การสร้างแบบฝึกทักษะการตีฆ้องวงใหญ่กรณีศึกษา : ภูมิปัญญาท้องถิ่นสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) สร้างแบบฝึกทักษะการตีฆ้องวงใหญ่กรณีศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่นสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์ที่มีประสิทธิภาพ 80/80  2) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่ฝึกด้วยแบบฝึกทักษะ มีรูปแบบการวิจัยเป็นวิจัยเชิงผสมผสานโดยการศึกษาข้อมูลการถ่ายทอดวิธีการตีฆ้องวงใหญ่ของสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์ซึ่งเป็นภูมิปัญญาท้องของจังหวัดปทุมธานี จากนั้นนำข้อมูลที่ได้มาจัดสร้างแบบฝึกทักษะตามแนวคิดของสุนันทา สุนทรประเสริฐ  และหาประสิทธิภาพตามทฤษฎีของศ.ดร. ชัยยงค์ พรหมวงศ์ ประชากรที่ใช้ศึกษา คือบุตรครูถวิล อรรถกฤษณ์จำนวน 2 คน และ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นที่เป็นสามาชิกชุมนุมดนตรีไทยและมีทักษะการตีฆ้องวงใหญ่โรงเรียนธรรมศาสตร์คลองหลวงวิทยาคม จังหวัดปทุมธานีจำนวน 5 คน ซึ่งได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยมี 3 ชนิด คือ 1) แบบฝึกทักษะการตีฆ้องวงใหญ่ที่ผู้วิจัยได้สร้างขึ้นจากการศึกษาสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์  2) แบบวัดและประเมินผลการตีฆ้องวงใหญ่ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นจากสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์ 3) แบบสอบถามความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อแบบฝึกทักษะ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

            ผลการวิจัยพบว่า 1) จากการศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่นสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์พบว่าสำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์มีกระบวนการฝึกการตีฆ้องวงใหญ่แบ่งออกเป็น 2 กระบวนการด้วยกันดังนี้ 1. กระบวนการฝึกตีฆ้องวงใหญ่ขั้นพื้นฐาน 2. กระบวนการถ่ายทอดเพลง จากข้อมูลดังกล่าว ผู้วิจัยได้สร้างแบบฝึกทักษะการตีฆ้องวงใหญ่จากองค์ความรู้สำนักดนตรีไทยบ้านอรรถกฤษณ์มีประสิทธิภาพ (E₁/E₂) เท่ากับ 81.46/81.96

             2) การศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่ฝึกด้วยแบบฝึกทักษะ พบว่าค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.64 อยู่ในระดับดีมาก

            ข้อค้นพบจากงานวิจัยนี้ คือ การนำองค์ความรู้จากภูมิปัญญาท้องถิ่นมาประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอนในระบบโรงเรียนสามารถทำให้การจัดการเรียนการสอนออกมามีประสิทธิภาพและยังทำให้นักเรียนรู้จักภูมิปัญญาท้องถิ่นของตนเองและถือเป็นการอนุรักษ์ภูมิปัญญาของไทยให้สืบไป