Process of Creating Local Ordinances as a Community Resource Management Mechanism

Main Article Content

นิยม ยากรณ์
กฤษฎา บุญชัย
ทัชชวัฒน์ เหล่าสุวรรณ

Abstract

This research aims to study the process of creating local ordinances as a community resource management mechanism as well as the legal framework and political factors used to push through local ordinances. The concepts used in this research include the concepts of decentralization, natural resources management, and social movement. The targeted areas are Tambon Mae Sad and Ban Phe in Thailand. The key informants in the research are community leaders, government officials and academics. Data was collected through conducting interviews and recording observations. The research findings were as follows: 1) The process of creating local regulations as a community resource management mechanism helped create the movement of people in the management of natural resources and environment and the development of democracy at the local level, share the power through the local government, and strengthen the constitutional rights. In short, the process increased the people’s power to fight against forest officials who have centralized legal power in the management of natural resources. 2) In terms of the structural conditions, there are legal and political implications for the promotion of local ordinances. There are some laws and policies that favor and disrupt the process of making local ordinances. Local communities have seen more decentralization opportunities for local government organizations. The state creating local ordinances as a tool for managing shared resources is another option. This includes the knowledge and local wisdom used in sustainable resource management.

Article Details

How to Cite
ยากรณ์ น., บุญชัย ก., & เหล่าสุวรรณ ท. (2019). Process of Creating Local Ordinances as a Community Resource Management Mechanism. Journal of Politics and Governance, 9(3), 95–113. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jopag/article/view/229658
Section
Research Articles

References

กฤษฎา บุญชัย และ ปิยาพร อรุณพงษ์. (2558). บทวิเคราะห์การขับเคลื่อนข้อบัญญัติท้องถิ่น : ทางเลือกใหม่ของการสร้างความเป็นสถาบันสิทธิชุมชน. ใน เอกสารประกอบเวทีวิชาการภาคประชาชน เติม>เต็ม พลวัตสิทธิชุมชนกับทิศทางการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน. เชียงใหม่: มูลนิธิเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ภาคเหนือ.
กฤษฎา บุญชัย. (2559). การฟื้นคืนสิทธิชุมชนต่อทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมในร่างรัฐธรรมนูญปี 2559. วารสารคณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 1(2), 133 – 153.
คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ และองค์กรพัฒนาเอกชนภาคเหนือ. (2560). 3 ทศวรรษ สิทธิชุมชน – ท้องถิ่นชนชาติพันธุ์และชนเผ่าการจัดการทรัพยากรอย่างยั่งยืน และการประกาศสถาปนาเขตคุ้มครองพื้นที่เขตวัฒนธรรมและจิตวิญญาณชาวกระเหรี่ยง. ลำปาง.
ชยันต์ วรรธนะภูติ. (2540). คำนำ. ใน สัณฐิตา กาญจนพันธุ์. ความร่วมมือในการจัดการป่าระหว่างวัดกับรัฐ กรณีป่าชุมชนวัดพระธาตุดอยจอมแจ้ง อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2540). ขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมรูปแบบใหม่/ขบวนการเคลื่อนไหวของประชาสังคมในต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิภาษา.
นันทวัฒน์ บรมนันท์. (2549). การปกครองส่วนท้องถิ่น ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พ.ศ.2540). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
นิยม ยากรณ์. (2559). ความเหลื่อมล้ำในการถือครองที่ดิน กับการจัดการที่ดินแนวใหม่. วารสารคณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 1(2), 133–153.
ประชัน รักพงษ์. (ม.ป.ป.). การส่งเสริมเครือข่ายสนับสนุนการมีส่วนร่วมและการกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่น กรณีศึกษา: เครือข่ายป่าชุมชนลุ่มน้ำแม่ปิง ตอนบน อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่. สถาบันพระปกเกล้า.
ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2552). กรอบการวิเคราะห์การเมืองแบบทฤษฏีขบวนการทางสังคม. เชียงใหม่: มูลนิธิไฮน์ริดเบิลล์ สำนักงานภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้.
พระราชบัญญัติว่าด้วยการเข้าชื่อเสนอข้อบัญญัติท้องถิ่น พ.ศ.2542. (2542). ราชกิจานุเบกษา. เล่มที่ 116 ตอนที่ 104 ก.1-4.
พระราชบัญญัติสภาตำบลและองค์การบริหารส่วนตำบล พ.ศ.2537 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 6) พ.ศ.2552. (2552). ราชกิจานุเบกษา.เล่มที่ 126 ตอนที่ 84 ก. 1-29.
พัชริน ลาภานันท์, เบญจวรรณ นาราสัจจ์ และมานะ นาคำ. (2546). ม็อบปากมูล ขบวนการโต้ตอบปัญหาของคนจน. ใน พลวัตสิทธิชุมชนกระบวนทัศน์ทางมานุษยวิทยา. บรรณาธิการโดย ชลธิรา สัตยาวัฒนา. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ภู เชียงดาว. (2553). บันทึกจากบ้านทับ เสียงเพื่อสร้างความสมดุลของชีวิตและทรัพยากร. เชียงใหม่ : มูลนิธิการพัฒนาที่ยั่งยืน ภาคเหนือ.
มูลนิธิเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ภาคเหนือ. (2558). เอกสารประกอบเวทีวิชาการภาคประชาชน เติม เต็ม พลวัตสิทธิชุมชนกับทิศทางการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน. เชียงใหม่ : มูลนิธิเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ภาคเหนือ.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540. (2540). ราชกิจานุเบกษา. เล่มที่ 114 ตอนที่ 55 ก. 1-99.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. (2550). ราชกิจานุเบกษา. เล่มที่ 124 ตอนที่ 47 ก. 1-127.
รายา ผกามาศ. (2558). Co-management การจัดการแบบมีส่วนร่วม ในพื้นที่อุทยานแห่งชาติออบหลวง-ดอยอินทนนท์. เชียงใหม่ : มูลนิธิเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ภาคเหนือ.
ลัดาวัลย์ ตันติวิทยาพิทักษ์ และเนติลักษณ์ นีระพล. (2555). จังหวัดจัดการตนเอง (Self-governing Province). กรุงเทพฯ : สำนักงานสภาพัฒนาการเมือง สถาบันพระปกเล้า.
ศิริพร เชาวลิต. (2555). การเมืองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศุภสวัสดิ์ ชัชวาลย์. (2545). การปกครองส่วนท้องถิ่นกับการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ : โครงการจัดพิมพ์คบเพลิง.
สมคิด เลิศไพฑูรย์ และมารุต วันทนากร. (2547). คำอธิบายศัพท์การปกครองท้องถิ่น. นนทบุรี : วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.