ปรัชญาของขงจื่อกับการจัดระเบียบทางสังคม: การศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์หลุนอี่ว์ ; Philosophy of Confucius and Social Organization: The Study of the Confucian Analects
Keywords:
ปรัชญาของขงจื่อ, การจัดระเบียบทางสังคม, คัมภีร์หลุนอี่ว์, สังคมศาสตร์, philosophy of Confucius, social organization, analects of Confucius, sociologyAbstract
Abstract
This article aims to investigate Confucius’ social organization concepts within the analects of Confucius by using the modern Chinese interpretative version of the analects by Yang Bojun as a primary data source. The research data were investigated, translated into Thai, and categorized under the conceptual framework of social organization, and then the content analysis was finally conducted. The findings have shown that Confucius has presented his social organization concepts initiated from the social reform from its roots (social member) by establishing the ideal role model called “junzi” (gentleman). The process of socialization through education by learning the rule of propriety or “Li”, including learning from the exemplar are presented in order to build up the sense of external and internal control for social members. According to Confucius, a social member who passes the socialization through the practice of Li is regarded as a qualified member who could properly conduct his own life according to his own status and role, and is able to actualize a harmonious society under the value of “benevolence” or “ren”(仁).
References
จันทร์เพ็ญ อมรเลิศวิทย์. (2543). การจัดองค์กรทางสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ดลวัฒน์ บัวประดิษฐ์. (2557). จริยศาสตร์สำนักขงจื่อ: ระหว่างอัตตาณัติ กับ ความเป็นตัวเองที่เที่ยงแท้. วารสารศิลปศาสตร์ 14(2): 85-101.
ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์. (2556). แนวทางแห่งสันติวิธีในปรัชญามั่วจื่อ: ความรัก ความเท่าเทียม ผลประโยชน์ และครรลองธรรม. วารสารจีนศึกษา 6(6) : 25-52.
ปานทิพย์ ศุภนคร. (2554).ปรัชญาจีน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประเสริฐ แย้มกลิ่นฟุ้ง และคณะ. (2544). สังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรรณทนา ลมพัทธยา. (2556). วิญญูชนกับพลังแห่งจินตนาการ: บทวิเคราะห์การสร้างชุมชนมีมนุษยธรรมในหลุนอี่ว์.
วารสารมนุษยศาสตร์ 20: 276-311
สุพิศวง ธรรมพันทา. (2543). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: ภูมิไทย
สยุมพร ฉันทสิทธิพร. (2560). ปัญญาชนจีนยุคโบราณกับการรับราชการ. วารสารจีนศึกษา 10 (1): 31-55.
สยุมพร ฉันทสิทธิพร. (2561). หลักความสัมพันธ์ห้าประการและหลักบรรทัดฐานสาม มุมมองของหลักจริยธรรมกับการ
รักษาเสถียรภาพของสังคมจีน. วารสาร มจร. สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ 7(2): 247-261
สุวรรณา สถาอานันท์. (2539). กระแสธารปรัชญาจีน: ข้อโต้แย้งเรื่องธรรมชาติ อำนาจและจารีต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ศรีรัฐ โกวงศ์ และคณะ. (2552). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศิริรัตน์ แอดสกุล. (2543). การจัดระเบียบทางสังคม. วารสารทางวิชาการ วิทยาลัยภาคกลาง จังหวัดนครสวรรค์ 2: 13-23.
เอกพลณัฐ ณัฐพัทธนันท์. (2553). ระบบเครือญาติในลัทธิขงจื่อกับปัญหาคอรัปชั่น: การตีความผ่านคัมภีร์หลุนอี่ว์. วารสาร
สังคมศาสตร์ 41 (1): 158-196.
ภาษาอังกฤษ
Brindley, Erica .(2011). Moral autonomy and individual sources of authority in the analects. Journal of
Chinese Philosophy 38 (2):257-273.
Fung, Yiu-Ming .(2014). Ren 仁 as a Heavy Concept In the Analects. Journal of Chinese Philosophy 41
(1-2):91-113.
Hwang, Kwang-Kuo (2001). The deep structure of confucianism: A social psychological approach. Asian
Philosophy 11 (3):179 – 204.
Hwang, Kwang-Kuo. (2012). Foundation of Chinese Psychology. New York: Springer.
Lai, Karyn .(2006). Li in the "Analects": Training in Moral Comptence and the Question of Flexibility.
Philosophy East and West 56 (1):69 - 83.
Li, Chenyang .(2007). Li as Cultural Grammar: On the Relation between Li and Ren in Confucius' Analects.
Philosophy East and West 57 (3):311 - 329.
Olberding, Amy .(2016). Etiquette: A Confucian Contribution to Moral Philosophy. Ethics 126 (2):422-446.
Ritzer, George. (1992). Sociological Theory. New York: McGraw-Hill.
Tae-Seung, Lim .(2015). Signs of the Sacred: The Confucian Body and Symbolic Power. Philosophy East
and West 65 (4):1030-1051.
Yao, Xinzhong .(2012). Introduction: Conceptualizing virtues in the analects of confucius. Journal of
Chinese Philosophy 39 (1):3-7.
ภาษาจีน
曹威. (2015). 论美国汉学界对《论语》中“仁”的哲学诠释. 《学术交流》, 6, 17-21.
昌盛. (2015). 从《论语》的君子观看原始儒家的情怀. 《宁夏社会科学》, 3, 186-189.
黄光国. (2001). 儒家关系主义的理论建构及其方法论基础. 《教育与社会研究》, 2, 1-34.
金尚理. (2005). 儒家伦理对中国传统组织的影响. 《甘肃社会科学》, 3, 175-177.
黄燕女. (2009). 孔子人生哲学及其对生命教育的启示. 《国民教育研究学报》, 23, 189-204.
李高等. (2012). 从社会学的视角看《论语》. 《民族论坛》, 12, 95-96.
林远泽. (2010). 克己复礼为仁—论儒家实践理性类型学的后习俗责任理论学重构. 《清华学报》,
3, 401-442.
林远泽. (2012). 礼治与正名---论儒家对于政治正当性之伦常奠基的道德文法学构想. 《汉学研究》,
3, 401-442.
刘平华. (1991). 《论语》社会学思想发微. 《湖北大学学报》, 6, 116-121.
吕红平. (2015). 《先秦儒家家庭伦理及其当代价值》. 北京:人民出版社.
吴树勤、赵凤娟. (2014). 先秦儒家论礼仪化生活普及的机制. 《西南民族大学学报 》, 4, 71-74.
周树华、张登国. (2007). 先秦儒家社会思想与和谐社会的建构.《 兰州学刊》, 5, 16-18.
杨伯峻. (2007). 《论语译注》. 北京:中华书局.