"Sipping Coffee Glancing Sea and Rolling Boat": Cultural Tourism of the Golden Bay, Tha Sala District, Nakhon Si Thammarat Province

Main Article Content

Parinya Wanlem

Abstract


Research on "Sipping Coffee Glancing Sea and Rolling Boat ": Cultural Tourism of the Golden Bay, Tha Sala District, Nakhon Si Thammarat Province. This research uses qualitative research methodology by using in-depth interview techniques and focus groups discussions. The key findings in this research are  history of the Golden Bay was just a word that occurred around 2012. However, creating knowledge as a cultural capital also led to tourism which is a very obvious phenomenon the process of fighting and the movement of villagers in the Golden Bay will see the history of the movement and the cultural dimension that comes to elevate movement powerfully. Another finding is Cultural tourism management of the Golden Bay relies on a stakeholder in the community. Which consists of 3 main groups, namely 1) curry housekeeper group 2) Boat and Saving groups. and 3) Baan Laem Homestay community enterprise group. During this research. There are joint ideas and create new innovations to benefit the area between researchers. Researchers in the area And Ban Laem people Which has agreed and formed an innovation to return to the community in 2 issues, namely 1) to collect and record the history of the Golden Bay and 2) to co-design the shell products as picture frames and hair pins for tourists and make a Half Day Tour Package for tourist. From the findings which reflect the power of community participation and the use of cultural capital to drive cultural tourism in a powerful way.


 



Article Details

How to Cite
Wanlem, P. (2020). "Sipping Coffee Glancing Sea and Rolling Boat": Cultural Tourism of the Golden Bay, Tha Sala District, Nakhon Si Thammarat Province. Journal of International Studies, Prince of Songkla University, 10(1), 155–184. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jis/article/view/244389
Section
Research Articles

References

กมลชนก บัวบาน, ภมรรัตน์ สุธรรม, และจตุพล ชูจันทร์. (2559). ยุทธศาสตร์การมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ป่าชายเลนของประชาชน ตำบลกะแดะ อำเภอกาญจนดิษฐ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 3(2), 179-192.

กรวรรณ สังขกร. (2558). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกับวิถีไทย. สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

กรองกาญจน์ การเนตร, และสุรางค์รัตน์ จำเนียรพล. (2558). การต่อสู้ของกระบวนเคลื่อนไหวคัดค้านการสร้างท่าเทียบเรือผ่านวาทกรรมการพัฒนา ต. กลาย อ. ท่าศาลา จ. นครศรีธรรมราช. วิจัยสังคม. 38(2), 211-254.

กานตนา สุวรรณโณ. (2554). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการอนุรักษ์ป่าชายเลนตามแนวทางพระราชดำริของชุมชนตำบลนาเกลือ อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายและการวางแผนสังคม, มหาวิทยาลัยทักษิณ.

กิ่งแก้ว บัวเพชร. (2549). การมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนคีรีวง อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

คัชพล จั่นเพชร, และพิทักษ์ ศิริวงศ์. (2559). การบูรณาการทุนทางวัฒนธรรมสู่การเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน:กรณีศึกษาชุมชนบ้านชากแง้ว อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี. คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศ เพชรบุรี.

จักรแก้ว นามเมือง. (2551). ทุนทางวัฒนธรรมในวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด นวสาส์นการพิมพ์.

โชติกา ลอยทวินันท์, ภาสิณี วรชนะนันท์, และประเดิม อุทยานมณี. (2558). ผลกระทบจากการท่องเที่ยวต่อคุณภาพน้ำบริเวณระบบนิเวศเกาะเต่า. ใน การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติสร้างสรรค์และพัฒนา เพื่อก้าวหน้าสู่ประชาคมอาเซียน. ครั้งที่ 2 18-19 มิถุนายน 2558 ณ วิทยาลัยนครราชสีมา อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา.

ทิสวัส ธำรงสานต์. (2556). มนต์รักอ่าวทองคำ และ ลูกสาวแห่งทะเล นวนิยายรัก โลภ โกรธ หลงของปริทรรศ หุตางกูร. มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 6(2), 225-234.

ไทยพับลิก้า. (ม.ป.ป.). ชาวประมงท่าศาลาบุก สผ. ค้านสร้างท่าเรือเชฟรอนใช้ รธน. ปกป้องสิทธิชุมชนรักษา ‘อ่าวทองคำ’. ค้นเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2555, จาก https://thaipublica.org/2012/11/thasala-chevron-1/

ธงชัย ภูวนาถวิจิตร. (2559). การพัฒนาทุนทางวัฒนธรรมและการจัดการ แหล่งท่องเที่ยวในรูปแบบหมู่บ้านวัฒนธรรมเวียงท่ากาน อำเภอสัน ป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่. คณะมนุษยศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ธนัชชา ฤทธิ์เดช. (2558). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวและ แหล่งท่องเที่ยวให้เกิดความยั่งยืนของตลาดนํ้าอัมพวาจังหวัดสมุทรสงคราม. การบริการและการท่องเที่ยวไทย. 10(2), 18-33.

ธีรยุทธ บุญมี. (2556). ความหลากหลายของชีวิตความหลากหลายทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: บริษัทโรงพิมพ์เดือนตุลาจำกัด.

นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2553). ทุนทางสังคม. หนังสือชุดชุมชนเข้มแข็ง ลำดับที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนเพื่อสังคมธนาคารออมสิน.

