ปัญหาการเรียกค่าเสียหายเชิงลงโทษตามพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545

บทคัดย่อ

งานวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเกี่ยวกับการเรียกค่าเสียหายเชิงลงโทษตามพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545 โดยสรุปประเด็นดังนี้ คือพระราชบัญญัติความลับทางการค้านำค่าเสียหายในเชิงลงโทษมาใช้เป็นครั้งแรก จึงมีปัญหาเพราะยังไม่มีความชัดเจนว่าค่าเสียหายในเชิงลงโทษนั้นจะมีขอบเขตเพียงใด ประกอบกับยังไม่มีบทนิยามการให้ความหมายของค่าเสียหายในเชิงลงโทษว่ามีขอบเขตเพียงใด ดังนั้น ผู้วิจัยเสนอว่าควรจะมีการเพิ่มบทนิยามลงไปในพระราชบัญญัติความลับทางการค้าเพื่อให้มีความชัดเจนขึ้น

นอกจากนี้ การเรียกค่าเสียหายในเชิงลงโทษยังมีปัญหาโดยมีข้อจำกัด คือ ศาลมีอำนาจกำหนดค่าสินไหมทดแทนเพื่อการลงโทษเฉพาะกรณีผู้ละเมิดสิทธิได้กระทำโดยจงใจหรือมีเจตนากลั่นแกล้ง เป็นเหตุให้ความลับทางการค้าสิ้นสภาพการเป็นความลับทางการค้าเท่านั้น หากเป็นการกระทำอย่างอื่นก็ไม่สามารถเรียกค่าเสียหายในเชิงลงโทษได้ ซึ่งจำกัดการกระทำแคบเกินไปทำให้เรียกค่าเสียหายได้ยาก แม้จะกระทำโดยจงใจหรือมีเจตนากลั่นแกล้งจะต้องทำให้สิ้นสภาพการเป็นความลับทางการค้าด้วย หากจำเลยพิสูจน์ได้ว่ายังไม่สิ้นสภาพการเป็นความลับทางการค้า ก็ยังไม่สามารถเรียกค่าเสียหายดังกล่าวได้

ส่วนการพิจารณาคดีในเรื่องของการเรียกค่าเสียหายเชิงลงโทษเป็นหน้าที่โจทก์จะต้องพิสูจน์ความผิด และโจทก์จะต้องขอค่าเสียหายในเชิงลงโทษไว้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 142 เนื่องจากค่าเสียหายในเชิงลงโทษไม่ใช่กฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย หากโจทก์ไม่ขอมาศาลก็ไม่สามารถพิพากษาให้ได้ โจทก์มีหน้าที่พิสูจน์ว่ามีความเสียหายเกิดขึ้นโดยพิสูจน์ เพียงว่าโจทก์ได้รับความเสียหายเท่านั้นและเป็นอำนาจศาลที่จะกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษโดยพิจารณาจากพยานหลักฐานโดยไม่ต้องมีคำขอและการพิจารณาคดีดังกล่าวนี้ควรจะพิจารณาแบบลับ