การจัดการทรัพยากรร่วม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การจัดการทรัพยากรร่วม เป็นแนวคิดเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรสาธารณะที่ทุกคนสามารถเข้าใช้ประโยชน์อย่างไม่มีขีดจำกัด จำเป็นต้องมีการจัดการโดยให้สิทธิบางประการกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งในการใช้ประโยชน์ และการดูแลรักษาทรัพยากรร่วมนี้อย่างยั่งยืน อันเป็นแนวคิดของElinor Ostrom นักเศรษฐศาสตร์การเมือง เจ้าของรางวัลโนเบลปี2009 การจัดการทรัพยากรร่วม จะต้องมีการกำหนดกฎกติกาที่ประกอบด้วย การกำหนดขอบเขตด้านพื้นที่และรูปแบบการใช้ประโยชน์จากทรัพยากร กฎระเบียบต้องสอดคล้องกับเงื่อนไขของแต่ละท้องถิ่น การใช้กระบวนการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ การกำกับติดตามและสอดส่องดูแลการใช้ทรัพยากรร่วม การกำหนดบทลงโทษผู้ฝ่าฝืน การจัดการความขัดแย้ง การได้รับการยอมรับจากภาครัฐ และการเชื่อมโยงกับภาคีเครือข่าย
Article Details
ข้อความและความคิดเห็นที่แสดงในบทความ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ และคณะผู้จัดทำแต่อย่างใด
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิเทศศึกษา ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิเทศศึกษา หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิเทศศึกษา ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กรกช ภารัชสิทธิ์, และวีระ สมบูรณ์. (2555). ความมั่นคงของมนุษย์กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินและทรัพย์สินส่วนรวม. วารสารสังคมศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 42(2), 67-92.
กังสดาล เชาว์วัฒนกุล. (2558). การบริหารจัดการป่าโดยอาศัยการมีส่วนร่วมของชุมชน: กรณีศึกษาป่าชุมชนบ้านร่มโพธิ์ทอง อำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 41(2), 19-30.
โกวิทย์ พวงงาม. (2562). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น (พิมพ์ ครั้งที่ 2). นนทบุรี: ธรรมสาร.
ชล บุนนาค. (2555). แนวคิดว่าด้วยการจัดการทรัพยากรร่วมประสบการณ์ จากต่างประเทศและแนวคิดในประเทศไทย. ใน ปกป้อง จันวิทย์ (บ.ก.), ชุดหนังสือการสำรวจองค์ความรู้เพื่อการปฏิรูปประเทศไทย (น. 1-96). นนทบุรี: คณะทำงานเครือข่ายวิชาการเพื่อการปฏิรูป คณะกรรมการสมัชชาปฏิรูป.
ธรรมนิตย์ สุมันตกุล. (2562). การจัดการทรัพยากรร่วม (Common-Pool Resourcer: CPRs) กับข้อเสนอของ Elinor Ostrom: การใช้และการดูแลรักษาภายใต้กฎเกณฑ์ร่วมกัน. ค้นเมื่อ 19 ตุลาคม 2562, จาก www.labia.or.th
ยศ สันตสมบัติ. (2546). สิทธิชุมชน พัฒนาการ และการปรับกระบวนทัศน์ ทางมานุษยวิทยา. ใน ชลธิรา สัตยาวัฒนา (บ.ก.), พลวัตสิทธิชุมชน: กระบวนทัศน์ทางมานุษยวิทยา (น. 47-131). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ แปลนด์ พริ้นติ้ง.
ศรีวรรณ ไชยสุข, และคณะ. (2551). การจัดการทรัพยากรป่าไม้และความ หลากหลายทางชีวภาพ โดยชุมชน: บทเรียนการพัฒนาเชิง สถาบันระดับชุมชน ป่าชุมชนร่องบอน จังหวัดเชียงราย. ใน ระวี ถาวร, นิตยา เมี้ยนมิตร และรังสรรค์ เกตุอ๊อด (บ.ก), ป่าชุมชน:
กระบวนการเรียนรู้ในการจัดการทรัพยากรอย่างมีส่วนร่วมของสังคมไทย. กรุงเทพฯ: แผนงานสนับสนุนความร่วมมือในประเทศไทย ศูนย์ฝึกอบรมวนศาสตร์ชุมชนแห่งภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก.
สุจิตรา สามัคคีธรรม, สมศักดิ์ สามัคคีธรรม, และสุวิมล ไชยพันธ์พงษ์. (2561). การจัดการทรัพยากรร่วม: แนวคิดทฤษฎี และการ
ประยุกต์ใช้. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 36(2), 10-31.
อัยรวี วีระพันธ์พงศ์. (2560). การจัดการทรัพยากรร่วมของชุมชนท้องถิ่น: กรณีศึกษาคลองลัดมะยม แขวงบางระมาด เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 4(2), 210-229.
Liberto, D. (2019). Elinor Ostrom Method. Retreived on Oct. 16, 2019 from ttps://www.investopedia.com/terms/e/elinor-ostrom.asp
Ostrom, E. (2003). Governing the Commons. Cambridge: Cambridge University Press.
