การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวิปัสสนากรรมฐาน ในพื้นที่อีสานตอนกลาง กรณีจังหวัดขอนแก่นและ จังหวัดมหาสารคาม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน การประเมินศักยภาพการจัดการและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวิปัสสนากรรมฐานในพื้นที่อีสานตอนกลาง กรณีของจังหวัดขอนแก่นและจังหวัดมหาสารคามเป็นการศึกษาแบบผสมผสานทั้งเชิงปริมาณและคุณภาพ การวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกร่วมกับการสังเกตแบบมีส่วนรวม จำนวน 30 คน และนำข้อมูลทั้งสองส่วนมาวิเคราะห์เนื้อหาและข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า ในพื้นที่อีสานตอนกลาง มีแนวคิดการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน 4 ประเภท คือ 1) พุทโธ 2)ยุบ-พอง 3) เคลื่อนไหว และ 4) โกเอนก้า สำหรับศักยภาพการจัดการของพื้นที่มีความโดดเด่นด้านหลักสูตรทั้งสำหรับชาวไทยและหลักสูตรนานาชาติ มีปฏิทินการปฏิบัติธรรมที่หลากหลายตั้งแต่ 3 ถึง 30 วัน และมีรูปแบบการปฏิบัติที่ชัดเจน ส่วนกิจกรรมการท่องเที่ยวซึ่งเป็นที่นิยมมากที่สุด คือ การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน การไหว้พระและสวดมนต์โดยนักท่องเที่ยวส่วนมากใช้ระยะเวลา 1-3 วัน
Article Details
ข้อความและความคิดเห็นที่แสดงในบทความ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ และคณะผู้จัดทำแต่อย่างใด
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิเทศศึกษา ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิเทศศึกษา หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิเทศศึกษา ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
โกเอนก้า. (2557). ธรรมบรรยาย หลักสูตร 10 วัน. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี จำกัด.
ทวีวัฒน์ ปุณทริกวัฒน์. (2556). เถรวาทลุ่มน้ำโขง. เอกสารประกอบการสัมมนาเชิงวิชาการ. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 15 พฤษภาคม 2556.
ธรรมปิฏก (ป.อ. ปยุตฺโต). พระ. (2546). พุทธธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
ธวัช ปุณโณทก. (2551). พระพุทธศาสนาในภาคอีสานและล้านช้าง. เลย: คณะศาสนาและปรัชญ่า มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
ภาวนาโพธิคุณ. พระครู. (2557). วิปัสสนากรรมฐาน. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
ราชบัณฑิต. (2542). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คส์ จำกัด.
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2547). หลักการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. ค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2558 จาก http://lib.dtc.ac.th/article/tourism/ 0007.pdf.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2546). แอ่งอารยธรรมอีสาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติชน.
สารกิจประยุต. พระครู. (2558). คู่มือทำวัตรเช้า-เย็น. มหาสารคาม: อภิชาติการพิมพ์.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2533). คำนำเสนอ แอ่งอารยธรรมอีสาน. ของศรีศักร วัลลิโภคม, กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติชน.
สุนีย์ เลี่ยวเพ็ญวงษ์. (2557). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลางสู่การเป็นศูนย์กลางอนุภูมิภาคลุ่มน้ำโขง. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 10 (1), 8.
Bourdieu, Pierre. (1986). The Forms of Capital, Handbook of theory and Research for the Sociology of Education. John C. Richardson ed. New York: Greenwood press.
Throsby, David. (2001). Economics and culture. Uk: Cambridge University press.
Yamane, Taro. (1967). Statistics, an Introductory Analysis. 2nd ed. New York: Harper and Row.
