่ยวไทย:จากนโยบายสู่รากหญ้า. เชียงใหม่:สถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เจษฎ์ โทณะวณิก และบัณฑูร เศรษฐศิโรตม์. (2554). กฎหมายและประเด็นสำคัญที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการนันทนาการและการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ, พิมพ์ครั้งที่ 5. นนทบุรี :สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: บนพื้นฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ:สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

บุษบา สิทธิการ. (2548). โครงการการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศชุมชนบ้านแม่กลางหลวง ดอยอินทนนท์ จังหวัดเชียงใหม่ : ประสบการณ์การวิจัยจากพื้นที่ เล่มที่ 24.เชียงใหม่ : ม.ป.พ.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2549). การพัฒนาและการอนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: บ. เพรสแอนด์ ดีไซน์ จำกัด.

ประเวส หอมชื่น. (2551). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านซะซอม หมู่ 7 ตำบลนาโพธิ์กลาง อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี. ภาคนิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาเศรษฐศาสตร์การเมือง บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

พจนา สวนศรี. (2554). “บทบาทของประชาชนในท้องถิ่นต่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ” ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการนันทนาการและการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ, พิมพ์ครั้งที่ 5. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: จัดพิมพ์โดยโครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.

มนัส สุวรรณ และคณะ. (2541). รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการศึกษาแนวทางการบริหารและจัดการการท่องเที่ยวในพื้นที่รับผิดชอบขององค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.)และสภาตำบล (สต.). รายงานเสนอต่อการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด. (2554). การท่องเที่ยวไทย: จากนโยบายสู่รากหญ้า. กรุงเทพฯ: ล๊อคอินดีไซน์เวิร์ค.

มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด. (2553). การพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวเชิงบูรณาการที่ยั่งยืนในอนุภูมิภาคลุ่ม

แม่น้ำโขง : พ.ศ. 2547-2553. เชียงใหม่ : สถาบันวิจัยสังคมมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ยศ สันติสมบัติ และคณะ. (2543). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ความหลากหลายทางวัฒนธรรมและการจัดการทรัพยากร. โครงพัฒนาความรู้และศึกษานโยบายการจัดการทรัพยากรชีวภาพในประเทศไทย (BRT).

สายรุ้ง ดินโคกสูง. (2546). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน : กรณีศึกษาหาดชบา ตำบลชบา

อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิตมหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สุนีย์ เลี่ยวเพ็ญวงษ์. (2546). สรุปประสบการณ์การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศภาคอีสาน. ใน วารสารศูนย์บริการวิชาการ. 11,1 (มกราคม-มีนาคม).

อนุชา เล็กสกุลดิลก. (2555). ความตระหนักและการมีส่วนร่วมของผู้ประกอบการและชุมชนเป็นปัจจัยสำคัญของการท่องเที่ยวสีเขียว. ใน เอกสารประกอบการประชุมประจำปี 2555 ของ สศช. อนาคตของประเทศไทยบนเส้นทางสีเขียว เมื่อวันที่ 6 กันยายน 2555 ณ ศูนย์แสดงสินค้าและการประชุมอิมแพ็ค เมืองทองธานี จังหวัดนนทบุรี.

Gayle, Jennings. (2010). Tourism Research. 2nd Ed. Milton: John Wiley & Sons Australia, Ltd,.

Leksakundilok, Anucha. (2006). Community Participation in Ecotourism Development in Thailand. Sydney: University of Sydney.

Martin, Mowforth & Ian, Munt. (2003). Tourism and Sustainability: Development and New Tourism in the Third World. 2nd ed. London: Routledge.

A, Seba Jaime. (2012). Eco Tourism and Sustainable Tourism: New Perspectives and Studies. New York: Apple Academic Press, Inc.

Marianna, Sigala &David, Deslie. (2005). International Cultural Tourism: Management, Implication and Cases. Burlington: Elsevier Butterworth- Heinemann.