ความต้องการพัฒนาบุคลากรของธุรกิจโรงแรมในจังหวัดภูเก็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความต้องการพัฒนาบุคลากรของธุรกิจโรงแรม ในจังหวัดภูเก็ต โดยใช้แบบแบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง ซึ่งประกอบด้วยผู้บริหารหรือหัวหน้างานฝ่ายงานบริหารงานบุคคลจากธุรกิจโรงแรม จำนวน 256 ตัวอย่าง และพนักงานโรงแรมจาก 256 โรงแรม จำนวน 512 ตัวอย่าง สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ (Frequency) ค่าร้อยละ (Percentage) ค่าเฉลี่ย (Mean) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard deviation) และการทดสอบค่าเฉลี่ยสองกลุ่มแบบอิสระต่อกัน (t-test)
ผลการศึกษา ความต้องการพัฒนาบุคลากรของธุรกิจโรงแรมในจังหวัดภูเก็ต พบว่า โรงแรมส่วนใหญ่มีความสนใจต่อการพัฒนาบุคลากรของโรงแรม ทั้งหัวหน้าแผนกและกลุ่มพนักงานโรงแรมต่างมีความสะดวกในการเข้ารับการอบรมในช่วงวันจันทร์ศุกร์ โดยทางโรงแรมส่วนใหญ่สืบค้นข้อมูลการจัดอบรมทางอินเทอร์เน็ต (Internet) ซึ่งช่องทางการแจ้งข้อมูล/การประชาสัมพันธ์การจัดอบรมส่วนใหญ่ทางโรงแรมมีความสะดวกทางป้ายประชาสัมพันธ์/บอร์ด ส่วนพนักงานโรงแรมมีความคิดเห็นว่า ช่องทางการรับทราบข้อมูลข่าวสารการฝึกอบรมที่สะดวกที่สุด คือ การรับแจ้งจากหัวหน้าแผนกโดยตรง ซึ่งพนักงานโรงแรมโดยส่วนใหญ่มีความถนัดในงานด้านการบริการมากที่สุด และหากทางวิทยาลัยชุมชน มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตภูเก็ตเป็นผู้ดำเนินการในการจัดหลักสูตรอบรม หัวหน้าแผนก/งาน และพนักงานโรงแรมมีความสนใจเข้าร่วมการฝึกอบรม โดยมีความต้องการให้วิทยาลัยชุมชนภูเก็ต จัดอบรมภาษากลุ่มอาเซียน 10 ประเทศ (การสนทนาในชีวิตประจำวัน) และต้องการพัฒนาความรู้ด้านภาษาอังกฤษ
Article Details
ข้อความและความคิดเห็นที่แสดงในบทความ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ และคณะผู้จัดทำแต่อย่างใด
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิเทศศึกษา ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิเทศศึกษา หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิเทศศึกษา ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กองวิชาการและแผน กรมการปกครอง. (2537). โครงการสำรวจทัศนคติของประชาชนต่องานชุมชนและมวลชนสัมพันธ์ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
กัลป์พฤกษ์ พลศร และจารุพรรณ มียิ้ม. (2554). ความต้องการด้านการอบรมอาชีพระยะสั้นของเยาวชนใน 4 จังหวัดชายแดนภาคใต้. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์: สำนักส่งเสริมและการศึกษาต่อเนื่อง.
กิตตินันท์ อรรถบท. (2542). การศึกษาความพึงพอใจของประชาชนต่อการให้บริการสุขาภิบาล: ศึกษาเฉพาะกรณีสุขาภิบาลบางปะหันและสุขาภิบาลนครหลวง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. ภาคนิพนธ์ คณะพัฒนาสังคม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
กุลธน ธนาพงศธร และไตรรัตน์ โภคพลากรณ์. (2546). เอกสารประกอบการสอนชุดวิชา การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การหน่วยที่ 7-10. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
จารุพงศ์ พงเดช. (2551). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. ค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2556, จาก www.lopburi.go.th/govermor/book_january_51/human.doc.
จิตตินันท์ เดชะคุปต์. (2543). จิตวิทยาการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จุฆามาส แสงอาวุธ และพรนิภา จินดา. (2551). แนวทางการพัฒนาศักยภาพบุคลากรสายสนับสนุน มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตสุราษฏร์ธานี (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตสุราษฏร์ธานี.
ฉัฐชสรณ์ กาญจนศิลานนท์. (2555). แนวทางการพัฒนาบุคลากรในงานโรงแรม กรณีศึกษาโรงแรมระดับ 3 ดาว ในกรุงเทพมหานคร
(รายงานการวิจัย). ภาควิชาอุตสาหกรรมบริการ คณะศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ชาญ สวัสดิ์สาลี. (2544). นักฝึกอบรมมืออาชีพ: การจัดดำเนินการฝึกอบรมอย่างมีประสิทธิผล. (พิมพ์ครั้งที่ 3.), กรุงเทพฯ: น่ำกังการพิมพ์.
ชาตรี ทั่งเจริญกุล. (2542, หน้า 18). ทัศนะของนักท่องเที่ยวและพนักงานของบริษัทการบินไทยต่อนโยบายส่งเสริมการท่องเที่ยวของบริษัท:
ศึกษาเฉพาะกรณีจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2549). การฝึกอบรมบุคลากรในองค์การ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธงชัย สันติวงษ์. (2540). การบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพาณิช จำกัด.
