บทบาทองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ที่มีต่อการส่งเสริมสืบทอดอัตลักษณ์ ชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนในจังหวัดภูเก็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาลักษณะและปัจจัยการสื่อสารทางวัฒนธรรมของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยในการสืบทอดอัตลักษณ์จากบรรพบุรุษถึงอนุชนรุ่นหลังในจังหวัดภูเก็ต 2) ศึกษาบทบาทองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการกำหนดนโยบายการจัดทำแผนพัฒนาและแผนการดำเนินงานในการส่งเสริมสืบทอดอัตลักษณ์ชาวไทยเชื้สายจีนฮกเกี้ยนในจังหวัดภูเก็ต 3) ศึกษาบทบาทที่ดี (Good practice) ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในการส่งเสริมสืบทอดอัตลักษณ์ชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนในจังหวัดภูเก็ต ผลการวิจัยพบว่า ลักษณะและปัจจัยการสื่อสารเพื่อการสืบทอดอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนมีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันทางบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีการกำหนดนโยบายการจัดทำแผนพัฒนาและแผนประจำปีที่เกี่ย วข้องกับการส่งเสริมสืบทอดตามระเบียบที่กำหนดสำหรับบทบาทที่ดี (Good practice) ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดภูเก็ต มี 3 โครงการ คือ โครงการร่วมอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นจังหวัดภูเก็ต (พ้อต่อ) ของเทศบาลนครภูเก็ต โครงการถือศีลกินผักของเทศบาลเมืองกะทู้ และโครงการถือศีลกินผักขององค์การบริหารส่วนตำบลเกาะแก้ว บทเรียนสำคัญที่ได้จากงานวิจัย คือ การมีวิสัยทัศน์ของผู้บริหารการบริหารจัดการวัฒนธรรมท้องถิ่นเชิงระบบและต่อเนื่อง และท้องถิ่นมีอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม ซึ่งเป็นต้นแบบการดำเนินงานทางวัฒนธรรมที่ดีข้อค้นพบจากงานวิจัย คือ ประชาชนต้องการให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นส่งเสริมสนับสนุนศิลปวัฒนธรรมของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนให้มากขึ้น โดยมีการสื่อสารสืบทอดในเชิงสัญลักษณ์ที่ผ่านระบบคุณค่าความคิด ความเชื่อประเพณีพิธีกรรม และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นควรให้ความสำคัญกับการอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมอัตลักษณ์ของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนอย่างยั่งยืน
Article Details
ข้อความและความคิดเห็นที่แสดงในบทความ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ และคณะผู้จัดทำแต่อย่างใด
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิเทศศึกษา ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิเทศศึกษา หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิเทศศึกษา ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ขวัญจิต ศศิวงศาโรจน์. (2543). สารานุกรมชาติพันธุ์. กรุงเทพฯ:สหธรรมมิก.
จักรภัทร สมบัติมนต์. (2551). พระราชบัญญัติการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: ปัญญาชน.
จุฑาพรรธ์ (จามจุรี) ผดุงชีวิต. (2550) วัฒนธรรม การสื่อสาร และอัตลักษณ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉลาดชาย รมิตานนท์. (2555). อัตลักษณ์ วัฒนธรรม และการเปลี่ยนแปลง. ค้นเมื่อ 19 พฤษภาคม 2555 จาก http://www.soc.cmu.ac.th/~wsc/data/Identity28_3_05.pdf.
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: พิฆเณศพริ้นท์ติ้ง เซ็นเตอร์.
ไชยยุทธ ปิ่นประดับ. (2545). ชาวจีนและคนไทยเชื้อสายจีนในจังหวัดภูเก็ต. ภูเก็ต: ศิลปวัฒนธรรม.
ดำรง ลัทธพิพัฒน์. (2508). ทฤษฎีและแนวความคิดในการพัฒนาประเทศ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ทวนธง ครุฑจ้อน. (2555). การตลาดเพื่อการบริหารจัดการท้องถิ่น: บทเรียนจากสี่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย, ในการประชุมวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ แห่งชาติครั้งที่ 12 (พ.ศ. 2554) (หน้า 125-136). 8-9 ธันวาคม 2554, ณ โรงแรมเซ็นทาราดวงตะวันเชียงใหม่. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธนิก เลิศชาญฤทธิ์. (2554). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
นงนภัส ศรีสงคราม. (2547). การสื่อสารทางวัฒนธรรมด้านอัตลักษณ์และสัญญะวิทยาชาวไทยโซ่ง. ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์อิเล็กทรอนิกส์ (มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต).
