นิเวศวิทยาวัฒนธรรม: การถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดิน กลุ่มชาติพันธุ์ม้ง ชุมชนห้วยหาน จังหวัดเชียงราย

Main Article Content

รองศาสตราจารย์ ดร.อดิศร ภู่สาระ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ แบบปรากฏการณ์วิทยา มีวัตถุประสงค์เพื่อนำแนวคิดนิเวศวิทยาวัฒนธรรมมาอธิบายการถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง ชุมชนห้วยหาน อำเภอเวียงแก่น จังหวัดเชียงราย ผู้ให้ข้อมูลสำคัญคือ ผู้อาวุโสด้านวัฒนธรรมชุมชน จำนวน 5 คน และผู้อาวุโสประจำตระกูลแซ่ 5 คน การตรวจสอบคุณภาพงานวิจัยโดยผู้ทรงคุณวุฒิคือ ผู้ใหญ่บ้าน ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มชาติพันธุ์ม้งเลือกทำเลที่ตั้งชุมชนตามความเชื่อของบรรพบุรุษที่กำหนดลักษณะภูมิประเทศที่เหมาะสมและข้อห้ามสำหรับการตั้งชุมชน และข้อตกลงร่วมระหว่างรัฐบาลกับกลุ่มผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย การถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินเป็นของผู้บุกเบิกที่ดินอันเป็นลักษณะของการถือครองตามจารีต ถ่ายโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินเป็นของบุตรชายผู้สืบทอดตระกูลแซ่ ส่วนบุตรสาวจะไม่ได้รับสิทธิ์นั้น เสถียรภาพในการถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินจากการจัดระบบบริการสาธารณะในชุมชนและการถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินโดยไม่มีเอกสารสิทธิการถือครองที่ดิน จารีตประเพณีการถือครองที่ดินเป็นการถือครองตามจารีต ความยุติธรรม การจัดการข้อพิพาทกรรมสิทธิ์ที่ดิน ด้วยกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ การเปลี่ยนแปลงรูปแบบการถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินด้วยการซื้อขายที่ดินเกิดจากการเพิ่มขึ้นของราษฎรอย่างรวดเร็ว จากการเข้ามาของกลุ่มม้งผู้อพยพลี้ภัยขององค์การสหประชาชาติ ประกอบกับการควบคุมการบุกเบิกพื้นที่ป่าไม้โดยเจ้าหน้าที่รัฐ ซื้อขายที่ดินทำได้เฉพาะราษฎรภายในชุมชน หากเป็นการซื้อขายที่ดินให้กับราษฎรต่างชุมชนต้องได้รับการพิจารณาจากคณะกรรมการหมู่บ้าน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ภู่สาระ อ. . (2025). นิเวศวิทยาวัฒนธรรม: การถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดิน กลุ่มชาติพันธุ์ม้ง ชุมชนห้วยหาน จังหวัดเชียงราย. วารสารวิเทศศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 15(1), 76–86. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jis/article/view/275499
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จันเพ็ง ถ้อ. (2556). สภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมชุมชนม้งแบบบุพกาล: บ้านน้ำบง และบ้านห้วยไฮ เมืองซำใต้ แขวงหัวพัน สปป.ลาว. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร].https://sure.su.ac.th/xmlui/handle/123456789/11232?attempt=2&

ช่อพฤกษ์ ผิวกู่. (2566). หลักธรรมาภิบาลบนฐานอัตลักษณ์วิถีวัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง จังหวัดตาก. วารสารพิกุล, (1), 41-61. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/Phikun /article/view/259315

ชูศักดิ์ วิทยาภัค. (2543). ชุมชนกับการจัดการทรัพยากรป่าไม้ในภาคเหนือ. ใน อานันท์ กาญจนพันธุ์ (บ.ก.), พลวัตของชุมชนในการจัดการทรัพยากร: สถานการณ์ในประเทศไทย (น. 137). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

ไชยันต์ ไชยพร. (2557). จอน เอลสเตอร์ กับทฤษฎีทางเลือกอย่างเป็นเหตุเป็นผล. ภาพพิมพ์.

ดันแคน กาลลาซ. (2544). คนลี้ภัยในร่มป่า รายงานการวิจัย. เพื่อนไร้พรมแดน.

นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ. (2566).“Cultural Ecology” คำศัพท์ทางมานุษยวิทยา. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). https://anthropology concepts.sac.or.th/glossary/28.

