Social and Community Development in Public Mind
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Thailand’s development in the past was concrete objects majority liked as infrastructures, buildings, etc. Therefore GDP and GNP were extended risky, until in 1997 Thailand faced a problem in TomYum Kung Crisis. This could become a great experience or best practice for Thai and Government to recognize that development in concrete couldn’t make the sustainable development. If you require the real and sustainable development, you should develop in terms of self-conscious altogether. “Public Mind” was the phenomenon on that time, in the purpose of the awareness in common interest more than self-interest. The objectives of this article needed to interpret and to extend the meaning of “Public Mind” to be a social responsibility for the exhibition. Lack of public mind would affect social structures as community, social, etc. Including the ways to invent and reinforce the public mind for the genuine public mind to make the sustainable development at the end.
Article Details
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2527). จิตสํานึกของชาวนา : ทฤษฎีและแนวการวิเคราะห์แบบเศรษฐศาสตร์ การเมือง. กรุงเทพฯ: เจ้าพระยา.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). จอมปราชญ์นักการศึกษา. กรุงเทพฯ : ซัคเซสมีเดีย.
ชูชัย ศุภวงศ์. (2540). แนวคิดพัฒนาการและข้อพิจารณาเกี่ยวกับประชาสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา.
ชัยสิทธิ์ เฉลิมมีประเสริฐและคณะ. (2540). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงาน สาธารณสุขมูลฐานตามบทบาทหน้าที่ของอาสาสมัครสาธารณสุขประจําหมู่บ้าน ณ ศูนย์สาธารณสุขมูลฐาน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ชาย โพธิสิตา. (2541). จิตสํานึกต่อสาธารณะสมบัติ. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล .
บรรทม มณีโชติ. (2530). การศึกษารูปแบบของข้อคำถามวัดลักษณะนิสัยด้านความเสียสละชนิดข้อความและชนิดสถานการณ์ที่มีผลต่อคุณภาพของแบบทดลอง. ปริญญาการศึกษา มหาบัณฑิต (จิตวิทยาการศึกษา). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระไพศาลวิสาโล. (2550). เติมเต็มชีวิตด้วยจิตอาสา. กรุงเทพฯ: เครือข่ายพุทธิกา.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรมและสังคม สัญจร. (2543). สํานึกไทยที่พึงปรารถนา. กรุงเทพฯ: เดือนตุลา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2545). พจนานกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วิภาพันธ์ ก่อเกียรติขจร. (2544). สรุปสถานการณ์สังคมไทย 2539 : มุมมองและข้อเสนอจากเครือข่ายองค์กรพัฒนาเอกชน. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการเผยแพร่และส่งเสริมการพัฒนา.
ศักดิ์ชัย นิรัญทวี. (2541). บทบาทของมหาวิทยาลัยกับการศึกษาเพื่อความเป็นประชาสังคม. ASAIHL-THAILAND JOURNAL, 1(1), 52-69.
สมพงษ์ สิงหะพล. (2542). ต้องสอนให้เกิดจิตสํานึกใหม่. ครูเชียงราย. 13 เมษายน (27), 15-16.
สุรพล ปธานวนิช. (2547). นโยบายสังคมเส้นทางสู่รัฐสวัสดิการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพแห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สํานักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ. (2542). วาระการวิจัยแห่งชาติในภาวะวิกฤตเพื่อฟื้นฟูชาติ. กรุงเทพฯ : สํานักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติกระทรวงวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม.
แสน กีรตินวนันท์. (2557). กระบวนการสร้างความเข้มแข็งสวัสดิการชุมชนบนอัตลักษณ์ความเป็นจีน กรณีศึกษาชุมชนโบ๊เบ๊. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Kraft, P. N. (1992). Nurturing social consciousness through church education. University of Pittsburgh. Abstract from : DAO Item: AAI9226525.
Oslan, A., Blekher, L. and Chesnokaea, V. (2000). Distant Communication Project. [Online]. Retrieved May 10, 2013 from: http://www.russ.ru/ds/english.htm.//
Sills, D. L. (1972). Leadership. International encyclopedia of the social sciences. New York: The Macmillan & the free press.