Cultural Identity of the Vernacular Houses of Koh Yao Noi Island, Phang Nga Province
อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมเรือนพื้นถิ่นเกาะยาวน้อย จังหวัดพังงา
Keywords:
cultural identity, vernacular houses, Koh Yao Noi IslandAbstract
The objective of this research was to study the availability of natural spaces, the construction of vernacular houses and the vernacular housing design, the relationship between spaces and the community way of life. This is the qualitative research that surveyed 2 vernacular houses by interviewing, meeting with groups of vernacular house owners, religious leaders, village philosophers, and tourism entrepreneurs.
The findings revealed that the construction of vernacular houses on Koh Yao Noi Island corresponded to the geography, climate, and way of life of Thai Muslims. The housing style was an elevated wooden house built on the foot of a pillar. The interior space had a hall in front of the house with elevating flooring used for a bedroom, and a lifted kitchen floor occupied with a kitchen and the staircase. On the outside, there was a barn, a well, an agricultural zone, and a bathroom, all of which were related to a way of life based on religious beliefs traditionally related to life cycle for the benefit of the occupational relationship to the existence of people, including the housing wisdom created aesthetic, eco-social, cultural, and habitable values as well as contemporary benefits, and conveying the cultural identity of the vernacular houses to promote tourism. As a cultural heritage and its tourism resources that should be presented through media landscapes in terms of vernacular houses for tourists to visit has become a cultural capital that promotes tourism on Koh Yao Noi Island.
References
ก้อเส็น ดาวเรือง. (2563, 19 กุมภาพันธ์). ปราชญ์ชาวบ้าน [บทสัมภาษณ์].
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2557). องค์รวมภูมิทัศน์วัฒนธรรมชุมชนและสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นเรือนที่อยู่ในลุ่มน้ำ
ทะเลสาบสงขลา. วารสารหน้าจั่ว ฉบับประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม และสถาปัตยกรรมไทย, 11,
-209. สืบค้นเมื่อวันที่ 14 ตุลาคม 2564, จาก https://www.tci-thaijo.org
เจนยุทธ ล่อใจ, อรศิริ ปาณินท์, และเกรียงไกร เกิดศิริ. (2558). คุณลักษณะของที่ว่างทางสถาปัตยกรรมใน
สถาปัตยกรรมพื้นถิ่น : แนวทางการศึกษาสู่การออกแบบสถาปัตยกรรมร่วมสมัย. วารสารวิชาการ
การออกแบบสภาพแวดล้อม, 2,(2) 61-78. อ้างถึงจาก Oliver, P. (1997). Encyclopedia of Vernacular Architecture of the World Volume Cambridge: Cambridge University Press.
เดชา เริงสมุทร. (2563, 18 กุมภาพันธ์). ผู้นำทางศาสนา ปราชญ์ชาวบ้าน [บทสัมภาษณ์].
เด็ม คงรักษ์. (2563, 18 กุมภาพันธ์). ผู้นำทางศาสนา ปราชญ์ชาวบ้าน [บทสัมภาษณ์].
ปรัชญา เปี่ยมการุณ. (2562). ภูมิทัศน์สื่อ ภายใต้บริบทการสื่อสารการท่องเที่ยว. วารสารวิชาการนวัฒนกรรม
สื่อสารสังคม, 7(13), 113-119. สืบค้นเมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 2564, จาก https://so06.tci-
thaijo.org/index.php/jcosci/article/view/199875
พงศธร ตั้งสะสม. (2559). การออกแบบสื่อปฏิสัมพันธ์เพื่อการท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ตสำหรับนักท่องเที่ยวจีน.
(วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศิลปากร. นครปฐม.
มโน พิสุทธิรัตนานนท์. (2539). ศิลปะพื้นบ้าน. สงขลา: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ภาคใต้.
มัลลิกา คณานุรักษ์. (2550). หนังสือคติชนวิทยา ภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคตะวันออกเฉียงเหนือภาคใต้
(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2558). รูปแบบบ้านเรือนของกลุ่มชาติพันธุ์ในอุษาคเนย์ (พิมพ์ครั้งที่ 3).
เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รัชกานต์ ฉิมประเสริฐ. (2556). พัฒนาการของเรือนพื้นถิ่นซึ่งสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมชุมชน ลุ่มน้ำทะเลสาบ
สงขลา ตำบลท่าหิน อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต ไม่ได้
ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศิลปากร. นครปฐม.
วันดี พินิจวรสิน และคณะ. (2560). ลักษณะการคงอยู่ของชุมชนเรือนพื้นถิ่นที่มีลักษณะไทยในพื้นที่ลุ่มนํ้าเจ้าพระยาตอนล่าง : กรณีศึกษาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิเชษฐ์ แสงดวงดี และคณะ. (2563). นวัตกรรมสื่อสร้างสรรค์แบบมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมส่งเสริมการท่องเที่ยว
ชุมชน ตามแนวโอทอปนวัตวิถี: กรณีศึกษาบ้านคลองโยง ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัด
นครปฐม. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม, 7(1), 157 – 172. สืบค้นเมื่อวันที่
กรกฎาคม 2563, จาก https://so03.tci- thaijo.org/index.php/JMSNPRU/issue
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2560). สร้างบ้านแปงเมือง. กรุงเทพฯ: มติชน.
สันต์ สุวัจฉราภินันท์. (2558). ว่าด้วยทฤษฎีสถาปัตยกรรม: พื้นที่สาธารณะและพื้นที่ทางสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 2).
เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุภาวดี เชื้อพราหมณ์ และอรศิริ ปาณินท์. (2557). การปรับตัวของวิถีชีวิตพื้นถิ่นที่ปรากฏในเรือนของชุมชน
ไทยพุทธ ลุ่มทะเลสาบสงขลา. วารสารสงขลานครินทร์ (ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์), 20(2),
-116. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2564, จาก https://kukr2.lib.ku.ac.th
/kukr es/BKN_ARCH/search_detail/result/328094.
อมฤต หมวดทอง. (2557). เรือนพื้นถิ่นในระบบนิเวศน์สามน้ำล่ะมุน้ำทะเลสาบสงขลาในเขตจังหวัดพัทลุง และ
นครศรีธรรมราช. วารสารหน้าจั่ว ว่าด้วยสถาปัตยกรรม การออกแบบ และสภาพแวดล้อมปี, 28,
-198. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2564, จาก https://so04.tci- thaijo.org/index.php/NAJUA-Arch/article/view/44344
อภิรักษ์ สกุลสัน และคณะ. (ม.ป.ป.). วัฒนธรรมท้องถิ่นอำเภอเกาะยาว. ม.ป.พ..