ธัญญารัตน์ บุญต่อ. (2552). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความพึงพอใจของผู้ใช้บริการ โรงแรมเวสติน แกรนด์สุขุมวิท. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญยง ชื่นสุวิมล. (2550). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. ค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2556, จาก www.polsci.chula.ac.th/sumonthip/journalhrd.
doc.
บุญเรือง สุนทรสลิษฏ์กุล. (2553). ความต้องการการฝึกอบรมอาชีพของผู้ใช้แรงงานในจังหวัดแพร่. การค้นคว้าอิสระปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บุญเสริม หุตะแพทย์ และมนูญ กาละพัฒน์. (2542). หลักการโรงแรม. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและฝึกอบรม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พัชรินทร์ กีรติวินิจกุล และคณะ. (2553). ความต้องการการพัฒนาศักยภาพของบุคลากรธุรกิจโรงแรมในมหาวิทยาลัยราชภัฎเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
มณีวรรณ ตั้นไทย. (2533). พฤติกรรมการให้บริการของเจ้าหน้าที่กองควบคุมยา สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาต่อประชาชนที่มาติดต่อ. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มาฆะ ขิตตะสังคะ และวิจิตร ณ ระนอง. (2542). การจัดการและเทคนิคการบริหารในโรงแรม. กรุงเทพฯ: มหาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มาลินี จันทวิมลและคณะ. (2541). การสำรวจความต้องการและเจตคติของบุคคลในสาขาอาชีพต่าง ๆ เกี่ยวกับความสำคัญของภาษาอังกฤษ
ในงานอาชีพและชีวิตประจำวัน. วารสารภาษาปริทัศน์. ฉบับที่ 17 ปีที่ 2541.
รภัสสา ปานชู. (2554). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในธุรกิจโรงแรมกรณีศึกษา โรงแรมมาร์ริไทม์ ปาร์ค แอนด์ สปา รีสอร์ท จังหวัดกระบี่. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎสุราษฏร์ธานี.
ราชบัญฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่น จำกัด.
วนิดา เลิศพิพัฒนานนท์และคณะ. (2555). ความต้องการพัฒนาตนเองของพนักงานในสถานประกอบการประเภทโรงแรมรีสอร์ทและโฮมสเตย์
ในอำเภออัมพวา และพื้นที่ใกล้เคียง จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยว. ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม-ธันวาคม).
วิชชาพรรณ กิ่งวัชระพงษ์ และคณะ. (2554). รูปแบบการพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะ ด้านการโรงแรมและบริการงานบริการส่วนหน้าตาม
มาตรฐานอาชีพอุตสาหกรรมการโรงแรม. วารสารวิชาการพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. ปีที่ 21 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม - สิงหาคม).
วิบูลย์ บุญยธโรกุล. (2545). คู่มือวิทยากรและผู้จัดการฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ศิริรัตน์ มีเดช. (2549). ความต้องการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในอุตสาหกรรมท่องเที่ยวของอำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฏร์ธานี. วารสารวิทยบริการ. ปีที่ 17 ฉบับที่ 3 (กันยายน-ธันวาคม 2549).
ศุภชัย ยาวะประภาษ. (2548). การบริหารงานบุคคลภาครัฐไทย: กระแสใหม่และสิ่งท้าทาย. กรุงเทพฯ: จุดทอง.
ศูนย์รวมชุมชนคนโรงแรม. (2553). ประเภทของโรงแรมและการแบ่งระดับชั้น. ค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2556, จาก http://www.hotelstaff.in.th/index.php?lay=show&ac=article&Id=324310&Ntype=5.
สมชาติ กิจยรรยง และอรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2550). เทคนิคการจัดฝึกอบรมเพื่อพัฒนาบุคลากรอย่างมีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริม
เทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
สำนักงานบริหารงานวิทยาลัยชุมชน. (2556). การจัดการศึกษาหลักสูตรฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: กลุ่มพัฒนาวิชาการและมาตรฐานการศึกษา
สำนักงานบริหารงานวิทยาลัยชุมชน. ค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2556, จาก http://cc.mua.go.th/static_course.php.
สุราษฏร์ พรมจันทร์. (2550). ยุทธวิธีการเรียนการสอนวิชาเทคนิค. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
เสรี วงษ์มณฑา. (2542). กลยุทธ์การตลาด: การวางแผนการตลาด. กรุงเทพฯ: ธีรฟิล์ม และไชเท็กซ์การพิมพ์.
อดิศร วงศ์คงเดช. (2552). การพัฒนาหลักสูตร การจัดกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมและการทำงานร่วมกับชุมชน. ขอนแก่น: ศูนย์ฝึกอบรมและพัฒนาสุขภาพภาคประชาชนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
อนงค์นาฎ แก้วไพฑูรย์. (2554). ความพึงพอใจของประชาชนต่อการให้บริการตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของฝ่ายทะเบียนที่ว่าการอำเภอเมือง จังหวัดนครสวรรค์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรุณ รักธรรม. (2540). การพัฒนาและการฝึกอบรมบุคคล: ศึกษาเชิงพฤติกรรม. กรุงเทพฯ: เอส แอนต์ จี กราฟฟิก.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2547). Career Development in Practice. กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
อาภารัตน์ ประทีปะเสน. (2548). ความต้องการพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษของบุคลากรในธุรกิจโรงแรม ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี.
วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3nd ed.New York: Harper & Row.
