เส้นทางของ “วิจัยการแสดง” ในประเทศออสเตรเลีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วงวิชาการด้านศิลปะการแสดงของออสเตรเลียมีความตื่นตัวเป็นอย่างมากต่อ Performance Research หรือ วิจัยการแสดง โดยตลอดระยะเวลาเกือบ 25 ปีที่ผ่านมาศิลปะการแสดงได้ถูกขับเคลื่อนให้มีมาตรฐานในฐานะของงานวิจัย เกิดการตั้งคำถาม การวิพากษ์ และการยอมรับงานวิจัยที่มีปฏิบัติการหรือกระบวนการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะเป็นวิธีวิจัยและอยู่ในฐานะผลลัพธ์ของงานวิจัยในการศึกษาระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาศิลปะการแสดง การเติบโตของวิจัยการแสดงนี้เกิดขึ้นจากหลากหลายปัจจัย อาทิ การจัดตั้งองค์กรทางศิลปะการแสดงเพื่อต่อรองและสร้างความเข้าใจ, ทฤษฎี Performance Studies, นโยบายของรัฐบาลออสเตรเลีย และความสนใจของศิลปินนักวิชาการออสเตรเลียเอง บทความวิชาการชิ้นนี้ศึกษาที่มาที่ไปของลักษณะการวิจัยทางศิลปะการแสดงของออสเตรเลีย โดยคัดสรรประเด็นต่างๆ จากแหล่งอ้างอิงที่สำคัญคือ Australasian Drama Studies Association (ADSA) องค์กรที่ได้กำหนดนโยบายและคุณลักษณะของวิจัยการแสดง และแนวโน้มที่งานวิจัยด้านศิลปะการแสดงจะถูกขับเคลื่อนไปในทิศทางของ Practice-led Research ต่อไป
Article Details
ข้อความและความคิดเห็นที่แสดงในบทความ เป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ และคณะผู้จัดทำแต่อย่างใด
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิเทศศึกษา ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิเทศศึกษา หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิเทศศึกษา ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ธนัชพร กิตติก้อง. (๒๕๕๙). Practice as Research in Performance: การวิจัยสร้างสรรค์ด้านศิลปะการแสดง. วารสารศิลปกรรมศาสตร์, ปีที่ ๘, ฉ. ๑, (หน้า ๑๐๕ – ๑๓๐).
Australasian Association for Theatre, Drama and Performance Studies (ADSA). (1992). Appendix C ADSA Policy on Per-formance as Research. Retrieved 1 November, 2016, from www.adsa.edu.au/research/performance-as-research/appendix-c/
Hadley, B. (2013). Performance as Research Guidelines. Re-trieved 1 November, 2016, from www.adsa.edu.au/research/performance-as-research/
Harrold, R. (1991). The Unified National System of Higher Education– Action in Haste and Repentance at Leisure. Conference of the Australian Association of Research in Education.
Smith, H., Dean, R.T. (2010). Practice-led Research, Research-led Practice in the Creative Arts. Edinburgh University Press. Edinburgh.
Phillips, M., Stock, C., Vincs, K. (2008). Dancing between diversity and consistency: Refining Assessment in Postgraduate Degrees in Dance. Australia Learning and Teaching Council.
Richards, A. (1995). Performance As Research/ Research by means of Performance: A discussion paper. Retrieved 1 November, 2016, from www.adsa.edu.au/research/performance-asresearch/discussion-paper/
Richards, A. (2009). Performance as Research in Australia 1988-2007. In Allegue ,L., Jone,S., Kershaw, B., Piccini, A. Prac-tice as Research in Performance and Screen. Palgrave Macmillian, Hampshire.
Strand, D.(1998). Research in the Creative Arts. Evaluations and Investigations Programme Higer Education Division. Retrieved 27 November, 2016, from http://trove.nla.gov.au/version/45639248
Sullivan, G. (2010). Making space: The purpose and place of Practice-led Research. In Hazel, S. and Roger, T.D.(2010), Practice-led Research, Research-led Practice in the Crea-tive Arts. Edinburgh University Press. Edinburgh.
Webb, J., Brienm D.L., Burr, S. (2012). Examining Doctorates in the Creative Arts: A guide. Australian Association
of Writing Programs, Canberra.
Wilson, J. (2011). Creative Arts Research: A long path to ac-ceptance. Australian Universities Review, Vol.53, No.2. Retrieved 27 November, 2016, from http://www98.griffith.edu.au/dspace/bitstream/handle/10072/45387/77973_1.pdf?sequence=1
