การยกระดับสิทธิในการอยู่รอดของผู้ใช้แรงงานตามมาตรฐานสากล

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการเรื่อง “การยกระดับสิทธิในการอยู่รอดของผู้ใช้แรงงานตามมาตรฐานสากล” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการยกระดับสิทธิในการอยู่รอดของผู้ใช้แรงงานตามมาตรฐานสากลให้เป็นไปตามแผนสิทธิมนุษยชนแห่งชาติฉบับที่ 5 (พ.ศ.2566 – 2570) โดยในแผนนี้มีสถานการณ์ท้าทาย คือ “ปัญหาหนี้ครัวเรือนที่เพิ่มสูงขึ้น และภาคธุรกิจSME ที่เข้าไม่ถึงมาตรการเยียวยาความเสียหายของรัฐจากสถานการณ์การระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019” และ ณ ปัจจุบันนี้หนี้ครัวเรือนได้กลายเป็นปัญหาสำคัญระดับปัจเจกและระดับขาติ เพราะหนี้ครัวเรือนได้ทะยานขึ้นไปถึง 90% ของมูลค่าผลผลิตมวลรวมประชาชาติ (GDP) แล้ว ปัญหาหนี้นี้ไม่เพียงบั่นทอนคนชั้นกลางคนจน แต่ยังกัดเซาะยอดขายของธุรกิจ และฉุดรั้งให้เศรษฐกิจไทยให้ไม่สามารถก้าวหน้าเติบโตต่อไปได้ โดยได้กำหนดกลุ่มเป้าหมายคือ แรงงานที่เป็นลูกจ้างและผู้ประกอบอาชีพอิสระ เพื่อทำให้คนทั้งสองกลุ่มสามารถเข้าถึงสิทธิทางเศรษฐกิจอันเป็นสิทธิตามปฏิญาณสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ตลอดจนศึกษารูปแบบ “การใช้หนี้พัฒนาคน” ที่มีต้นแบบมาจากประเทศบังคลาเทศ และโครงการเงินกู้เพื่อพัฒนาชีวิตลูกจ้างและธนาคารแรงงาน ของ รศ.ดร.ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ ที่ได้เสนอและยกร่างไว้ตั้งแต่ปี 2546 และได้ถูกบรรจุไว้ในร่างรัฐธรรมนูญปี 2558 มาตรา 289 ว่าต้นแบบดังกล่าวจะยกระดับสิทธิแรงงานผู้ประกันตน ผ่านการจัดตั้งกองทุนและธนาคารแรงงานผู้ประกันตน เพื่อให้บรรลุสิทธิมนุษยชนตามปฏิญาณสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนได้หรือไม่ อย่างไร