การพัฒนาพื้นที่ลานวัฒนธรรมจอมพลและการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์ชุมชน โดยกระบวนการมีส่วนร่วม
คำสำคัญ:
ลานวัฒนธรรม; ผลิตภัณฑ์ชุมชน; วัฒนธรรมท้องถิ่น.บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “การพัฒนาพื้นที่ลานวัฒนธรรมจอมพลและการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์ชุมชนโดยกระบวนการมีส่วนร่วม” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่บูรณาการกับการพัฒนาท้องถิ่นและชุมชน 2) การพัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชน และ 3) การสร้างเครือข่ายลานวัฒนธรรมโดยกระบวนการมีส่วนร่วมจากภาครัฐและภาคเอกชน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน โดยการวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่าง 100 คน ได้แก่ ผู้นำท้องถิ่น ชุมชน ปราชญ์ชุมชน เจ้าของผลิตภัณฑ์ และประชาชนทั่วไป วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพเป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (PAR) โดยสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 16 คน ได้แก่ พระสงฆ์ นักวิชาการ และผู้นำชุมชน วิเคราะห์ข้อมูลโดยเชื่อมโยงทฤษฎีและอธิบายเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมสามารถผสานศิลปะ ประเพณี วิถีชีวิต ทรัพยากรธรรมชาติ และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น สู่แหล่งเรียนรู้และการท่องเที่ยว สร้างรายได้อย่างยั่งยืนให้กับชุมชน โดยมีนักเล่าเรื่องทำหน้าที่ถ่ายทอดเรื่องราว 2) การเพิ่มมูลค่าสินค้าชุมชนต้องอาศัยการเรียนรู้ การสร้างจุดขาย ความแตกต่าง และการตอบสนองความต้องการของผู้บริโภค เพื่อเพิ่มมูลค่าในด้านรสชาติ รูปลักษณ์ และความประทับใจ 3) การสร้างเครือข่ายลานวัฒนธรรมผ่านพลัง “บวร” (บ้าน วัด โรงเรียน) เกิดขึ้นจากการมีส่วนร่วมของชุมชนและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ภายใต้กรอบข้อตกลงความร่วมมือ (MOU) ซึ่งช่วยส่งเสริมให้เกิดความรู้สึกเป็นเจ้าของ กระบวนการคิดร่วม และการพัฒนาอย่างยั่งยืนของพื้นที่
เอกสารอ้างอิง
Atsadawoot Srithon and Umarin Tularak. Cultural capitalin the dimension of community tourism described throughStories, legends, local history and community way of life. Liberal Arts Review, 16(2), 141-158.
Chaichan Pathomkanjana and Narin Sungrugsa, (2015). Guidelines for the Promotion of Cultural Tourism Participation of Community Bangluang Banglen District Nakhon Pathom Province. Academic Services Journal Prince of Songkla University, 26(1), 118-129.
Kanchana Saeng Lim Suwan, Sriranya Saeng Lim Suwan.Sustainable Cultural Heritage Tourism. Executive journal, 32(4), 139-146.
Methee Piriyakarnnon and Nopadon Thungsakul. (2021). Article Review: Public Space, Cultural Space and Public Cultural Space. NAJUA: Architecture, Design and Built Environment, 18(1), 134-158.
Phramaha Pornchai Sirivaro, Phramaha Khwanchai Kittimedhi, Khaimook Laopipattana , Penphan Fuangooloy. (2020). The Cultural Identity in Sustainable Tourism in Mae Hong Son Province. Journal of Buddhamaga, 5(1),1-14.
Sasiwimon Chunlasin . (2010). Evelopment of a Community Participatory Model Using Local Wisdom for Educational Management Based on the Sufficiency Economy Philosophy in Basic Education Institutions: An Application of the Aic Process. Suranaree Journal of Social Science (SJSS), 4(2), 17-31.
Thai Khadi Research Institute, Thammasat university. (2023). The Journal of the Thai Khadi Research Institute, 20(1).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.