“จิบกาแฟ แลเล เขเรือ”: การท่องเที่ยววิถีวัฒนธรรมชาวเลอ่าวทองคำ อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช

Main Article Content

ปริญญา หวันเหล็ม

บทคัดย่อ


การวิจัยเรื่อง “จิบกาแฟ แลเล เขเรือ”: การท่องเที่ยววิถีวัฒนธรรมชาวเลอ่าวทองคำ อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นการวิจัยที่ใช้วิธีวิทยาการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยอาศัยเทคนิคการสัมภาษณ์เชิงลึก และการสนทนากลุ่ม โดยมีข้อค้นพบจากการวิจัยว่า ความเป็นมาของอ่าวทองคำนั้นเพิ่งเป็นคำที่เกิดขึ้นประมาณปี 2555 เดิมทีเป็นแหล่งอาหารสำคัญและเป็นเครื่องมือสำคัญในการต่อสู้ของคนในพื้นที่ อย่างไรก็ดี การสร้างความรู้ในฐานะทุนทางวัฒนธรรมนั้น ยังได้นำไปสู่การท่องเที่ยวซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่เด่นชัดอย่างมาก กระบวนการต่อสู้ต่อและกลยุทธ์ในการเคลื่อนไหวของชาวบ้านในอ่าวทองคำนั้นทำให้เห็นความเป็นมาของขบวนการเคลื่อนไหว และมิติทางวัฒนธรรมที่เข้ามายกระดับการเคลื่อนไหวอย่างทรงพลัง  ทั้งนี้ในส่วนการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของอ่าวทองคำนั้นอาศัยภาคีเครือข่ายในชุมชน อันประกอบไปด้วย 3 กลุ่มหลักได้แก่  1) กลุ่มแม่บ้านเครื่องแกง 2) กลุ่มเรือออมทรัพย์ และ 3) กลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านแหลม
โฮมสเตย์  อีกทั้งยังเกิดนวัตกรรมชุมชนขึ้นระหว่างการดำเนินการวิจัยในครั้งนี้ ผ่านการร่วมสร้างนวัตกรรมใหม่เพื่อให้เกิดประโยชน์กับพื้นที่ระหว่างนักวิจัย นักวิจัยในพื้นที่ และชาวบ้านแหลม ซึ่งมีความเห็นเห็นพ้องกันและเกิดเป็นนวัตกรรมกลับคืนให้กับชุมชน 2 ประเด็น คือ 1) ร่วมรวบรวมและบันทึกประวัติศาสตร์อ่าวทองคำ และ 2) ร่วมออกแบบผลิตภัณฑ์เปลือกหอยเป็นกรอบรูป และปิ่นปักผมสำหรับนักท่องเที่ยว อีกทั้งได้ร่วมสร้างโปรแกรมการท่องเที่ยวครึ่งวันสำหรับนักท่องเที่ยวร่วมกัน สะท้อนให้เห็นถึงพลังในการมีส่วนร่วมของชุมชนและการใช้ทุนทางวัฒนธรรมในการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมอย่างทรงพลัง


 



Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
หวันเหล็ม ป. . (2020). “จิบกาแฟ แลเล เขเรือ”: การท่องเที่ยววิถีวัฒนธรรมชาวเลอ่าวทองคำ อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิเทศศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 10(1), 155–184. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jis/article/view/244389
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กมลชนก บัวบาน, ภมรรัตน์ สุธรรม, และจตุพล ชูจันทร์. (2559). ยุทธศาสตร์การมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ป่าชายเลนของประชาชน ตำบลกะแดะ อำเภอกาญจนดิษฐ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 3(2), 179-192.

กรวรรณ สังขกร. (2558). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกับวิถีไทย. สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

กรองกาญจน์ การเนตร, และสุรางค์รัตน์ จำเนียรพล. (2558). การต่อสู้ของกระบวนเคลื่อนไหวคัดค้านการสร้างท่าเทียบเรือผ่านวาทกรรมการพัฒนา ต. กลาย อ. ท่าศาลา จ. นครศรีธรรมราช. วิจัยสังคม. 38(2), 211-254.