นิวัฒน์ อมาตยกุล. (2549) การศึกษาปัจจัยทางสังคม ผลกระทบ และการมีส่วนร่วมของชุมชนต่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ชุมชมเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นฤดม ทิมประเสริฐ. (2554). กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของสิทธิชุมชนในการจัดทำข้อบัญญัติท้องถิ่นทางทะเล: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต คณะรัฐประศาสนาศาสตร์, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ.

ประกอบศิริ ภักดีพินิจ. (2545) ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนริมกว๊านพะเยา: กรณีศึกษาชุมชนบ้านร่องไฮ ตำบลแม่ใส อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ประพัทธ์ไชย ไชยนอก. (2553). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านด่านซ้าย อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขายุทธศาสตร์การพัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

ประสิทธิ์ชัย หนูนวล. (2555). ก่อนแผ่นดินจะกลายเป็นอื่น. นนทบุรี: ศูนย์ ประสานงานการพัฒนาระบบและกลไกการประเมินผลกระทบด้านสุขภาพ สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ.

ปริทรรศ หุตางกูร. (2555). มนต์รักอ่าวทองคำ. กรุงเทพฯ: แพรว.

ปาริชาติ วิสุทธิสมาจาร, และปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล. (2558). รูปแบบการจัดนันทนาการตามอัตลักษณ์ภาคใต้ เพื่อเพิ่มศักยภาพการท่องเที่ยวในป่าชายเลน” ใน “ชุดการศึกษาอัตลักษณ์ โครงการ การท่องเที่ยวภาคใต้มุ่งสู่การแข่งขันในประชาคมอาเซียน. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ปิ่นวดี ศรีสุพรรณ. (2548). วาทกรรมทุนทางสังคม: กระบวนการสร้างแนวคิดและปฏิบัติการในบริบทการพัฒนาประเทศ (พ.ศ.2540-2546). วิทยานิพนธ์สังคมวิทยาและมานุษย วิทยามหาบัณฑิต สาขาสังคมวิทยา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปิยวรรณ คงประเสริฐ. (2551). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบบูรณาการเพื่อการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ที่เกาะพะงันจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตมหาบัณฑิต สาขาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่อ อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism Handbook). กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อ ชีวิตและธรรมชาติ.

พิมพ์ธิรา อินทร. (2556). แนวทางพัฒนาการจัดการแหล่งท่องเที่ยวศูนย์ศึกษาธรรมชาติและอนุรักษ์ป่าชายเลน เพื่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ จังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาสตร์การกีฬา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิไลวรรณ ประพฤติ, พรพิมล เชื้อดวงผุย, และอนิสรา เพ็ญสุข ติ๊บแก้ว. (2557) การศึกษาการทำแผนชุมชนพหุวัฒนธรรมในการบริหารจัดการการใช้ประโยชน์จากระบบนิเวศป่าชายเลน ตำบลหัวเขา จังหวัดสงขลา. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

มลทิชา แจ่มจันทร์, และคณะ. (2551). การจัดระบบข้อมูลด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนวัดเกาะ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

รุ้งนภา ยรรยงเกษมสุข. (2556). มโนทัศน์ชนชั้นและทุน ของ ปิแอร์ บูร์ดิเออ Concepts of Class and Capital of Pierre Bourdieu. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา. 2(1).

ราตรี นินละเอียด, กิติชัย รัตนะ, และ วิชา นิยม. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน พื้นที่หาดสระบัว ตำบลท่าศาลา อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วนศาสตร์. 34(2), 22-32.

ศุภเดช ศักดิ์ดวง. (ม.ป.ป.). บทเรียน “อ่าวทองคำ” ชัยชนะชุมชนสู่การปฏิรูปนโยบายสาธารณะ. สำนักข่าวอิสรา. ค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์

, จาก https://www.isranews.org/thaireform-other-news/27296-eia16.html

ส่งศรี วงษ์เวช. (2545). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำปิง. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สมเกียรติ ชัยพิบูลย์. (2550). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมกรณีศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวของชุมชนนครชุม อ.เมือง จังหวัดกำแพงเพชร. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

สุดาลักษณ์ พงศ์วศิน. (2549). ยุทธศาสตร์การพัฒนากายภาพอุทยานแห่งชาติเพื่อเพิ่มศักยภาพในการท่องเที่ยวด้วยการจัดการและการออกแบบสถาปัตยกรรม. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง, มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). การจัดการการท่องเที่ยวสร้างสรรค์เชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ

อมร โมสิกมาศ. (2545). ปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคมที่มีผลต่อความคิดเห็นของชาวประมงในการฟื้นฟูป่าไม้ ในพื้นที่ดินงอกใหม่บ้านแหลม อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารทรัพยากรป่าไม้, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

อาภา หวังเกียรติ, และคณะ. (2558). สิทธิชุมชนและผลกระทบจากโครงการพัฒนาภาคใต้. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชน แห่งชาติ.

อุทิศ สังขรัตน์, และธเนศ ทวีบุรุษ. (2558). การจัดการท่องเที่ยวตามอัตลักษณ์และวิถีชุมชนในเขตพื้นที่แหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศพื้นที่ ภาคใต้. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

โอปอล์ ประภาวดี. (2547). ร้านน้ำชา: พื้นที่มีความหมายของคนเมืองนครศรีธรรมราช กรณีศึกษาเขตเทศบาลเมืองนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Bourdieu, P. (1986). The Forms of Capital. In Handbook of Theory and Research for the Sociology of Education. Ed. J. Richardson. New York: Greenwood.