นนทวัฒน์ บรมานันท์. (2549). การปกครองส่วนท้องถิ่นตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พ.ศ. 2540). พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
นพพล สุรนัคครินทร์. (2547). การนำหลักธรรมาภิบาลมาปรับใช้ในองค์การบริหารส่วนตำบล ตามทัศนะของประชาชนจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาโทสาขาวิชา รัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประทาน คงฤทธิศึกษากร. (2535). การปกครองท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ประสิทธิ์ ลีปรีชา. (2547). การสร้างและสืบทอดอัตลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง ในวาทกรรมอัตลักษณ์. กรงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮาส์.
ประหยัด หงส์ทองคำ. (2526). การปกครองท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
มนตรี เทอดธีระกุล. (2543). การมีส่วนร่วมของสตรีในองค์การบริหารส่วนตำบล: ศึกษากรณี องค์การบริหารส่วนตำบลของจังหวัดชลบุรีและจังหวัดระยอง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เมตตา วิวัฒนนานุกูล (กฤตวิทย์). (2548). การสื่อสารต่างวัฒนธรรม (Intercultural communication). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รตพร ปัทมเจริญ. (2544). บทบาทของศาลเจ้าจีนในการธำรงอัตลักษณ์ชาติพันธุ์: ศึกษากรณีในเขตอำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฤดี ภูมิภูถาวร. (2550). ภูเก็ต. พิมพ์ครั้งที่ 9. ภูเก็ต: ภูเก็ตบูเลทิน.
วงศ์เดือน ภานุวัฒนากูล. (2552). อัตลักษณ์ของคนไทยเชื้อสายจีนท่ามกลางความหลากหลายทางวัฒนธรรม. ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์อิเล็กทรอนิกส์ (มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่).
วันจรัตน์ เดชวิลัย และทวนธง ครุฑจ้อน. (2552). แนวโน้มการเลิกใช้ภาษาจีนฮกเกี้ยนในจังหวัดภูเก็ต. (รายงานการวิจัย). ภูเก็ต: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตภูเก็ต.
วิญญู อังคณารักษ์. (2519). เอกสารประกอบการบรรยายแนวความคิดในการกระจายอำนาจปกครองท้องถิ่น. (อัดสำเนา). ม.ป.ท.
สกินเนอร์, จี วิลเลี่ยม. (2548). สังคมจีนในไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาย เสียงหลาย. (2556). กรอบแนวคิดและแนวนโยบายในการดำเนินงานวัฒนธรรมของชาติ เอกสารประกอบการบรรยาย. ค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2556 จาก old.mculture.go.th/policy/ckfinder/userfiles/files/policy2550.../36.doc.
สายันต์ ไพรชาญจิตร์. (2550). การจัดการทรัพยากรทางโบราณคดีในงานพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โครงการหนังสือโบราณคดีชุมชน.
อภิญญา เฟื่องฟูสกุล. (2546). อัตลักษณ์ (Identity) การทบทวนทฤษฎีและกรอบแนวคิด. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
อมรา พงศาพิชญ์. (2538). วัฒนธรรม ศาสนา ชาติพันธุ์. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมรา พงศาพิชญ์. (2549). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เอมอร ชลพิไลพงศ์. (2545). การสื่อสารเพื่อสืบทอดวัฒนธรรมของชาวจีนในเขตชาวน่าทาวน์. ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์อิเล็กทรอนิกส์ (จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
Creswell, J. W. (2009). Research Design: Qualitative, Quantitative, and Mixed Methods Approaches (3 ed.). Los Angeles: SAGE Publications.
Elcock, H. (1994). Local Government. London: Routledge.
Kingdom, J. (1991). Local government and Polities in Britain. New York: Philip Allan.
United Nations. (2012). Culture for Development Indicators. Retrieved May 19, 2012, from http://www.unesco.org/new/en/culture/themes/culturaldiversity/diversity-of-culturalexpressions/programmes/culture-for-development-indicators/seven-dimensions.
Wilson, D., & Game, C. (1998). Local Government in the United Kingdom. 2nd ed. London: Macmillan Press.
Wit, D. (1961). A Comparative Survey of Local Government and Administration. Bangkok: Prachandra Printing Press.