กานตนา สุวรรณโณ. (2554). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการอนุรักษ์ป่าชายเลนตามแนวทางพระราชดำริของชุมชนตำบลนาเกลือ อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายและการวางแผนสังคม, มหาวิทยาลัยทักษิณ.

กิ่งแก้ว บัวเพชร. (2549). การมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนคีรีวง อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คัชพล จั่นเพชร, และพิทักษ์ ศิริวงศ์. (2559). การบูรณาการทุนทางวัฒนธรรมสู่การเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน:กรณีศึกษาชุมชนบ้านชากแง้ว อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี. คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศ เพชรบุรี.

จักรแก้ว นามเมือง. (2551). ทุนทางวัฒนธรรมในวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด นวสาส์นการพิมพ์.

โชติกา ลอยทวินันท์, ภาสิณี วรชนะนันท์, และประเดิม อุทยานมณี. (2558). ผลกระทบจากการท่องเที่ยวต่อคุณภาพน้ำบริเวณระบบนิเวศเกาะเต่า. ใน การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติสร้างสรรค์และพัฒนา เพื่อก้าวหน้าสู่ประชาคมอาเซียน. ครั้งที่ 2 18-19 มิถุนายน 2558 ณ วิทยาลัยนครราชสีมา อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา.

ทิสวัส ธำรงสานต์. (2556). มนต์รักอ่าวทองคำ และ ลูกสาวแห่งทะเล นวนิยายรัก โลภ โกรธ หลงของปริทรรศ หุตางกูร. มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 6(2), 225-234.

ไทยพับลิก้า. (ม.ป.ป.). ชาวประมงท่าศาลาบุก สผ. ค้านสร้างท่าเรือเชฟรอนใช้ รธน. ปกป้องสิทธิชุมชนรักษา ‘อ่าวทองคำ’. ค้นเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2555, จาก https://thaipublica.org/2012/11/thasala-chevron-1/

ธงชัย ภูวนาถวิจิตร. (2559). การพัฒนาทุนทางวัฒนธรรมและการจัดการ แหล่งท่องเที่ยวในรูปแบบหมู่บ้านวัฒนธรรมเวียงท่ากาน อำเภอสัน ป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่. คณะมนุษยศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ธนัชชา ฤทธิ์เดช. (2558). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวและ แหล่งท่องเที่ยวให้เกิดความยั่งยืนของตลาดนํ้าอัมพวาจังหวัดสมุทรสงคราม. การบริการและการท่องเที่ยวไทย. 10(2), 18-33.

ธีรยุทธ บุญมี. (2556). ความหลากหลายของชีวิตความหลากหลายทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: บริษัทโรงพิมพ์เดือนตุลาจำกัด.

นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2553). ทุนทางสังคม. หนังสือชุดชุมชนเข้มแข็ง ลำดับที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนเพื่อสังคมธนาคารออมสิน.

นิวัฒน์ อมาตยกุล. (2549) การศึกษาปัจจัยทางสังคม ผลกระทบ และการมีส่วนร่วมของชุมชนต่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ชุมชมเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นฤดม ทิมประเสริฐ. (2554). กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของสิทธิชุมชนในการจัดทำข้อบัญญัติท้องถิ่นทางทะเล: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต คณะรัฐประศาสนาศาสตร์, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ.

ประกอบศิริ ภักดีพินิจ. (2545) ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนริมกว๊านพะเยา: กรณีศึกษาชุมชนบ้านร่องไฮ ตำบลแม่ใส อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ประพัทธ์ไชย ไชยนอก. (2553). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขายุทธศาสตร์การพัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

ประสิทธิ์ชัย หนูนวล. (2555). ก่อนแผ่นดินจะกลายเป็นอื่น. นนทบุรี: ศูนย์ ประสานงานการพัฒนาระบบและกลไกการประเมินผลกระทบด้านสุขภาพ สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ.

ปริทรรศ หุตางกูร. (2555). มนต์รักอ่าวทองคำ. กรุงเทพฯ: แพรว.