ประเทือง นรินทรางกูล ณ อยุธยา. (2543). ชุมชนกับการจัดการทรัพยากรที่ดินในภาคเหนือ. ใน อานันท์ กาญจนพันธุ์ (บ.ก.),พลวัตของชุมชนในการจัดการทรัพยากร: สถานการณ์ในประเทศไทย (น. 97). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

พรพนา ก๊วยเจริญ. (2546). ระบบสิทธิทรัพย์สินส่วนรวม: พลวัตการจัดการทรัพยากรประมงน้ำจืดกรณีชุมชนลุ่มน้ำสงครามตอนล่าง. ใน ชลธิชา สัตยาวัฒนา (บ.ก.), พลวัตสิทธิชุมชน กระบวนทัศน์ทางมานุษยวิทยา (น. 258-259). ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.

เพ็ญนภา สวนทอง. (2565). พลวัตทางนิเวศวิทยาสังคมและการจัดการกรรมสิทธิ์พื้นที่สาธารณะชายฝั่งอ่าวบ้านดอน: กรณีศึกษาชุมชนบ้านปากน้ำท่าทอง ตำบลท่าทอง อำเภอกาญจนดิษฐ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารสังคมพัฒนศาสตร์, 5(2), 39-57.https://so07.tci-thaijo.org/index.php/JSSD/article/view/2214

รัฐศิรินทร์ วังกานนท์. (2564). การจัดการทรัพยากรธรรมชาติของกลุ่มชาติพันธุ์ในพื้นที่สูง. วารสารรามคำแหงฉบับรัฐประศาสนศาสตร์, 4(1), 83-110. http://ojs.ru.ac.th/index.php/MPA/article/view/226/192

เลิศชาย ศิริชัย, อุดม หนูทอง, สืบพงษ์ ธรรมชาติ, สมเจตนา มุณีโมไนย์ และนพดล กิตติคุณ. (2546). องค์ความรู้ ข้อเสนอเชิงนโยบายและทางออกปัญหาสิทธิชุมชนภาคใต้. วารสารวิชาการสิทธิมนุษยชน, 1(1), 85-100. https://static.nhrc.or.th/file/content/pdf/10814/v1n11-1698851990-1701921756-1705587966.pdf

วัชระพงศ์ ธนไชยเต็มวงศ์. (2564). สิทธิในที่ดินของชุมชนกะเหรี่ยงบ้านใจแผ่นดิน และบ้านบางกลอยบน ในเขตอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน และพื้นที่มรดกโลกทางธรรมชาติของประเทศไทย. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. https://digital.library.tu.ac.th/tu_dc/frontend/Info/item/dc:273529

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2554). การศึกษาสังคมไทยผ่าน “ภูมิวัฒนธรรม. มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์. https://lek-prapai.org/home/view.php?id=84

อดิศร ภู่สาระ. (2565). ทุนทางสังคมกับการจัดการเครือข่ายคนชายขอบ: เครือข่ายรักษ์ป่าและสิ่งแวดล้อม ดอยยาว ดอยผาหม่น ภูชี้ฟ้า. วารสารมทร. อีสานฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(1), 30-40. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/art/article/view/269626/179569

อดิศร ภู่สาระ. (2566). พลังอำนาจแฝงของสตรีม้ง: กลุ่มอาชีพนอกภาคการเกษตร. วารสารนิติศาสตร์ รัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 7(2), 153-167. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/lawcrru/article/view/259875/178392

อภิวัฒน์ รัตนวราหะ. (2558). เศรษฐกิจที่ดินของประเทศไทย: ปริทัศน์สถานภาพความรู้. สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

อนุกูล ตันสุพล. (2559). นิเวศวิทยาวัฒนธรรม: กุญแจสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(1), 193-221. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/eJHUSO/article/view/82628/65660

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2544). มิติชุมชน: วิธีคิดท้องถิ่นว่าด้วยสิทธิ อำนาจและการจัดการทรัพยากร. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

อนุสรณ์ อุณโณ. (2547). ขบวนการสิทธิเหนือทรัพยากรส่วนรวมในสังคมไทย. มูลนิธิเกษตรกรรมยั่งยืน (ประเทศไทย).

เอนก นาคะบุตร. (2536). คนกับดิน น้ำป่า จุดเปลี่ยนแห่งความคิด. สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา.

Hirst, K.K. (2018). Cultural Ecology. https://www.thoughtco.com/cultural-ecology-connecting-environment-humans-17054