การจัดการความรู้เพื่อพัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดชัยนาท จังหวัดสิงห์บุรี และจังหวัดลพบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพเพื่อ 1) ศึกษาและสืบค้นข้อมูลความรู้เรื่องราวท้องถิ่น เพื่อพัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จ.ชัยนาท จ.สิงห์บุรี และ จ.ลพบุรี 2) พัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของชุมชน จ.ชัยนาท จ.สิงห์บุรี และ จ.ลพบุรี บนฐานการจัดการความรู้ และ 3) นำเสนอแนวทางการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จ.ชัยนาท จ.สิงห์บุรี และ จ.ลพบุรี เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก สังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม และประชุมระดมสมอง วิเคราะห์ข้อมูลโดยการจำแนกชนิดข้อมูลและวิเคราะห์เหตุการณ์แบบอิงทฤษฎี พื้นที่ศึกษาคือ ชุมชน ผู้ประกอบการท้องถิ่น และแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ใน จ.ชัยนาท จ.สิงห์บุรี และ จ.ลพบุรี 14 แห่ง ผลการวิจัยพบว่า พื้นที่ทั้ง 14 แห่งมีความรู้เรื่องราวท้องถิ่นที่นำมาพัฒนาหรือต่อยอดได้ 57 เรื่องแบ่งเป็น 6 กลุ่ม คือ 1) ประวัติศาสตร์/ตำนาน 2) วิถีชีวิตและความเชื่อ 3) ภูมิปัญญาด้านอาหาร 4) ภูมิปัญญาด้านการเกษตร/สมุนไพร 5) อัตลักษณ์ของสินค้าท้องถิ่น 6) สถานที่สำคัญที่เชื่อมโยงพื้นที่ศึกษาทั้ง 14 แห่ง การต่อยอดหรือการใช้ประโยชน์ความรู้เรื่องราวท้องถิ่นดำเนินการใน 3 รูปแบบ คือ 1) จัดทำเป็นเรื่องสั้นหรือนิทาน 2) พัฒนาเป็นกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ และ 3) จัดทำเป็นเรื่องเล่าระหว่างนำชมสถานที่หรือนำกิจกรรม การพัฒนาเรื่องเล่าและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ใช้กระบวนการจัดการความรู้ 4 ขั้นตอน คือ 1) การระบุความรู้จากความต้องการของกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย 2) การแสวงหาความรู้ 3) การสร้างและถอดความรู้ 4) การจัดเก็บความรู้ในรูปแบบของเว็บไซต์และคู่มือการเตรียมความพร้อมสู่การเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรกนก นิลดำ. (2563). การสร้างเรื่องเล่าของแหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดเชียงราย. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิต, 14(2), 109-135.
จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด, อังสุมาลิน จำนงชอบ และณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ในพื้นที่อำเภอวัฒนานคร จังหวัดสระแก้ว. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่, 10(2), 156-187.
นรินทร์ สังข์รักษา. (2561). เรื่องเล่า: วิธีวิทยาแนวใหม่ในการแสวงหาความรู้เพื่อการวิจัยทางสังคม. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(2), 1-18.
นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย, ภูริวัจน์ เดชอุ่ม และ อรช กระแสอินทร์. (2561). Local NEO SME หัวใจเก๋า คิดแนวใหม่ สไตล์ธุรกิจท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. ใน รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปฐิมา บุญปก, หทัยรัตน์ ทับพร และอัควิทย์ เรืองรอง. (2562). การสืบทอดภูมิปัญญาเรื่องเล่าท้องถิ่น เพื่อพัฒนาวิถีชีวิตของชุมชนในแอ่งสกลนคร. มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 41(1), 7-15.
ปนันดา จันทร์สุกรี, นลินี พาน, สายตา ไพลิน เชื้อหยก และนิตินัย รุ่งจินดารัตน์. (2560). การจัดการความรู้ด้านการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรณีศึกษาชุมชนตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 1(3), 49-63.
รัฐวิชญ์ ชัยศิริพานิช. (2562). การศึกษา 5 เสน่ห์วิถีชุมชนที่มีผลต่อความจงรักภักดีของนักท่องเที่ยวตลาดนัดหัวปลี ศูนย์โอทอป (OTOP) คอมเพล็กซ์ พุแค ตำบลพุแค อำเภอเฉลิมพระเกียรติ จังหวัดสระบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุกัญญา สุจฉายา. (2553). “เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการจัดการวัฒนธรรม”. วารสารไทยศึกษา, 7(2), 217-240.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2549). สุวรรณภูมิ: ต้นกระแสประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
อภิลักษณ์ เกษมผลกูล. (2558). เรื่องเล่าพื้นบ้านกับการสร้างมูลค่าเพิ่มให้ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น (OTOP) ในบริบทเศรษฐกิจสร้างสรรค์. ใน ศิราพร ณ ถลาง (บรรณาธิการ). เรื่องเล่าพื้นบ้านไทยในโลกที่เปลี่ยนแปลง. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
อรช กระแสอินทร์, นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย และจริยา สุพรรณ. (2564). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของจังหวัดชัยนาท จังหวัดสิงห์บุรี และจังหวัดลพบุรี. ใน รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Alavi, M. & Leidner, D. (2001). Review: Knowledge Management and Knowledge Management Systems. Conceptual Foundations and Research Issues, 25(1), 107-136.
Davenport, M. (1994). “Understanding Knowledge Management”. Journal of Long Range Planning, 30(3), 374-384.
Heisig, P. (2009). Harmonisation of Knowledge Management-Comparing 160 KM Frameworks around the Globe. Journal of Knowledge Management, 13(4), 4-31.
Hjalager, Anne-Mette. (2002). Repairing Innovation Defectiveness in Tourism. Tourism Management. 23, 465-474.
Nonaka, I and H. Takeuchi. (1995). The Knowledge-creating Company: How Japanese Companies Create the Dynamic. New York: Oxford University Press.
Stambolis, Y. & Skayanis, P. (2003). Innovation Strategies and Technology for Experience-Based Tourism. Tourism Management, 24, 35-43.