ปาริชาติ วิสุทธิสมาจาร, และปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล. (2558). รูปแบบการจัดนันทนาการตามอัตลักษณ์ภาคใต้ เพื่อเพิ่มศักยภาพการท่องเที่ยวในป่าชายเลน” ใน “ชุดการศึกษาอัตลักษณ์ โครงการ การท่องเที่ยวภาคใต้มุ่งสู่การแข่งขันในประชาคมอาเซียน. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ปิ่นวดี ศรีสุพรรณ. (2548). วาทกรรมทุนทางสังคม: กระบวนการสร้างแนวคิดและปฏิบัติการในบริบทการพัฒนาประเทศ (พ.ศ.2540-2546). วิทยานิพนธ์สังคมวิทยาและมานุษย วิทยามหาบัณฑิต สาขาสังคมวิทยา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปิยวรรณ คงประเสริฐ. (2551). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบบูรณาการเพื่อการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ที่เกาะพะงันจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตมหาบัณฑิต สาขาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่อ อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism Handbook). กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อ ชีวิตและธรรมชาติ.

พิมพ์ธิรา อินทร. (2556). แนวทางพัฒนาการจัดการแหล่งท่องเที่ยวศูนย์ศึกษาธรรมชาติและอนุรักษ์ป่าชายเลน เพื่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ จังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์การกีฬา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิไลวรรณ ประพฤติ, พรพิมล เชื้อดวงผุย, และอนิสรา เพ็ญสุข ติ๊บแก้ว. (2557) การศึกษาการทำแผนชุมชนพหุวัฒนธรรมในการบริหารจัดการการใช้ประโยชน์จากระบบนิเวศป่าชายเลน ตำบลหัวเขา จังหวัดสงขลา. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

มลทิชา แจ่มจันทร์, และคณะ. (2551). การจัดระบบข้อมูลด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนวัดเกาะ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. (2556). มโนทัศน์ชนชั้นและทุน ของ ปิแอร์ บูร์ดิเออ Concepts of Class and Capital of Pierre Bourdieu. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา. 2(1).

ราตรี นินละเอียด, กิติชัย รัตนะ, และ วิชา นิยม. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน พื้นที่หาดสระบัว ตำบลท่าศาลา อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วนศาสตร์. 34(2), 22-32.

ศุภเดช ศักดิ์ดวง. (ม.ป.ป.). บทเรียน “อ่าวทองคำ” ชัยชนะชุมชนสู่การปฏิรูปนโยบายสาธารณะ. สำนักข่าวอิสรา. ค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์

, จาก https://www.isranews.org/thaireform-other-news/27296-eia16.html

ส่งศรี วงษ์เวช. (2545). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำปิง. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สมเกียรติ ชัยพิบูลย์. (2550). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมกรณีศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวของชุมชนนครชุม อ.เมือง จังหวัดกำแพงเพชร. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

สุดาลักษณ์ พงศ์วศิน. (2549). ยุทธศาสตร์การพัฒนากายภาพอุทยานแห่งชาติเพื่อเพิ่มศักยภาพในการท่องเที่ยวด้วยการจัดการและการออกแบบสถาปัตยกรรม. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง, มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). การจัดการการท่องเที่ยวสร้างสรรค์เชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ

อมร โมสิกมาศ. (2545). ปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคมที่มีผลต่อความคิดเห็นของชาวประมงในการฟื้นฟูป่าไม้ ในพื้นที่ดินงอกใหม่บ้านแหลม อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารทรัพยากรป่าไม้, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

อาภา หวังเกียรติ, และคณะ. (2558). สิทธิชุมชนและผลกระทบจากโครงการพัฒนาภาคใต้. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชน แห่งชาติ.

อุทิศ สังขรัตน์, และธเนศ ทวีบุรุษ. (2558). การจัดการท่องเที่ยวตามอัตลักษณ์และวิถีชุมชนในเขตพื้นที่แหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศพื้นที่ ภาคใต้. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

โอปอล์ ประภาวดี. (2547). ร้านน้ำชา: พื้นที่มีความหมายของคนเมืองนครศรีธรรมราช กรณีศึกษาเขตเทศบาลเมืองนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Bourdieu, P. (1986). The Forms of Capital. In Handbook of Theory and Research for the Sociology of Education. Ed. J. Richardson. New York: Greenwood.