ประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือ: บทบาทต่อชุมชนมอญลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร
ประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือ: บทบาทต่อชุมชนมอญลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
บทบาทหน้าที่, ประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือ, มอญลาดกระบังบทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทบาทหน้าที่ของประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือ ของชาวมอญลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร โดยวิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลภาคสนามจากการสัมภาษณ์และสังเกตอย่างมีส่วนร่วม เรียบเรียงข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ทฤษฎีการศึกษาบทบาทหน้าที่ (Four Functions of Folklore) ของวิลเลียม บาสคอม (William R. Bascom) สรุปผลและนำเสนอข้อมูลแบบพรรณนาวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่า ประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือมีบทบาท ได้แก่ บทบาทการสืบทอดและสร้างสรรค์ประเพณีในพุทธศาสนาเพราะชาวมอญเป็นผู้ที่มีความศรัทธาและเคร่งครัดในพระพุทธศาสนา ประเพณีจึงเป็นการชักชวนประชาชนและระดมทุนเข้าวัดเพื่อพัฒนาทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา บทบาทความเป็นหนึ่งเดียวและสร้างความเข้มแข็งให้แก่ชุมชนมอญลาดกระบัง ทั้งระดับครอบครัวสายตระกูลและระดับชุมชน เพื่อให้ชาวมอญรู้สึกถึงความมีพวกพ้อง ความรักสามัคคีและความภาคภูมิใจในชาติพันธุ์ของตน บทบาทด้านทุนวัฒนธรรมการท่องเที่ยวที่สร้างรายได้ให้แก่ชุมชนและภาครัฐ ซึ่งประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือถือว่าเป็นทุนวัฒนธรรมที่สร้างมูลค่าเพิ่มและตอบสนองบริบทการท่องเที่ยวให้แก่ชุมชนและภาครัฐและบทบาทในการแสดงอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของชุมชนมอญลาดกระบัง เป็นการนำเสนออัตลักษณ์ แสดงความมีตัวตนและลดความแปลกแยกแตกต่างทางชาติพันธุ์ผ่านประเพณีตักบาตรพระร้อยทางเรือด้วยความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมของตน
เอกสารอ้างอิง
โครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน โดยพระราชประสงค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2551).
สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน เล่ม 33. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ณัฐประวีณ ศรีทรัพย์. (2537). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมและการธำรงเอกลักษณ์ทาง
วัฒนธรรมมอญ : ศึกษากรณีชุมชนมอญบ้านลัดเกร็ด ตำบลเกาะเกร็ด อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
นวมณฑ์ อุดมรัตน์. (2554) . การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ประเพณีตักบาตร
พระร้อยทางเรือ: กรณีศึกษาชุมชนเลียบคลองมอญ แขวงทับยาว เขตลาดกระบัง
(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ประนอม สวนมาลี. (2561, 20 ตุลาคม ). ชาวมอญผู้ประกอบการรีสอร์ทในชุมชนมอญ [บทสัมภาษณ์].
ปราณีต อนงค์. (2562, 20 ตุลาคม). ครูชำนาญการพิเศษและผู้เชี่ยวชาญด้านมอญลาดกระบัง [บทสัมภาษณ์].
ปรมินท์ จารุวร. (2559). คติชนกับการท่องเที่ยว : หมู่บ้านวัฒนธรรมหนองขาว จังหวัดกาญจนบุรี.
กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
แปลก สนธิรักษ์. (2523). พิธีกรรมและประเพณี (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
พัลลภ สุริยกุล ณ อยุธยา. (2542). เอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมและการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมของชาวมอญ
: ศึกษากรณีหมู่บ้านเจดีย์ทอง ตำบลคลองควาย อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด. (2555). การท่องเที่ยวไทยจากนโยบายสู่รากหญ้า (พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่:
สถาบันนโยบายสาธารณะ.
รังสรรค์ ธนพรพันธุ์. (2546). ทุนวัฒนธรรม : วัฒนธรรมในระบบทุนนิยมโลก เล่ม 1. กรุงเทพฯ: มติชน.
รามัญ สาระพันธ์. (2561, 28 ตุลาคม). ประธานชุมชนเลียบคลองมอญ [บทสัมภาษณ์].
รามัญ สาระพันธ์. (2562, 20 ตุลาคม). ประธานชุมชนเลียบคลองมอญ [บทสัมภาษณ์].
ศิราพร ณ ถลาง. (2552). ทฤษฎีคติชนวิทยา: วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน- นิทานพื้นบ้าน
(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมจิตร ระย้า. (2561, 28 ตุลาคม). ชาวมอญเจ้าของสวนผลไม้ระย้า [บทสัมภาษณ์].
อภิลักษณ์ เกษมผลกูล. (2547). เพลงบอกบุญ จังหวัดตราด : กลวิธีโน้มน้าวใจและบทบาทต่อสังคม
(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
อานนท์ เพ็ชรน้อย. (2562, 20 ตุลาคม). กรรมการพิธีสงฆ์ [บทสัมภาษณ์].
องค์ บรรจุน . (2550). หญิงมอญ อำนาจและราชสำนัก. กรุงเทพฯ: มติชน.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2021 วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
